آرامش دوستدار تنها نيست، بيانيه جمعی

آبان ماه ١٣٨٩ خورشيدی

نامۀ متفکر ايرانی، آرامش دوستدار، خطاب به يورگن هابرماس آلمانی، با پاسخ تندی از جانب سه استاد ايرانی دانشگاه‌های آمريکا روبرو شد. اين پاسخ ما را بر آن داشت تا، همچون بسياری ديگراز همميهنان، در حمايت از آرامش دوستدار، نکاتی را ياد آوری کنيم.

نخست اينکه، آرامش دوستدار تنها نيست. اگر چه کتابهایِ وی در ايران ممنوع است و نوشته‌هايش در نشريات داخلی و در رسانه‌هایِ فارسی زبانِ خارج از کشور، که با پولِ ماليات‌دهندگانِ غربی به کام اصلاح‌طلبانِ حکومتی و مذهبی راه انداخته شده‌اند، منتشر نمی‌شوند، اما جويندگان يابنده‌اند و آنان که قصد دانستن دارند، دوستدار را می‌شناسند و آثارش را می‌خوانند.

دوّم: به نظر می‌رسد که پاسخ دادن به انديشه، نه برپایۀ نقد سنجيدۀ علمی، بل به شيوه‌ای که امثال شريعتمداری در کيهان تهران با مخالفانِ فکریِ خود می‌کنند، به اجرا گذاشته شده و همچنان دنبالۀ همان اسلام سياسی‌يی است که شادروان احمد کسروی را در يک قتل نمادين و بنيان‌گذار در کاخ دادگستری ذبح شرعی کرد، با اين تفاوت که اين بار اين پديده در بينِ ايرانيانِ مقيم کشورهایِ غربی در حال شکل گرفتن است.
سوّم اينکه، نامه‌ی تند و پرخاشگرانه‌ی آن سه تَن به آرامش دوستدار نشان داد که با وجود گذشت بيش از سه دهه از جباریّت اسلام سياسی‌، برخوردهايی از نوع "آنچه خود داشت" و "آسيا در برابر غرب"، که از پايه‌های بنيادگذار همين اسلام سياسیِ مورد بحث بوده باشد‌، متاسفانه همچنان رويای شيرين برخی از ايرانيانی است که بر کرسی‌های استادی‌شان در غرب تکيه زده‌اند اما سفارش‌شان به ديگر ايرانيان گوئی اين است که در مقابل قرونِ وسطایِ تاريخ گذشتۀ خود همچنان سر تعظيم فرود آورند و سخنی در انتقاد از آن نگويند.
پايان سخن آنکه، ايران گرفتار نبردی سخت سهمناک است. جمهوری اسلامی در اين سی سال گذشته جايگاه ما را از جايی بالاتر از کره جنوبی به جايی همتراز با کره شمالی و نيجريه فروکاهانده است. آيا جای دريغ و افسوس نيست که به جای همدلی و وحدت ملی - بر پایۀ تکثر فکری و احترام متقابل به انديشه‌های يکديگر با التزام به اصول علمی نقد و بيش از همه، نقد اشتباهاتی که خود در گذشته مرتکب شده‌ايم – به جای کمک به نجات کشورمان از گردابی که در آن فرو غلطانده شده است، شاهد جريان‌ها و نمونه‌هايی باشيم که حقيقت را همچنان منحصر به باورهایِ مذهبیِ خود می‌دانند و گوئی دريچۀ ذهن‌شان به سوی هر گونه جهانِ عرفی بسته است و قادر نيستند با اصولِ انديشگیِ چنين جهانی سازگار شوند؟

هوشنگ آريانپور ( مهندس راه ساختمان / ايران)
تينا احرامی (دانشجو / هلند)
جواد اسديان ( شاعر و نويسنده/ آلمان)
محمد رضا اعلايی ( جامعه شناس / ايران)
حسين الله ياری ( دکتر اقتصاد / راننده تاکسی ايران)
غلامرضا بابای ( دانشجوی اقتصاد / اخراجی - ترکيه)
مهناز بابای ( دانشجوی نساجی / اخراجی – ترکيه)
روح انگيز بالا صفت ( استاد اخراجی / مالزی)
نامدار بقايی يزدی (انگلستان)
پيام بهمن (بلژيک)
رامين پرهام (فرانسه)
منيژه پور غضنفری ( دانشجوی بازرگانی / اخراجی /ايران)
معصومه تقی پور (کارگردان / سوئد)
خسرو چاوشی ( سوئد)
مريم حسينی ( دکترای جامعه شناسی / سوئيس)
پوران راستگو ( دامپزشک / ايران)
راهيار رحيمی (سوئد)
ميترا رحيمی ( دانشجوی الکترونيک / ايران)
مينا رحيم زاده ( دانشجوی جامعه شناسی / اخراجی – ايران)
سونا رضازاده ( دکترای فلسفه / ايران)
محمد تقی روحانی ( پزشک اطفال / اوکراين)
فرد صابری ( انجمن ايرانيان ليبرال / سوئد )
سمانه فانی ( مهندس آی تی / سوئد)
سعيد قاسمی نژاد ( فرانسه )
مهرناز گلپرور ( دانشجوی عالی مامائی / اخراجی - ايران)
دامون گلريز (دانشجو/ هلند)
بهروز لاجوردی ( روانپزشک / قبرس)
مهوش لالايی ( دکتر جامعه شناسی / رومانی)
ميترا محمدی ( دکتر روانشناس / ايران)
داريوش مجلسی (هلند)
فريدون مشکين پيشه ( دانشجوی فلسفه / اخراجی- ترکيه)
رضا معرفی نژاد ( دانشجوی نانو تکنولوژی / مالزی )
بهجت ملاروحی ( دکترای تاريخ معاصر)
حسين ملک زاده ( دانشجوی جامعه شناسی / ايران)
مسعود مولوی (سوئد)
بتول مهرورز ( دانشجوی نانو تکنولوژی / اخراجی ايران)
رازا يوسفی ( جامعه شناس / ايران)