مراسم يادبود قتل عام سال ۶۷ در کتابخانه آرلينگتون برگزار شد

روشن شدن تصوير پرده ۶۷ به نفع همگان و به نفع آزادی خواهی و دموکراسی است

يکشنبه ۲۶ سپتامبر به همت کميته همبستگی با خواستهای دموکراتيک مردم ايران ، کتابخانه مرکزی آرلينگتون شاهد برگزاری مراسمی در يادبود کشتار سال ۶۷بود. اين مراسم که با استقبال ايرانيان و غير ايرانيان بسياری مواجه شد به تبيين جنايت سال ۶۷، عاملان آن و ضرورت پرداختن به اين موضوع اختصاص يافت. اليز اورباخ ، منيره برادران، رويا برومند و ايرج مصداقی سخنرانان مدعو در اين مراسم بودند که به ايراد سخنرانی پرداختند.
در حاشيه اين مراسم مستندی از کشتار سال ۶۷، ساخته حسن سربخشيان به نمايش درآمد و هنرمند جوان نيما سلحشور به اجرای موسيقی پرداخت.همچنين حسام يوسفی شعری از مينا اسدی در گراميداشت جانباختگان ۶۷ را دکلمه نمود.

اليز اروباخ مسئول بخش ايران سازمان عفو بين الملل که روی بسياری از موارد اعدام در ايران کار کرده است گفت: جهان هنوز بايد در مورد اعدام های سال ۶۷ سوال کند و پيگير اين اقدام ضد بشری باشد. اينک ايران دومين کشور در رقم اعدام در جهان است. اين در حاليست که چين رتبه نخست را به خود اختصاص داده اما با مقايسه جمعيت دو کشور به وضوح می توان اعلام کرد که ايران رتبه نخست اعدام در جهان را به خود اختصاص داده‌است. وی همچنين با بررسی اعدام های اخير و احکام صادره، حکم خطرناک محاربه که باعث اعدام تعداد زيادی از کسانی شد که فقط در تظاهرات شرکت داشته اند و تصاويری از آنها پخش شده که در حال سنگ انداختن هستند.
سخنران بعدی مراسم منيره برادران زندانی سياسی دهه شصت و نويسنده کتاب حقيقت ساده بود که با بررسی روزهای زندان و اعدام های سال ۶۷ به بيان پاره هايی از خاطرات خود پرداخت. برادران ضمن برشمردن روزهای سخت زندان، فضای رعب و وحشت و اعدام ها گفت:آن روزها کيسه های سياهی دوخته می شد و در کمال ناباوری به خانواده ها می دانند، اين کيسه های سياه چيزی نبود جز تمام بازمانده زندانی سياسی. برادران ادامه داد: جمهوری اسلامی دختران و پسران جوانی را اعدام کرد که هرگز گناهی جز باور به اعتقادی خاص در وجودشان نبود. بايد عاملين اين قتل ها شناسايی شوند و در دادگاه صالحه حاضر . نبايد اين صفحات ازتاريخ اين سرزمين به دست فراموشی سپرده شود.

رويا برومند موسس بنياد عبدالرحمن برومند که چندين سال است در حال طبقه بندی و جمع آوری خاطرات و اسناد اين کشتار بزرگ تاريخی است از گزارشی که چندی پيش بنياد برومند منتشر کرد ياد کرد و گفت: جفری رابرتسون وکيل بلند پايه جهانی به دقت روی اين مساله کار کرده است و ما توانستيم گزارشی جامع از اين کشتار در سايت خود منتشر کنيم. زندانيانی که حکم داشتند و منتظر پايان دوران زندان خود بودند ناگاه به بهانه عمليات مرصاد به جوخه اعدام فرستاده شدند؛ بسياری از آنها زنان و مردان جوانی بودند که حتی دست به هيچ اقدام مسلحانه نزده بودند.
وی با بيان نظرات مسئولين جمهوری اسلامی ايران و آيت الله خمينی که گفته بود کسانی که در زندان ها بر سر نفاق خود پافشاری کرده و می کنند محارب و محکوم به اعدام هستند گفت: آنها معتقد بودند نظام اسلامی در حال پرداخت هزينه هنگفتی برای نگهداری زندانيان است و اين زندانيان کافر در حال استفاده از منابع مسلمانان هستند و بايد کشته شوند.

ايرج مصداقی، زندانی سياسی در دهه شصت که از اعدام نجات يافت، در ادامه مراسم به بيان چرايی روشن شدن عاملان کشتارهای دهه شصت برآمد و گفت: اگر امروز کهريزکی وجود دارد ادامه اوين و کشتارهای ۶۷ است. اگر بخواهيم عدالت رعايت شود و حقيقت روشن گردد بايد توجه کنيم که با فراموش کردن ۶۷، نمی توان کاری از پيش برد
مصداقی ادامه داد: اينکه تاج زاده نامه می نويسد يک قدم بزرگ است. اينکه رهنورد از سال ۶۷ می گويد خود بسيار خوب است اما خانم رهنورد می گويند واقعه ۶۷ يک خطای بزرگ بود، اين يک خطا نبود يک جنايت بود. ايشان و همسرش بايد روشن کنند اين راه طلايی امام که از آن سخن می گويند مگر پر از اعدام و حبس و زندان نبود؟ مگر حکم حکومتی ايشان منجر به اين اعدام ها نشد؟
مصداقی گفت: روشن شدن هر چه بيشتر تصوير پرده ۶۷ به نفع همگان و به نفع آزادی خواهی و دموکراسی است
آقای موسوی چطور می گويند از اعدام ها خبر نداشتند در حالی که وزير اطلاعات ايشان و مسئول سپاه در هيات اجرايی اعدام ها در زندان اوين و ديگر زندان ها حضور داشتند ؟
آقای کروبی حتی با پسر آيت الله منتظری بر سر نامه ای که در سالگرد ماجرای ۶۷ نوشته بود درگير شدند، حالا چطور می خواهند به کهريزک رسيدگی شود در حالی که هنوز اين بخش از تاريخ بی پاسخ مانده.

اين مراسم که از ساعت ۳ بعد ازظهر در جريان بود در ساعت هشت شب به پايان رسيد.