به مناسبت ۲۷ سالگی پگاه، نوشته ای از منيژه حکمت، مادر پگاه آهنگرانی

پگاه جان

امروز ۲۷ ساله ميشوی و من به ياد می آورم وقتی ۷ ساله شدی که بايد تو را به جايی ميفرستادم به نام مدرسه.تنها ،بدون همراهی من .حس دوگانه ای داشتم ،خوشحال از بزرگ شدنت و دلگير که مثل قبل هميشه در کنارم نيستی ،فکر ميکنم اين دلشوره همه مادران است که در غيابم با فرزندم چگونه رفتار می کنند؟ ولی همه اين خطر را می کنند و کسی به خاطر اين نگرانی فرزندش را از تحصيل محروم نمی کند ،رشد و طراوت و بلوغ او می ارزد به اين خطر و تجربه هم نشان داده راه ديگری نيست برای بزرگ شدن .

مگر می توانی کودک را در خانه حبس کنی و از هر نظر بهش برسی ودر ۲۷ سالگی فردی سالم و طبيعی تحويل بگيری ؟کسی که بتواند در خطر ها از خودش دفاع کند و قوه تشخيص داشته باشد .
چه شده که اينقدر دل نازک و حساس شديم ؟؟ از چه واهمه داريم؟؟ چرا نمی پذيريم بچه ها رشد طبيعی داشته باشند ؟ حتی با قبول خطر آسيب زدن و آسيب ديدن؟ اين کاريست که هر پدر ومادر دلسوزی می کند. با حبس کردن اونا خيال خودمون و راحت می کنيم ولی به سر اونا چی مياد ؟
پگاه جان من تو را اينجوری بزرگ کردم و اصلا ً پشيمون نيستم و اگه به ۲۷ سال پيش برگرديم باز همينطور عمل ميکنم .مطمئنم تو هيچ کاری نکردی که آسيبی به کسی بزنه يا چيزی رو به خطر بندازه يا ارزشی رو تهديد کنه .تو آدم خاصی نيستی و هيچ توانايی فوق العاده ای نداری .فقط به طور طبيعی بزرگ شدی ولی شرايط امروزت طبيعی نيست فکر کنم دچار والدين حساس تر و دلسوزتری شده ای و ميدونم اينودرک می کنی . راه ديگری برای بزرگ شدن نيست . به تشخيصت ايمان دارم فقط دلم برای خنده هايت خيلی تنگ شده.تولدت مبارک عزيزم ...
مادرت
منيژه حکمت