ايران، آزادترين کشور دنيا، محمدرضا نسب عبداللهی

محمود احمدی‌نژاد، رئيس‌جمهور ايران می‌گويد که ايران «آزاد‌ترين» کشور دنياست اما در آزادترين کشور دنيا، روزنامه‌ها بيش از يک قرن است که با «محدوديت، اعمال سانسور و جلوگيری از انتشار» روبرو هستند.

در يک‌سال گذشته و پس از انتخابات بحث‌برانگيز رياست‌جمهوری ۲۲ خرداد۸۸، سانسور و توقيف روزنامه‌ها با شدت بيشتری از سوی دولت اعمال شد. ده‌ها روزنامه و هفته‌نامه توقيف شدند. آمار بازداشت روزنامه‌نگاران و خبرنگاران ايرانی نيز در اين يک‌‌سال آن‌قدر بالا بود که عنوان «بزرگ‌ترين زندان خاورميانه برای روزنامه نگاران» از سوی سازمان گزارشگران بدون مرز به ايران تعلق گرفت. ايران تا پيش از از آزاد کردن تعدادی از ۱۷۰ روزنامه‌نگاری که در يک‌سال گذشته بازداشت شده بودند، بزرگترين زندان روزنامه نگاران در جهان بود. «کميته حمايت از روزنامه‌نگاران» نيز دوم مرداد ۸۹ با انتشار گزارشی اعلام کرد که دست‌کم ٣٧ روزنامه‌نگار در ايران در زندان هستند.

در آزادترين کشور دنيا، عبدالرضا تاجيک روزنامه‌نگار زندانی گفته است که در زندان و در حضور معاون دادستان و بازپرس شعبه اول دادسرای تهران، «هتک حرمت» شده است. هنوز کسی نمی‌داند که دقيقا چه اتفاقی برای اين روزنامه‌نگار زندانی افتاده اما محمد شريف، وکيل اين روزنامه‌نگار در اين باره گفته است که اصطلاح «هتک حرمت» در پرونده‌های قضايی می‌تواند «آزار جسمی و جنسی» معنا شود.

در آزادترين کشور دنيا، روزنامه‌نگاران احساس امنيت نمی‌کنند و بر همين اساس به گفته سازمان گزارشگران بدون مرز پس از انتخابات بيش از ۵۰ روزنامه‌نگار از ايران خارج شدند.

اين انجمن‌ بين‌المللی که در زمينه دفاع از آزادی مطبوعات فعاليت می کند، می‌گويد: « از تاريخ ٢٢ خرداد بيش از ٥٠ نفر از حرفه‌کاران رسانه‌ها از کشور خارج شده‌اند. گزارشگران بدون مرز، هر روز درخواست تازه‌ای برای همياری با روزنامه‌نگارانی که از وحشت زندان و شکنجه مجبور به ترک کشور خود شده‌اند، دريافت می‌کند. اين موج خروج از کشور از سال ١٣٥٧ بی سابقه است.»

در آزادترين کشور دنيا، ژيلا بنی‌يعقوب، روزنامه‌نگار از سوی دادگاهی به ۳۰ سال محروميت از حرفه روزنامه‌نگاری محکوم شده است.

در آزادترين کشور دنيا، احمد زيدآبادی، روزنامه‌نگاری که همکارانش او را «شرف اهل قلم» می‌خوانند به محروميت هميشگی از فعاليت‌های اجتماعی و سياسی محکوم شده است.

مهديه محمدی، همسر اين روزنامه نگار زندانی به روزآنلاين گفته که «زيدآبادی ۱۷ روز در سلول انفرادی در حال اعتصاب غذا بوده و ۱۸ روز ديگر هم بدون اعتصاب غذا در همان اتاق، بدون هيچ تماس و ارتباطی نگه داشته شد... در اين مدت هيچ کسی سراغ او نمی‌رفته و غير از روزی که پزشک بالای سرش رفته و او را متقاعد به شکستن اعتصاب غذا کرده، هيچ احدی را در اين ۳۵ روز نديده بود و فکر می‌کرده که همه آزاد شده‌اند. زيدآبادی بعد از ۳۵ روز قرار گرفتن در اين شرايط، دچار حالت جنون می‌شود و قصد خود کشی می‌کند، اما چيزی برای خودکشی پيدا نمی کند و شروع به داد زدن و فرياد کشيدن می‌کند که متوجه می‌شوند و می‌بينند که احمد دارد ديوانه می‌شود؛ بعد از آن، او را به سلول انفرادی ديگری منتقل کرده‌اند. احمد می گفت انگار توی قبر بودم.»

هفته ای نيست که از آزادترين کشور دنيا، خبرهای «محکوميت» روزنامه‌نگاران و ديگر بازداشت‌شدگان منتشر نشود.

اينجا ايران است، آزادترين کشور دنيا. چشم‌هايتان را بشوييد، جور ديگر ببينيد. معنای «آزادترين»، در ايران آن چيزی نيست که در فرهنگ‌های لغت می‌خوانيد. «آزادترين» را دوباره بايد معنا کرد.

محمدرضا نسب عبداللهی
روزنامه‌نگار در شيراز

وبلاگ:
http://nasabonline.blogspot.com
فيسبوک:
http://www.facebook.com/abdolahi