پشت پرده آزادی هفتاد زندانی سیاسی! حسن زارع زاده اردشیر

آزادی زندانی سیاسی با صدقه و منت معنی ندارد. این جمهوری اسلامی است که باید به دلیل سرکوب فعالان مدنی عذرخواهی و ابراز ندامت کند نه زندانیان سیاسی. آزادی زندانی به هر بهانه ای که صورت بگیرد موجب خوشحالی است ولی زمانی که آزادی آنها با حق فعالیت آزاد در فضای آزاد همراه نباشد و از طرفی مخالفان سرسخت خامنه ای و رژیم ولایی سپاهی همچنان در زندانها تحت فشار باشند معنی ندارد.

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

حسن زارع زاده اردشیر، روزنامه نگار و فعال حقوق بشر

zarezadeh.blogspot.com

آزادی زندانیان سیاسی دغدغه مهمی برای فعالان سیاسی و مدافعان حقوق بشر است که همواره آن را در راس فعالیتهای خود قرار داده اند. بسیاری بر این باورند که آزادی زندانیان سیاسی گام اصلی در تحقق مسیر دمکراسی خواهی و برقراری حقوق بشر است. از این رو این موضوع برای جمهوری اسلامی نیز اهمیت پیدا کرده است اما این اهمیت از زاویه دیگری مطرح می شود. نگاهی به موضوع آنچه که به عنوان "آزادی یکصد زندانی امنیتی (سیاسی)" از سوی دادستان تهران عنوان شده، روشن می سازد که چه هدفی پشت آن نهفته است.

رژیم جمهوری اسلامی زندانی سیاسی را به رسمیت نمی شناسد و به لحاظ حقوقی این دسته از زندانیان را مجرمان امنیتی می نامند. اگرچه در زبان غیر رسمی زندانیان سیاسی را ارازل و اوباش معرفی می کند و برای آنها حقوقی قائل نیست. تجربه زندانیان سیاسی در زندانها و نحوه برخورد ماموران و دادگاهها با آنها و از سویی دیگر گفته های مقامات رسمی جمهوری اسلامی بر این ادعا انگشت تایید می گذارد. حال چه شده است که دادستان تهران نوید آزادی یکصد زندانی امنیتی – بخوانید سیاسی – را می دهد.

دادستان تهران عباس جعفری دولت آبادی روز شنبه اعلام کرد که یکصد زندانی امنیتی (سیاسی) با عفو رهبری آزاد می شوند. جملات او به نقل خبرگزاری های وابسته به جمهوری اسلامی چنین است: " عفو این دسته از محکومان بر پایه تقاضای عفو ارایه شده و نیز ابراز پشیمانی از ارتکاب جرایم ارتکابی توسط آنان صورت گرفته است. جعفری گفت: بر پایه موافقت مقام معظم رهبری، صد نفر از محکومان جرایم امنیتی مشمول عفو شده‌اند که از این تعداد، هفتاد نفر آنان از زندان شنبه شب آزاد خواهند شد. "

آنچه از گفته های دادستان به دست می آید " تقاضای عفو و ابراز ندامت زندانیان" و "موافقت رهبر جمهوری اسلامی" است. او در واقع کوشیده است تا یک: نشان دهد که زندانیان سیاسی با درخواست عفو پذیرفته اند دست به اعمال مجرمانه زده اند و حال پشیمان هستند و از رهبری طلب بخشش کرده اند و دوم : رهبر معظم اش این درخواست ها پذیرفته است. یعنی آنچه اتفاق می افتد تنها به نفع جمهوری اسلامی تمام می شود. حال دقیق تر موضوع را پی می گیرم.

دادستانی تهران عنوان کرده است که هفتاد زندانی در روز شنبه و سی نفر دیگر در روزهای بعد آزاد خواهند شد و این درحالی است که روز شنبه نزدیک چهل نفر آزاد شده اند و با حساب آزادی در روزهای بعد هنوز رقم به هفتاد زندانی نرسیده است چه رسد به یکصد زندانی سیاسی.

تعداد قابل توجهی از زندانیان آزاد شده قرار بود بزودی آزاد شوند چرا که مدت محکومیت آنها رو به اتمام بود و یا دسته دیگری از زندانیان سیاسی بیش از نیمی از مدت محکومیت خود را تحمل کرده بودند و به دلیل اینکه اولین بار بود که مشمول مجازات می شدند بنابراین می توانستند با استفاده از "قانون آزادی مشروط" از زندان رها شوند. در اصل آزادی به افرادی تعلق یافته است که قرار نبوده مدت زیاد دیگری در زندان بمانند.

بر طبق گفته ی دادستان تهران، همه زندانیان درخواست عفو و بخشش داده اند و این درحالی است که تعداد قابل توجهی از زندانیان سیاسی اصلا درخواستی نداده اند و نمی خواسته اند که مورد عفو خامنه ای قرار گیرند. قوه قضائیه در این نمایش سیاسی تبلیغاتی به دروغ مدعی می شود که همه زندانیان سیاسی ابراز ندامت کرده اند و در واقع می کوشد آزادی آنها را به پذیرش جرم و پشیمانی از سوی زندانیان سیاسی ربط دهد.

از سویی دیگر عدم وجود زندانیان تبعیدی از جمله در زندان رجایی شهر کرج یا همان گوهردشت در لیست زندانیان آزاد شده سوال برانگیز است. سرسخت ترین مخالفان رهبر جمهوری اسلامی از جمله حشمت الله طبرزدی، بهروز جاوید تهرانی، مجید توکلی، احمد زیدآبادی، عیسی سحرخیز، کیوان صمیمی و دیگران در زندان گوهردست کرج محبوس هستند. در زندان اوین نیز زندانیان سیاسی سرشناسی وجود دارند که فعالیت های آنها در دفاع حقوق مردم ایران همواره مورد ستایش است و از آزادی آنها خبری نیست؛ محمد صدیق کبودوند، نسرین ستوده، مهدیه گلرو، بهاره هدایت، حسین رونقی ملکی، بهمن احمدی عمویی، عبداله مومنی، مهدی خدایی و دیگران.

آزادی زندانی سیاسی با صدقه و منت معنی ندارد. این جمهوری اسلامی است که باید به دلیل سرکوب فعالان مدنی عذرخواهی و ابراز ندامت کند نه زندانیان سیاسی. آزادی زندانی به هر بهانه ای که صورت بگیرد موجب خوشحالی است ولی زمانی که آزادی آنها با حق فعالیت آزاد در فضای آزاد همراه نباشد و از طرفی مخالفان سرسخت خامنه ای و رژیم ولایی سپاهی همچنان در زندانها تحت فشار باشند معنی ندارد. جز اینکه تلاش می کنند اعتباری برای شخص ولی فقیه و نظام در آستانه انتخابات مجلس و سفر گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل به ایران بدست آورند. قطعا وقایع دور از انتظار در ایران و خاورمیانه که جهان را تحت تاثیر قرار داده است خواب راحت را از سردمداران رژیم ولایی سپاهی گرفته است. بر اساس تجربه تاریخی باید گفت رژیمی که زندانیان سیاسی را خطر بزرگی برای امنیت خود می داند آنها را نخواهد بخشید و حتی در صورت امکان به چوبه های دار خواهد سپرد. بنابراین و با دقت در ماهیت "آزادی صد زندانی" در می یابیم که جمهوری اسلامی عوامفریبی می کند و یک شوی تبلیغاتی راه انداخته است.