خانواده محسن روح الامينی: اميدواريم مسببين اصلی کهريزک پای ميز محاکمه بيايند، کلمه

آنچه تا به حال مورد رسيدگی واقع شده است، در پايين‏ترين سطح قرار دارد. يعنی افراد اجرايی و کسانی که با ضرب و شتم و بی تدبيری منجر به اين جنايت شدند، مورد محاکمه قرار گرفتند و اميدواريم از اين سطح فراتر برود و تا رده‏های آمر که مسبب اصلی فاجعه کهريزک بودند، پای ميز محاکمه بيايند. چون اين‏ها با وجود آن که از فضای آنجا اطلاع داشتند و می‏دانستند چه اتفاقاتی در آنجا رخ داده است، دستور انتقال جوانان را به کهريزک صادر کردند.

در آستانه سالگرد قتل ناجوانمردانه مرحوم محسن روح الامينی، هفته نامه مثلث در شماره جديد خود با پدر و مادر آن جوان از دست رفته گفتگو کرده است. مشروح اين گفتگوها به شرح زير اند:

* خانم حقيقی! در ابتدا بفرماييد که چه زمانی متوجه غيبت فرزندتان شديد؟
ـ آن زمان من تهران نبودم و برای کنگره‏ای در شهرستان حضور داشتم. هنگامی که به تهران رسيدم، متوجه اين ماجرا شدم.

*چقدر طول کشيد که متوجه بازداشت محسن شديد؟
ـ پيگيری می‏شد، ولی معلوم نبود کجاست؛ يعنی رد مشخصی از ايشان پيدا نمی‏شد.

*آخرين ملاقاتی که با پسرتان داشتيد کی بود؟
ـ يکی دو روز قبل از ناپديد شدن وی بود.

*تلاش برای پيدا کردن محسن چقدر زمان برد؟
ـ زمانی از محل بازداشت پسرم مطلع شديم که خبر شهادت ايشان به ما رسيد؛ به عبارت ديگر اصلاً به آنجا نرسيد که بشود برای آزادی وی اقدامی صورت پذيرد.

*بعد از اين حوادث اصلا خودتان رفتيد بازداشتگاه کهريزک را ببينيد؟
ـ نه، من نرفتم.

*چه زمانی برای پيگيری علت فوت محسن شکايت تنظيم شد؟
ـ بلافاصله بعد از اطلاع از فوت و گزارش پزشکی قانونی اين کار صورت گرفت. البته پدرشان بيشتر در جزئيات طرح و پيگيری شکايت هستند.

*متهمان را خودتان ديديد؟
ـ بله، متأسفانه در دادگاه مجبور شديم آن‏ها را ببينيم.

*چه واکنشی داشتند؟
ـ در جلسات اول اظهار ندامتی از سوی آنها مشاهده نکرديم.

*بعداً چطور؟
ـ اقدامی را که آن‏ها انجام می‏دادند در قالب يک روندی بود که خودشان شايد زياد متوجه عمق کارهای خود نبودند. زيرا افرادی که اين مأموران با آن‏ها سر و کار داشتند، به اصطلاح اراذل و اوباش بودند و به همين خاطر با بازداشت‏شدگان حوادث پس از انتخابات نيز همين رفتار را در پيش گرفتند و بين اين دو گروه تفاوتی قائل نبودند. شايد اگر بازداشت‏شدگان در محل ديگری بودند، اين اعمال انجام نمی‏شد . يعنی محيط آن‏ها بيشتر موجب اين برخوردها می‏شد. در حقيقت فضايی بود که قبح قضيه برای مرتکبان اين جنايت ريخته بود.

*در دادگاه چگونه با شما برخورد شد؟
ـ در دادگاه که حساب ما جدا بود . شاکی قضيه ما بوديم.

*احساس کرديد که واقعاً در جايگاه شاکی قرار داريد؟
ـ خدا را شکر در تمام مراحل بازپرسی، تشکيل پرونده و… طوری بود که شخصاً به يک اطمينان خاطر رسيده بودم؛ چون صحبت‏هايی که با آيت‏الله لاريجانی انجام داديم، نشان می‏داد رويکردها برای رسيدگی به اين مسائل جدی است. مخصوصاً وقتی خدمت مقام معظم رهبری رسيديم، از نظرات ايشان مطلع شديم. حتی بعداً هم می‏شنيديم که رهبر انقلاب در مورد رسيدگی به اين مسأله بارها پيگيری و تأکيد کرده‏اند؛ لذا مطمئن بودم که تلاش‏ها نتيجه‏بخش خواهد بود.

*از حکم صادره رضايت داريد؟
ـ البته جزئيات وقايع کهريزک به طور تفصيلی در پرونده آمده است. پيش از اين، آنچه ما شنيديم، تشريح اوضاع از زبان بعضی ‏ديگر از بازداشت‏شدگان همراه پسرم بود. در ثانی مدت بازداشت ايشان در آنجا ۴ روز بيشتر نبود. اما برای همين مدت بيش از ۱۸ جلد مستندات پرونده در سازمان قضايی نيروهای مسلح جمع‏آوری شد؛ مطمئن هستيم که قاضی مصدق روی جزئيات مسأله و وقايع رخ داده تسلط کامل داشته و اشراف ايشان به توضيحات شکات و متهمان در جريان ۸ جلسه طولانی رسيدگی در دادگاه مشهود بود. لذا با تفاسيری که گفتم حکم دادگاه بر اساس مستندات صادر شده است.

* جزئيات ماجرا در دادگاه تشريح شد؟

ـ من تحمل شنيدن آن‏ها را نداشتم؛ ولی مشخص بود که قاضی پرونده اشراف کامل را روی مسائل داشت.

* ‏راجع به پسرتان بيشتر صحبت کنيد. محسن به لحاظ شخصيتی و رفتاری چگونه بود؟
ـ محسن بسيار فرزند عاطفی و خيلی مهربان بود. بسيار به پدر و مادر خودش احترام می‏گذاشت، حتی در راه رفتن دقت می‏کرد که جلوی ما حرکت نکند. نسبت به برادران خود بسيار عاطفه به خرج می‏داد. دانشجويان هم‏دوره او هم که آمدند منزل ما، می‏گفتند که محسن با وجودی که درس داشت، اگر کمکی از وی خواسته می‏شد، کار خود را رها می‏کرد تا دغدغه دوستان خود را برطرف کند و آن‏ها را در به اتمام رساندن پروژه‏های درسی‏شان مدد برساند. آقا محسن حدود ۲ سال درس نرم‏افزار کامپيوتر را خوانده بود. البته به دليل خصوصيات خاصی که داشت، حتی فضای دانشگاه هم نتوانست او را اقناع کند. روحيات ايشان بسيار منحصر به فرد بود حرف بقيه برای محسن مهم نبود. اين‏که دانشجوی دانشکده فنی دانشگاه تهران بود، اصلاً آن را ملاک فرق قائل شدن بين خود و ديگران قرار نمی‏داد. اگر ايشان به يک مسأله‏ای می‏رسيد، عزمش جزم می‏شد؛ آنچه برای محسن اهميت داشت، عمل به تصميمش بود. البته در پاره‏ای مواقع که مخالف ميل و نظر ما تصميم‏گيری می‏کرد، تمام تلاش خود را در جهت کسب رضايت ما انجام می‏داد.

*فعاليت اجتماعی وی چگونه بود؟
ـ شايد ارتباط وسيعی با اطرافيان نداشت، ولی رابطه‏اش بسيار کيفی بود. مثلاً از مقطع راهنمايی و دبيرستان دوستانی داشت که تا سال گذشته با آن‏ها رفت و آمد می‏کرد. دوستان متنوعی داشت.

*فعاليت‏های مذهبی محسن در چه حد بود؟
ـ در راهنمايی و دبيرستان عضو بسيج بود، ولی در دانشگاه تنها در يک مقطع کوتاهی حضور داشت و بعد هم که مشغول کار برنامه نويسی، نرم افزاری و زندگی شد.

* رابطه ايشان با شما بيشتر بود يا با پدرشان؟
ـ به لحاظ عاطفی بيشتر من سعی می کردم به مسائل او رسيدگی کنم.

*با پدرش چقدر راجع به مسائل سياسی مشورت می‏کرد؟
ـ در منزل ما افراد خانواده به راحتی می‏توانند عقايد خود را صميمانه بازگو کنند. روی مسائل طرح شده نيز بحث و گفتگو می‏شد و با استدلال سعی در توجيه يکديگر داشتيم و تحکمی در مورد سلايق سياسی وجود ندارد.

*به پيگيری مقام معظم رهبری راجع به رسيدگی به اين پرونده اشاره کرديد؛ پيگيری و تأکيدات ايشان چقدر کمک کرد که مسئولان مسأله را جدی‏تر دنبال کنند؟
ـ من اين موضوع را به حجت‏الاسلام والمسلمين صديقی نيز عرض کردم که موضع رهبر انقلاب نشان‏دهنده اشراف ايشان به مسائل و رويدادهای کشور است. از طرف ديگر ورود مقام معظم رهبری به اين مسأله و تأثير آن بر پيگيری موضوع از سوی دستگاه قضا تداعی‏گر آن است که مسئولان و مديران در حوزه‏های مختلف آن طور که بايد و شايد به مسئوليت‏های خود عمل نمی‏کنند و باعث می‏شود که بالاترين مقام مملکت با تذکرات خود آن‏ها را به تحرک وادارد؛ در حالی‏که نيازی نيست رهبری وارد جزئيات شوند و بايد خود مسئولان قبل از تذکرات ايشان به وظايف خود عمل کنند.

*توصيه‏های ايشان چقدر در پيگيری مسائل تأثيرگذار بود؟
- خيلی، واقعاً اين از افتخارات ماست که مقام معظم رهبری آن قدر نسبت به موضوع حساس بودند. چون می‏توانست ضربه سنگينی به نظام وارد کند و روی نگرش مردم به ويژه جوانان تأثير منفی بگذارد. البته ناگفته نماند مسئولانی هم که پيگير قضيه بودند، زحمات درخور تقدير و شايسته‏ای انجام دادند که در اين بين رئيس قوه قضائيه و قاضی پرونده طی ملاقات‏هايی که با آن‏ها داشتيم، انصافاً خيلی خوب و منصفانه با آن مسأله برخورد کردند.

*شما گزارش تحقيق و تفحص مجلس از اتفاقات کهريزک را خوانده‏ايد، چقدر آن را کامل می‏دانيد؟
ـ اين گزارش، يک اقدام مقدماتی بزرگی بود و به قوه قضائيه ارجاع شد تا آن دستگاه به موارد اشاره شده در گزارش رسيدگی کند.

*منظورم ميزان رضايت شما از گزارش بود؟
ـ به نظرم کار خوبی بود؛ واقعا گزارش کاملی تهيه شد و آقايان سروری و دهقان از نمايندگان به منزل ما آمدند تا درباره مسأله پيش‏آمده گزارش داده و دلجويی کنند. از اين‏رو به عنوان نقش نظارتی مجلس تلاش شايسته‏ای انجام دادند.

*موضوع ندا آقا سلطان دستاويز بسياری از افراد شد تا خود را در رسانه‏های بيگانه مطرح و به نوعی خوراک رسانه‏ای عليه نظام تهيه کنند؛ چرا شما با وجودی که داغی چنين بزرگ و مصيبتی جبران ناپذير داشتيد، کاملاً موضوع را داخلی و از طريق مجاری قانونی دنبال کرديد؟
ـ شخصاً اين موضوع را مسأله‏ای داخلی می‏دانستم؛ چون در همه نهادها و سازمان‏ها امکان دارد که افراد خاطی، بی‏مسئوليت و بی‏تعهد وجود داشته باشد و ناجا و دستگاه قضا نيز از اين امر مستثنی نيستند. بنابراين کشاندن اين مسأله به فراتر از مرزها غير از آن‏که به خانواده انقلاب که ما نيز عضوی از آن هستيم ضربه بزند، ثمره ديگری ندارد. اما از بُعد داخلی، پيامد يک خطا به حوزه مسئوليت خطاکار بستگی دارد. هر چه جايگاه آن فرد بالاتر باشد، تبعات اشتباه و بی‏ مسئوليتی نيز بيشتر خواهد بود؛ تا آنجا که می‏تواند جان شهروندان را به خطر بياندازد. از اين رو ضروری است که‏ در دستگاه قضا و نيروی انتظامی به واسطه تأثيرگذاری ويژه‏ای که در حوزه امنيت اجتماعی دارند، نظارت بيشتری صورت بگيرد تا اشتباهات به حداقل ممکن برسد.

*سوالی که در بخش قبل فراموش کردم بپرسم اين بود که نوع ارتباط محسن با برادرانش چگونه بود؟
ـ خيلی با هم خوب بودند. اصولاً محسن بچه‏ای عاطفی بود؛ به گونه‏ای که با هر کسی به شکل خاصی معاشرت می‏کرد. يعنی شايد با برادر بزرگ‏تر در حوزه‏های خاصی صحبت می‏کرد و با برادر کوچک‏تر به فراخور علايق مشترکی که با هم داشتند، ارتباط داشت.

*رأی صادره از سوی دادگاه قابل تجديد نظر است؛ فکر می‏کنيد ديوان عالی کشور چطور عمل کند؟
ـ آن چيزی که ما از قاضی خواستيم، بيشتر يک حکم خداپسندانه بود. حکمی که بازدارنده و متناسب با جرم و جنايتی که رخ داده است، باشد. از اين رو با توجه به اشرافی که از قاضی مشاهده کرديم، شخصاً معتقدم که حکم دادگاه بدوی دور از افراط و تفريط بود. در جلسه اولی هم که خانواده‏ها با قاضی داشتند، ايشان گفت که من نه طرف شما و نه طرف متهمان هستم و بر اساس يک رويه خداپسندانه به مسأله نگاه می‏کنم و حکم خواهم داد. بنابراين در پايان نيز ايشان حکمش را صادر کرد. در ضمن خون پاک اين جوانان، آن قدر پيامد داشت که مسئولين نيروی انتظامی يک بازنگری کاملی نسبت به نحوه برخورد با جوانان داشته باشند، به طوری که خود آن‏ها نيز به ما می‏گفتند که سعی دارند روندها و رويکردهای آن مجموعه را اصلاح کنند؛ اين بزرگ‏ترين دستاورد اين قضيه بود. در ثانی افرادی که در اين قضيه مقصر بودند، به دو دسته آمر و مباشر تقسيم می‏شدند. آنچه تا به حال مورد رسيدگی واقع شده است، در پايين‏ترين سطح قرار دارد. يعنی افراد اجرايی و کسانی که با ضرب و شتم و بی تدبيری منجر به اين جنايت شدند، مورد محاکمه قرار گرفتند و اميدواريم از اين سطح فراتر برود و تا رده‏های آمر که مسبب اصلی فاجعه کهريزک بودند، پای ميز محاکمه بيايند. چون اين‏ها با وجود آن که از فضای آنجا اطلاع داشتند و می‏دانستند چه اتفاقاتی در آنجا رخ داده است، دستور انتقال جوانان را به کهريزک صادر کردند. با توجه به اينکه حکم مربوط به محدوده‏ای است که اتفاق در آنجا روی داده و فقط اجرا کنندگان را در سطح رئيس، افسر نگهبان و … شامل می‏شود نه فراتر از آن، اميدواريم آمران قضيه نيز مانند مباشران مورد محاکمه قرار گيرند.

*يعنی شما پرونده‏ای به غير از پرونده فعلی را نيز دنبال می کنيد؟
- بله، قطعاً بايد به مراحل پيش از حادثه کهريزک نيز رسيدگی شود تا مشخص شود که تصميم‏گيران با چه منطق و رويکردی دستور انتقال بازداشت شدگان را به کهريزک صادر کردند. قطعاً مسئوليت و درجه خطای آمران از مباشران کمتر نيست. شايد به لحاظ فيزيکی و اجرايی نقشی نداشته باشند، ولی قطعاً به عنوان افرادی که دستور دهنده بودند، مسئوليت دارند و بايد پاسخگو باشند.

* آيا ممکن است که شما در قبال مباشران رضايت بدهيد؟
ـ اين موضوع الان مطرح نيست. چون حکمی که الان صادر شده حکم اوليه است و قطعاً متهمان برای تجديد نظر اقدام می‏کنند. بايد گذاشت زمان جلوتر برود.

*آقای روح ‏الامينی! افتخار می‏کنيم که به عنوان اولين رسانه در خصوص فرزندتان با همسر شما گفتگو کرديم.
ـ اين مسأله برای اولين بار اتفاق افتاد و ايشان تا به حال با هيچ رسانه‏ای مصاحبه نکرده بود. بنا به تصميمی که از قبل در خانواده جمعاً گرفته بوديم برای هماهنگی‏های رسانه‏ای.

*آقای دکتر! به عنوان اولين سوال می‏خواهم از زمان تنظيم شکايت در قوه قضائيه بپرسم.
ـ دقيقا هشتم شهريور و بعد از چهلم فرزندم، شکايت خود را تقديم قوه قضائيه کردم و رونوشت آن را نيز همزمان به مقام معظم رهبری و رئيس مجلس دادم.

* آن زمان از پيگيری چهره‏های شاخص مجلس و برخی سياسيون در مورد اين مسأله اخباری منتشر می‏شد، در اين رابطه توضيح می‏دهيد؟
ـ با کميته مجلس که با مسئوليت آقای سروری پيگير قضيه بود؛ از طرفی هم در دبيرخانه شورای عالی امنيت ملی کميته ای متشکل از نمايندگان سه قوه، کار گروهی را تشکيل دادند. البته اين کميته به دستور مقام معظم رهبری پيگير موضوع بود. يعنی در يک زمان چند تيم روی مسأله زندان کهريزک کار می‏کردند تا زوايای آن مشخص شود؛ منتهی اهمّ بررسی قضايا در بازپرسی سازمان قضايی نيروهای مسلح انجام شد و هزاران صفحه بازجويی‏ها و اسناد را تشکيل داد. به عبارت ديگر يک کميته از شورای عالی امنيت ملی که منتخب سه قوه بودند، يک کميته در مجلس، همچنين در بازرسی کل کشور، دادسرای انتظامی قضات، بازرسی ناجا و بازپرسی سازمان قضايی نيروهای مسلح ۶ مرجعی بودند که از زوايای مختلف مسأله را مورد رسيدگی قرار دادند. بخش ديگری از اين پرونده مربوط به قضات دستور دهنده برای اعزام بازداشت‏شدگان مربوط به دادستان سابق تهران و معاون وی می شود. چندين ماه است درخواست تعليق آنها صادر شده ولی هنوز اقدامی صورت نگرفته است.

*آقای دکتر! روشن‏تر راجع به بخش دوم صحبت می‏کنيد؟
ـ آقای مرتضوی و معاون ايشان و همچنين دادياری که احکام آن‏ها را به دستور دادستان سابق تهران نوشته بود، چندين ماه است که درخواست تعليق ايشان در دادسرای انتظامی قضات، کيفر خواستش صادر شده تا محاکمه آن‏ها انجام شود؛ اما متأسفانه بنا به دلايلی که برای ما چندان معلوم نيست، متوقف مانده است. اميدواريم طبق وعده‏ای که رئيس محترم قوه قضائيه و رئيس دادگاه انتظامی قضات داده‏اند رسيدگی به آن مرحله نيز شروع شود.

*قبل از شهادت محسن آيا خبری از بازداشت ايشان به شما داده بودند؟
ـ خير؛ هيچ‏کس چنين مسأله‏ای را به من نگفت.

*يعنی شما وقتی متوجه شديد که ايشان عروج کرده بودند؟
ـ درست يک هفته بعد از شهادت مظلومانه وی، به من خبر دادند. به عبارت ديگر ظهر چهارشنبه ۳۱ تير ماه ۱۳۸۸، ما را طی تماسی تلفنی از پليس امنيت مطلع کردند.

*در روند بررسی اين موضوع، نحوه همکاری با شما چگونه بود؟
ـ تا کنون مانعی وجود نداشته است؛ در واقع به واسطه دستور صريح رهبر معظم انقلاب و پيگيری‏های مجلس و نهادهای نظارتی، روند بازپرسی و دادگاه از پيگيری‏های ما جلوتر بود. يعنی ما پيگيری‏های خاص خودمان را داشتيم، ولی آن‏ها جلوتر از ما بودند.

* سوالی را از همسرتان پرسيدم و می‏خواهم جواب شما را هم بدانم. مرگ برخی افراد در آن دوران دستاويزی برای رسانه‏های بيگانه شد، در حالی‏که اين اتفاق در رابطه با خانواده شما رخ نداد؛ چرا؟
ـ خط قرمز ما از روز اول، مصاحبه با رسانه‏های بيگانه بود و نگران سوء استفاده ضد انقلاب بوده و هستيم. چون مطمئن هستم روح پسرم از اين بابت آزرده می‏شد و علاوه بر آن موجبات ناخرسندی بسياری از مردم انقلابی را هم فراهم می‏آورد. ملت ايران يک خانواده بزرگ است که در تلخی‏ها و شيرينی‏ها می‏داند که چگونه کشور را اداره و مسائل را حل و فصل کند؛ ولو سخت‏ترين مصائب و مشکلات بر ما وارد شود. لذا هيچ موقع کوچک‏ترين گرايش و توجهی به خارج از مرزها پيدا نخواهيم کرد. کسانی که دست در دست ضد انقلاب و کشورهای استعماری دارند، با طرفی هم‏پيمان شده‏اند که صدها سال خون مردم ايران را در شيشه کردند و منابع و ثروت ملی ايرانيان را غارت نموده‏اند. آن‏ها دل شان به حال ما نمی سوزد و منافع خودشان را پيگيری می کنند و بسياری از مشکلات کنونی ما ريشه در برنامه های گذشته آن ها برای مردم ما داشته و دارد. زمانی سرنوشت همه ما تغيير می کند که خودمان را تغيير دهيم و آن گاه اصلاح حقيقی صورت خواهد گرفت. فرزند من فرزند اين آب و خاک بوده و خود ما هم متعلق به اين کشور هستيم و با توجه به گستردگی کار و پيچيدگی مباحث، اين مسأله تا کنون خوب پيگيری شده و منتظريم کاری که به نيمه رسيده با جديت دنبال شده تا به نتيجه برسد.

* پيام رای دادگاه اوليه به خارج‏نشينان و افکار عمومی داخل را چه می‏دانيد؟
- قبلا هم عرض کردم که اصلاح رويه‏ ها مهم‏ترين دستاورد پيگيری اين پرونده است. بچه‏های ما که بر نمی‏گردند، از روز اول هم والده ايشان گفت محسن ما که رفت محسن‏های مردم را دريابيم. ان‏شاءالله اين پيگيری‏ها باعث جلوگيری از تکرار اين قبيل جنايات شود. لذا آنچه برای ما اهميت دارد، اصلاح رويه‏هاست. نکته مهم آن نيست که افراد چه انتسابی دارند و منسوبين آن‏ها چه جايگاهی دارند؛ به حمدالله از آقای کامرانی که به عنوان يک شهروند عادی شکايت کرده‏اند تا حقير که دسترسی بيشتری به مسئولان کشور دارم، هيچ تفاوتی وجود نداشته است. پيام اين مسأله اين است که مظلومين می‏توانند در دستگاه قضا حق خود را بگيرند. البته باور اين شايد برای همه قدری سخت باشد ولی از باور گذشته و محقق شده است. چرا که شهادت جوادی‏فر، کامرانی، قهرمانی و روح‏الامينی و مطالبات‏شان پيگيری قضايی شده و اين همان توقعی است که از دستگاه قضايی جمهوری اسلامی انتظار می‏رفت که خارج از انتسابات، ارتباطات و تفاوت دسترسی‏ها، هر مظلومی بتواند حق خود را پيگيری کند و به حقوقش برسد. پيام به خارج هم اين است که نقش دايه‏ های دلسوزتر از مادر را بازی نکنند. کسانی که با نقاب‏های فريبنده به نام حقوق بشر مشت‏های آهنين‏شان را عليه نظام، انقلاب و ايرانيان گره کرده‏اند و دست‏شان با جانيان و منافقين در يک کاسه است، با هر ادعای واهی که داشته باشند ما گول آن‏ها را ان‏شاءالله نخواهيم خورد.

*روند دادگاه تجديد نظر چگونه خواهد بود؟
ـ ما منتظريم و انتظار داريم که اين حکم عادلانه تأييد شود و به اجرا در بيايد. در اين مسير تابع روند قانونی هستيم.

*در مورد علت فوت پسرتان موارد زيادی مطرح شد و تناقضات زيادی بود. بعد از گذشت يکسال و پس از اعلام نظر دادگاه، راجع به اين مسأله توضيح می‏دهيد؟
ـ يکی از مسائلی که در دادگاه به روشنی آشکار شد، نظريه پزشکی قانونی بود که در چندين نوبت رفت و برگشت به کميسيون‏ها و مراجع مختلف، قطعی شد که اين جوانان بر اثر ضرب و شتم و شرايطی که آنجا بوده به شهادت رسيدند. در اين راستا سناريو سازی در خصوص موضوع مننژيت مشهود شد. در دادگاه مشخص شد که افرادی به دستور يک مقام قضايی سابق موضوع مننژيت را مطرح کرده‏اند که در جای خودش بايد دادگاه انتظامی قضات و دادگاه کارکنان دولت به آن مسأله رسيدگی کند.

*اين متهمان که در دادگاه به عنوان مباشر در انجام اقدامات صورت گرفته در کهريزک محاکمه شدند، آيا از نسبت بين شما و پسرتان آگاهی داشتند؟
ـ برای ما محرز نشده که اين‏ها می‏دانستند، گرچه همراه پسر من موقع دستگيری کارت ويزيت قديمی مسئوليت سابقم به عنوان رئيس موسسه پاستور بود و ايشان هم آدرس، شماره‏های تلفن و تماس را اعلام کرده بود؛ ولی با اين وجود برای ما اين امر که با علم به اين موضوعات، اين اقدام درباره پسرم صورت گرفته باشد محرز نشده است. لذا شرايطی که در آنجا بوده به گونه‏ای نبوده که افراد خاصی را مورد شناسايی قرار دهند.

*در پايان اگر صحبت خاصی داريد بفرماييد؟
ـ (سکوت و نفس عميق) اميدوارم که اين جنايت با همه سختی‏هايش (لرزش صدا ناشی از بغض) با پيگيری‏هايی که شده باعث اصلاح رويه‏ ها شود. اين بزرگ‏ترين دستاورد برای جامعه است. (سکوت) اين داغ هيچ‏گاه برای ما فراموش نمی‏شود و نخواهد شد. (بغض همراه با اشک) در همين جا در آستانه سالگرد شهادت ايشان از کليه آحاد مردم و مسئولان و دوستان که از ابتدا تا کنون کتبی و حضوری و در هر محلی که با ما مواجه می‏شدند ابراز همدردی داشته و در اين غم جانکاه به ما تسليت گفته‏اند و عواطف خود را بروز داده‏اند، تشکر می‏کنيم. خصوصا از مقام معظم رهبری، آيات عظام و مسئولان قوا، نمايندگان مجلس و عموم شخصيت‏های کشوری، لشکری، سياسی، دانشگاهی، فرهنگی و اجتماعی و رسانه‏ها. ان‏شاءالله مطالبه جدی ايشان و آحاد مردم در پيگيری اين پرونده را فراموش نخواهيم کرد.