کردها حق دارند خواستار حمایت بین‌المللی گردند، حزب دمکرات کردستان

هنوز یک هفته‌ از سرکوب معترضان لیبی توسط رژیم قذافی نگذشته‌ بود که‌ شورای امنیت سازمان ملل متحد بنابه‌ درخواست فرانسه‌ و بریتانیا تشکیل جلسه‌ داد و با اکثریت قاطع آرا و بدون هیچ رای مخالف بر اساس اصل" مسئولیت حمایت" ، تصمیم به‌ استقرار یک چتر حمایتی در سراسر لیبی گرفت. صدور قطعنامه‌ی 1793 شورای امنیت ‌راه را هموار ساخت تا هواپیماها و هلیکوپترهای نظامی آمریکا و فرانسه‌ و بریتانیا بلافاصله‌ حملات خود را به‌ پایگاههای هوایی و دریایی و محل تجمع نیروهای نظامی لیبی آغاز نمایند.

در نتیجه‌ی این تصمیم بجای شورای امنیت و اقدام بموقع پیمان ناتو، نیروهای آزادیخواه مخالف حاکمیت 42 ساله‌ی لیبی طی مدت نزدیک به‌ شش ماه توانستند مقاومت نیروهای وفادار به‌ قذافی را درهم شکسته‌ و عملأ به‌ حاکمیت دیکتاتور خاتمه‌ دهند. اکنون که‌ این سطور به‌ رشته‌ی تحریر درمی‌آیند غیر از شهر "سیرت" و چند شهرک حومه‌ی آن اثری از حاکمیت معمر قذافی باقی نمانده و جبهه‌ی آز‌ادیخواهان سرگرم تلاش جهت تثبیت حاکمیت جدید در کشور است.

قطعنامه‌ی 1793 شورای امنیت این باور را نزد ملتهای تحت ستم و مردم کشورهای دیکتاتور زده‌ ایجاد می‌نماید که‌ دوران آن بسرآمده‌ که‌ دیکتاتورهای ضدخلقی تحت لوای حاکمیت ملی، آزادیخواهان را سرکوب و صدای حق‌طلبانه‌ی ملتهای تحت ستم را در گلو خفه‌ نمایند.

ملت کرد که‌ سرزمینش در پی یک توافقنامه‌ی استعماری و بر خلاف خواست و تمایل خویش ابتدا میان دو امپراتوری ایران و عثمانی و سپس میان چهار کشور ایران و ترکیه‌ و عراق و سوریه‌ تقسیم شده‌ است، از دیر باز در راه کسب حق تعیین سرنوشت خویش مبارزه‌ می‌کند و دراین راستا با ددمنشانه‌ترین شیوه‌های سرکوب و قتل‌عام مواجه‌ شده‌است. کشتاری که‌ فرزندان ملت کرد در ترکیه‌ی کمالی و عراق بعثی و ایران اسلامی تحمل کرده‌اند، تا ابد وجدان بشریت مترقی را آزار می‌دهد و همچون لکه‌ای بر پیشانی تاریخ بشری هویداست.

اکنون و در ابتدای دهه‌ی دوم قرن 21 نیز ملت کرد در سه‌ بخش از چهار بخش میهن تقسیم شده‌اش همچنان از سیاست انکار هویت ملی و سرکوب خواستهای مشروعش توسط فرمانروایان سه‌ کشور ترکیه‌ و ایران و سوریه‌ رنج می‌برد. تنها بخش کردستان که‌ درپی یک مبارزه‌ی طولانی و به‌ قیمت جان صدها هزار تن از مبارزان کرد یک حاکمیت ملی در آن استقرار یافته‌ جنوب کردستان یا کردستان عراق است.

اما این بخش از کردستان نیز از سویی با انفصال ناخواسته‌ی چند بخش بسیار عزیز از خاک خود مواجه‌ بوده‌ و از سوی دیگر تحت سکوت آشکار دولت مرکزی عراق با تهدید و لشکرکشی حکام ترکیه‌ و ایران روبروست.

آیا براستی وقت آن نرسیده‌ است که‌ جامعه‌ی جهانی نگاهی جدی به‌ محرومیت و سیه‌روزی ملت کرد انداخته‌ و مانع سرکوب این ملت و لشکرکشی دولتها به‌ تنها دستاورد قانونی این خلق گردد؟ این حق طبیعی ملت کرد است که‌ انتظار داشته‌ باشد جامعه‌ی جهانی و سازمان ملل متحد مسأله‌ی کرد را آنگونه‌ که‌ هست دریابند و به‌ فکر چاره‌ی آن بمثابه‌ی مشکلی که‌ با حیات دهها میلیون انسان ارتباط دارد و یکی از مهمترین مسائل خاور میانه‌ باشند.

ما ضمن ابراز خوشحالی از پیروزی مبارزه‌ی مردم لیبی و حمایت از قطعنامه‌ی 1793 شورای امنیت در رابطه‌ با این کشور، خواستار آنیم که‌ شورای امنیت سازمان ملل متحد با اتکا به‌ همین اصل " مسئولیت حمایت" خطر همکاریهای شوم دولتها و سرکوب از سوی حاکمان را از ملت کرد دور سازند و در همان حال از کلیه‌ی احزاب و سازمانها و محافل کرد و دوست کرد می‌خواهیم که‌ چه‌ به‌ شیوه‌ی انفرادی و چه‌ به‌ صورت جمعی این خواست مشروع را با مجامع و محافل تصمیم‌گیرنده‌ی بین‌المللی در میان گذارده‌ و بر آن پافشاری نمایند.

به‌ امید موضع جدی و مسئولانه‌ی همه‌ی طرفها.

دفتر سیاسی
حزب دمکرات کردستان