چادر سياه و "خاتون"های انحرافی، نازنين سام، مدرسه فمينيستی

مدرسه فمينيستی: انتشار ويژه نامه «خاتون ۱» نشانه خوبی است به اين خاطر که بالاخره ديديم که صدای زنان به سطح روزنامه رسمی دولت ايران رسيده است. «خاتون» نشانه خوبی است به اين خاطر که يک دستگاه دولتی رسما به توهين و تعدی و خشونت به زنان در کوچه و خيابان به خاطر حجاب شان اعتراف نموده است. «خاتون» نشانه خوبی است به اين خاطر که رای و خواست زنان جدی گرفته شده است. «خاتون» نشانه خوبی است، به اين خاطر که هر کسی و به هر بهانه ای در جهت نامشروع نشان دادن اين بگير و ببندهای ترسناک و غيرقانونی زنان در کوچه و خيابان به دليل لباس و پوشش آنان، هر قدم کوچکی هم که بردارد به نفع زنان است. «خاتون» نشانه خوبی است، به دلايل بسيار.

انتشار «خاتون» در داخل نظام جنجال بپا کرده و اين جنجال تنها نشانه رقابت جناحی اصولگرايان نيست بلکه منعکس کننده جنجالی است که بعد از سال های سال که بسياری زنان خاموش و بی صدا در کوچه و خيابان داغون شده اند حالا در اعترافات خاتون، به شکلی جديد بروز کرده است. جنجالی است که بين کشور ما با کشور ديگر وجود داشته و دارد، جنجالی است که بين جناح های حاکميت هميشه بوده است. جنجالی است که هر دولتی آمده و رفته است يا در پشت درهای بسته در موردش وجود داشته و يا گاهی هم بخش کوچکی از اين جنجال در نشريات و روزنامه ها به بيرون بروز کرده و حالا کار به جايی کشيده که در دولت ايران اين جنجال به شکل يک مانيفست ۲۵۰ صفحه ای و در يک روزنامه رسمی دولتی و در مقياسی وسيع پخش شده و به اين خاطر است که «خاتون» نشانه خوبی است.

می گويند خاتون آمده که برای انتخابات اسفند مجلس شورای اسلامی رای جمع کند ولی باز هم اين نشانه خوبی است. کاشکی همه گروه هايی که به دنبال رای هستند به ظاهر هم که شده به خواسته های زنان توجه کنند. اگر مجلسيان برای رای جمع کردن در لايحه حمايت از خانواده، ماده ای برای لغو کامل چندهمسری را اضافه می کردند مگر بد بود؟

اين جنجال «يا روسری يا تو سری» يک روزی و به هر ترتيب بايد در ايران برچيده بشود ولی دولت ايران همه گره هايش را چه گره روابطش با آمريکا باشد چه گره روابطش با ما زنان باشد معمولا به امان خدا رها می کند. همين رها کردن است که تبديلش می کند به گره کور و بازنشدنی. انگار تخصص دولت های ايران است که به جای گشايش گره ها و حل مشکلات، گره ها را کورتر و کورتر بکنند. حالا «خاتون» آمده و رسما از اين گره کور صحبت کرده است و جنجال آفريده.

يک روزی حاکمان دولتمدار ايران بايد بفهمند که هزار راه رفته اند ولی نتوانسته اند پوشش زنان را کنترل کنند. يک روزی حاکمان بايد بفهمند که زنان در اين ۳۳ سال با اين شرايط سختی که برای آنها تحميل شده و مقرراتی که در مورد حجاب در اوج انقلابی گری نظام در همان ۳۳ سال قبل، وضع شده، سعی کرده اند يک جوری خودشان را با اين روسری وفق بدهند تا هم بتوانند مقررات دولتی را که هست رعايت کنند و هم فرديت شان و سبک آرايش و پوشش خودشان را داشته باشند ولی نظام کنونی پس از ۳۳ سال هنوز نتوانسته خودش را با اين شرايط سختی که خودش ايجاد کرده وفق بدهد.

زنان با اين شرايطی که نظام بر آنان تحميل کرده، يک جوری کنار آمده اند ولی حاکمان خيلی از قافله عقب اند. نمی توانند قبول کنند که بايد با اين شرايطی که زنان برای قبول اين مقررات گذاشته اند، يک جوری کنار بيايند و دست از سر زنان بردارند. آنقدر در اين روزهای تابستان مستاصل شده ايم که همين درد روسری و مانتو توی گرمای ۴۰ درجه تهران، برايمان کافی است، ديگر چگونگی و شکل و ريخت اش را لااقل بگذاريد خودمان انتخاب کنيم و اين گشت ها را از بالای سرمان برداريد. اين خواسته، خواسته بزرگی نيست. حاکمان نظام پس از اين همه سال ديگر بايد آن را بفهمند و درک کنند.

يک روزی هم زنان بايد بفهمند که وقتی هر کسی و هر گروهی يا جناحی حتی يک چيز کوچکی مثل «خاتون» درست کند، فضايی برای صحبت و بروز نظر و عقيده در مورد حجاب در جامعه باز می کند، حتی اگر انگيزه اش هم اين نبوده باشد ، ولی بايد از آن استقبال کرد و در باره اش صحبت کرد و به بحث ها در مورد چادر سياه و حجاب اجباری هم دامن زد و در جهت باز شدن اين گره کور حجاب و بدحجابی و سرکوب روزانه خيابانی زنان اعتراض را بيشتر کرد.

اعتراض کردن به اين ظلمی که هر روز به زنان در خيابان ها می شود می توان با بهانه های مختلف انجام داد مثل بهانه انتشار خاتون. ما که نبايد نگران آن باشيم که چه جناحی از آن سود می برد، چون اگر اين سرکوب های روزانه زنان به خاطر لباس شان يک روزی تمام شود، همه جناح های حاکميت از آن نفع می برند ولی چه مهم است چون بيشتر از آنان، زنان ايران نفع خواهند برد. و شايد بشود با اين نيت، منتظر خاتون های ۲ و ۳ بود، البته اگر با توبه نصوح منتشرکنندگان اش همراه نباشد.