گزارشی از دو ديدار با احمد شهيد، در باره وضعيت حقوق بشر در ايران، انور ميرستاری

آقای احمد شهيد، وزير امور خارجه پيشين کشور مالدينی، در روز دوشنبه ۵ دسامبر بنا به دعوت خانم باربارا لوخبيلر، رئيس کميسيون حقوق بشر پارلمان اروپا، در اين پارلمان سخنرانی کرد. ايشان گزارشی را در باره وضعيت ناگوار حقوق انسانی در ايران به نمايندگان پارلمان و حاضرين ارائه داد و گفت از زمانی که به نمايندگی سازمان ملل در امور حقوق بشر در ايران برگزيده شده است، روز بروز شاهد بدتر شدن حقوق بشر در اين کشور بوده و تعداد دستگيری ها و اعدام ها بيشتر، رسانه‌ها محدودتر شده اند و نقض آشکار آزادی‌های مندرج در کنوانسيون جهانی حقوق بشر شديدتر شده است. بطوری که ايران در سال گذشته از لحاظ تعداد اعدام ها در رده دوم و امسال در رديف اول قرار دارد. ايران جهانشمول بودن حقوق بشر را به رسميت نمی‌شناسد و برايش انسان‌ها برابر نيستند. بايد کنفرانس هايی در اين باره گذاشت و به ايران نشان داد که اين بيانيه جهانی است و در همه جای دنيا، بی کم و کاست بايد اجرا شود.
ايشان گفت که تا به امروز دولت ايران از دادن ويزا به او خودداری کرده است و آرزو کرد که بتواند به ايران سفر کند. آقای شهيد به پرسش های نمايندگان پارلمان در باره اقليت‌های قومی، دينی، مسائل زنان، دانشجويان، کارگران و کمپ اشرف در عراق نيز پاسخ داد.
در اين روز با آقای شهيد به توافق رسيديم که يک ساعت وقت ديدار من با او را بنا به لزوم و اهميت مسائل حاد کردستان و کارگران و احزاب سياسی ايران، با حزب دموکرات کردستان و سازمان فدائيان خلق ايران تقسيم کنيم.
امروز ۱۶ آذر ۱۳۹۰ قرار ملاقاتی با آقای احمد شهيد در باره وضعيت زيستگاه در ايران و وضعيت حقوق بشر در کردستان و مشکلات کارگران، به مدت يک ساعت داشتيم.
آنچه در زير می‌خوانيد، چکيده ای از گفتار من با آقای شهيد، در حضور دو مترجم و دستيار ايشان و نمايندگان دو حزب سياسی ايران و يک شاهد زنده است. به دليل ترجمه جمله به جمله برای آقای شهيد، ترجيح می‌دهم متن اين نامه را به همان شکلی که در آنجا صورت گرفته بياورم. اگر اين گزارش من دارای نثر روان و پيوسته نيست، از خواننده پوزش می خواهم.

در ابتدا خود را معرفی کردم،
آقای احمد شهيد، من امروز بايد از وضعيت زيستگاه، انرژی اتمی و بمب اتم و احتمال جنگ های هسته ای در منطقه صحبت کنم. اما اجازه دهيد تا بگويم که مسائل زيستگاهی مانند بسياری از مسائل ديگر، از مسأله حقوق بشر در ايران جدا نيست.

• مردم حق حرف زدن ندارند،
• در ايران آزادی بيان و رسانه ای نداريم،
• حقوق بشر رعايت نمی‌شود و شما در گزارش خودتان در پارلمان اروپا به خوبی در اين باره صحبت کرديد،
• در ايران همه احزاب دموکراتيک، سنديکاهای کارگری، تشکلات زنان و انجمن‌های مردمی ممنوع هستند،
• تشکيل حزب سبز نيز در ايران ممنوع است. اما افراد زيادی هستند که طرفدار محيط زيست می باشند و با ريسک زيادی در اين راه تلاش می‌کنند و بارها به زندان می‌افتند. آنان حتی جرأت نمی‌کنند علناً و رسما بگويند، ما می‌خواهيم يک حزب سبز درست کنيم،
• درياچه های گاو خونی و بختگان کاملا نابود شده‌اند.
• مرداب انزلی، رودخانه های کارون و زاينده رود از بين می روند.
• جنگل های ايران و بناهای ميراث فرهنگی را نابود می‌کنند،
• اکوسيستم منطقه های پاسارگاد و تخت جمشيد را به هم زده‌اند و اين بناها از بين می‌روند،
• در اصفهان از زير بناهای تاريخی مترو می‌کشند که اين بنا ها ريزش کرده‌اند و خراب می‌شوند،

• از همه بدتر وضعيت ناگوار درياچه اروميه در آذربايجان است. اين درياچه در ۱۵ سال اخير ۶۰٪ آب خود را با سياست‌های نادرست و سد بستن ها بر روی رودخانه ها از دست داده است. هيچگونه سياست درستی در باره زباله ها وجود ندارد و زباله های شيميايی کارخانه ها به رودخانه ها و دريا ها ريخته می‌شوند.

• ژورناليست ها، دانشگاهيان، روشنفکران و هيچ‌کس ديگری حق ندارد در باره انرژی اتمی حرف بزند و يا انتقاد کند،
• در پارلمان ايران هم کسی حق انتقاد و حق اظهار نظر در اين باره را ندارد و معلوم نيست چه کسانی تصميم می‌گيرند و بودجه آنرا چگونه و از کجا تأمين می کنند. در اين باره هر گز در مجلس يگ گفتگوی علنی نشده است.
• صحبت از انرژی اتمی و زباله های راديواکتيو آن و خطرات ناشی از آن مانند چرنوبيل يا ژاپن يا آمريکا تابو است و زندان و شکنجه دارد.
• دانشمندان، فيزيکدانان و کارشناسان ايرانی می‌گويند که ايران نيازی به انرژی هسته ای برای توليد برق ندارد و از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نيست.
• ما به حد کافی انرژی پاک خورشيدی، بادی، گازی و نفت داريم که برای مردم می‌توانند کار هم توليد کنند.
• رژيم ايران بمب اتم می‌خواهد و به خيال خودش با اسرائيل سر جنگ دارد.
• به نظر من، ما با کسی جنگی نداريم.
• به نظر تلاشگران زيستگاهی در ايران، ما نمی‌خواهيم در منطقه جنگی باشد.
• اسرائيل و پاکستان و هند هم در منطقه بايد بمب اتمی خود را نابود کنند.
• اگر ايران بمب اتم بسازد، همه کشورهای حوزه خليج فارس، افغانستان و ترکيه هم از ترس ايران و اسرائيل بمب خواهند ساخت و منطقه قدم به قدم مرکز نيروگاه های سلاح های هسته ای خواهد شد.
• اسرائيل به دو دليل حق ندارد ايران را تهديد نظامی و يا به آن حمله کند:
۱. اسرائيل خودش بمب اتم دارد و در درجه اول بايد بمب های خودش را نابود کند. (يک مثل ايرانی می گويد: خود رطب خورده، چون منع رطب کند؟).
۲. برای حمله به يک کشور، فقط بايد سازمان ملل تصميم بگيرد و نه يک کشور تنها و سرخود مانند اسرائيل و آمريکا.

• در پايان تکرار می کنم:
• به نظر شخصی من، ملت ايران جنگ نمی‌خواهد.
• ما فقط صلح می‌خواهيم.
• ما نيازی به بمب اتمی نداريم.
• ما به بمب آزادی و بمب حقوق بشری نياز داريم.
• فناوری صلح، آرامش، آسايش، نان، مسکن، کار و برابری حقوق زنان، مردان و همه حقوق شهروندی، حق مسلم ماست.
• فناوری آزادی پوشش، داشتن آب پاک و هوای پاک، زندگی بدون اشعه های راديواکتيو حق مسلم ماست و نه جنک و نابودی.
• ما می‌خواهيم با تمام کشورهای دنيا به ويژه با کشورهای همسايه و خاورميانه رابطه دوستانه ای داشته باشيم و با همه کشورهای دنيا تجارت عادلانه بکنيم.
• اولين و آخرين شرط اين خواسته‌ها احترام به بيانيه جهانی حقوق بشر و جدايی دولت از تمام اديان و ايدئولوژی‌ها است.
• به خاطر کمی وقت شما و به خاطر اهميت مسائل کارگری و قومی در ايران، دو سوم وقت خودم را به کسانی که در اين باره می‌خواهند صحبت کنند، واگذار می کنم.

• از شما به خاطر وقتی که در اختيارم گذاشتيد و اهميتی که برای زيستگاه در گزارش خودتان قائل هستيد، بی اندازه سپاسگزارم و دو شعار برچسبی معروف زيستگران را که عبارتند از انرژی هسته ای؟ نه مرسی و انرژی بازساز؟ آری مرسی، به شما می‌دهم و اميدوارم که آن‌ها را روی کامپيوتر و يا بر روی ميز اداره کارتان بچسبانيد.

• مدارکی که به آقای شهيد داده شد:
ـ بيانيه ای که از سوی بيش از ۵۰ نهاد مدنی و حقوق بشری ايرانی در باره روز جهانی حقوق بشر نوشته شده بود،
ـ دادنامه ای که از سوی همين نهادها و بيش از ۳۰۰ نفر از شخصيت‌های ايرانی نوشته شده و خواهان آزادی همه زندانيان سياسی و و مرامی است. بيش از ۲۳۰۰ نفر آنرا تا کنون امضا کرده‌اند و همچنان ادامه دارد،
http://www.gopetition.com/petitions/save-the-lives-of-political-prisoners-in-iran.html
نامه‌ی «کميته نجات بين‌المللی پاسارگارد» به سازمان يونسکو
نامه سنديکاهای کارگری بين‌المللی در باره وضعيت کنونی کارگران در ايران

انور ميرستاری ـ بلژيک