«سیلی»؛ اسم رمز تقلب انتخاباتی، مرتضی کاظمیان، ندای سبز آزادی

انتخابات مجلس نهم به‌شکل غریبی برای حاکمیت سیاسی جمهوری اسلامی و شخص رهبر نظام، حیاتی شده است. این ادعا را به‌ سهولت می‌توان در اظهارنظر اخیر آیت‌الله خامنه‌ای ردیابی کرد. دو روز مانده به انتخابات نمایشی و فرمایشی، رهبر جمهوری اسلامی یک‌بار دیگر پشت تریبون رفت و تاکید کرد: «این دفعه، این نوبت انتخابات، حساسیتش از دفعات قبل هم شاید بیشتر است؛ به خاطر اینكه تیرهاى موجود در تركش استكبار علیه شما مردم تمام شده...این تیرهاى آخر است. باید بایستید...»

آیت‌الله خامنه‌ای سخنرانی تبلیغاتی ساده‌ای را برگزار نمی‌کند. او کُنه ارزیابی و نگاه خود به انتخابات مجلس نهم را شفاف می‌کند. برای رهبر جمهوری اسلامی که از عمق بحران مشروعیت نظام سیاسی باخبر است و گزارش‌های دقیق از قهر لایه‌های مختلف اجتماعی (به‌ویژه طبقه‌ی متوسط شهری) با انتخابات دارد، بازی با ظواهر و نتایج انتخابات 12 اسفند مجالی برای اعاده‌ی حیثیت و ترمیم وضع بحرانی مشروعیت رژیم است.

این‌چنین افزون بر سخنرانی چند هفته پیش که در آن «پیش بینی» کرد: «به لطف الهی، به فضل الهی، به حول و قوه الهی، حضور مردم در این انتخابات، یک حضور دشمن‌شکن خواهد بود و با این انتخابات خون تازه‌ای به پیکر انقلاب و کشور و نظام جمهوری اسلامی دمیده خواهد شد؛ حرکت تازه‌ای برای او پیش خواهد آمد؛ نشاط تازه‌ای پیدا خواهد کرد»؛ اینک آیت‌الله خامنه‌ای با ادبیات تند تکلیف انتخابات 12 اسفند را روشن می‌کند. وی دو روز مانده به انتخابات ناسالم و غیرآزاد، «اسم رمز تقلب انتخاباتی» را عریان می‌کند: «سیلی»! رهبر جمهوری اسلامی فرمان تحقق «پیش‌بینی» چند هفته پیش خود را نیز صادر می‌کند: «ملت ایران در روز جمعه‌اى كه مى‌آید، یك سیلى سخت‌تر به چهره‌ى استكبار خواهد زد.»

خیز بلندگوهای تبلیغاتی جمهوری اسلامی و بازوهای رسانه‌ای دولت ایدئولوژیک و تریبون‌های گوناگون تمامیت‌خواهان مسلط در حاکمیت برای بازی با نتایج انتخابات اینک معنادارتر می‌شود. این جمله کوشیدند که در رزهای گذشته «پیش‌بینی» رهبر نظام اقتدارگرا را با بازی با عدد و رقم و نظرسنجی‌های عجیب و غریب، تحقق یافته بخوانند، و اینک باید آماده شوند که گزارش «سیلی» 12 اسفند را تیتر یک و برجسته و تبلیغ کنند.

آیت‌الله خامنه‌ای که از عمق شکاف ملت-دولت در ایران به‌خوبی آگاه است در همین سخنرانی دو روز قبل خود به نکات غریب دیگری نیز اشاره کرد: «شاید شش ماه یا بیشتر است كه دارند علیه انتخابات روز جمعه تبلیغات می‌كنند؛ انواع و اقسام تبلیغات براى اینكه مردم را دلسرد كنند، براى اینكه پاى صندوق‌ها خلوت باشد... میلیون‌ها رسانه را به كار انداختند، براى اینكه مردم را دلسرد كنند. گاهى گفتند مردم شركت نمی‌كنند، گاهى گفتند تحریم میكنند، گاهى گفتند تقلب می‌شود، گاهى گفتند چه و چه؛ براى اینكه مردم پاى صندوق رأى نیایند، دلسرد بشوند. آنى كه من احساس می‌كنم و از لطف الهى احتمال قوى می‌دهم كه این‌جور بشود، این است كه
دست خدا با شماست. هدایت دلها و جانهاى ما به دست خداست. همه چیز دست خداست. وقتى دل ملت، دل مسئولین، دل دلسوزان با خدا باشد، خدا راه را آسان می‌كند، تسهیل می‌كند، راه را باز می‌كند، توفیق می‌دهد و ان‌شاءاللّه این توفیق نصیب ملت ایران خواهد شد.»

مستقل از آن «میلیون‌ها رسانه»ای که آیت‌الله خامنه‌ای بی‌پروا از آن سخن می‌گوید (و متاسفانه نشانگر تسری ادبیات احمدی‌نژادی است)؛ وقتی «رهبر» می‌گوید که «دست خدا» با صاحبان قدرت در جمهوری اسلامی است، و «خدا راه را باز می‌کند»، آیا جز این، رویداد دیگری در 12 اسفند امکان وقوع دارد و نتیجه‌ی دیگری برای انتخابات امروز می‌توان قائل شد!؟

و چنین است که در مقام تاکید بر اهمیت نتیجه انتخابات و فراخوان به بازوهای عملیاتی رژیم سرکوبگر، اقتدارگرا و متکی به شخص، بار دیگر با خشم تکرار می‌کند که «حقیقتاً انتخابات، سیلى به چهره‌ى دشمنان این ملت است... هرچه حضور مردم بیشتر باشد، صداى عموم مردم را می‌تواند با قدرتِ تمام به گوش دنیا برساند. این است كه این حضور، حضور بسیار بااهمیتى است؛ حضور بسیار باعظمتى است.»

وقتی رهبر جمهوری اسلامی چنین تاکیدات مکرر و کم‌سابقه‌ای دارد؛ وقتی این انتخابات فرمایشی به سکوی پرش حاکمیت اقتدارگرا مبدل شده؛ وقتی برای نخستین بار انتخابات در جمهوری اسلامی با چنین تحریم و قهر و عدم شرکت گسترده‌ای مواجه شده؛ و وقتی صاحبان قدرت در ایران هنوز اهمیت نظام دموکراتیک را در تأمین و تحقق مفهوم امنیت ملی فهم نکرده‌اند؛ به ناچار باید راه‌ها به «هدف»ی ختم شود که شخص نخست نظام بر آن انگشت تاکید می‌گذارد: «حضور دشمن‌شکن و حماسی مردم در انتخابات»، و نتایجی برای انتخابات چونان «سیلی» بر صورت دشمنان!

دیری نخواهد پایید که آیت‌الله خامنه‌ای و تمامیت‌خواهان گرداگرد و همراهش دریابند بازی با ظواهر انتخابات، برای آنان همان‌قدر پشتوانه‌ی امنیت و اقتدار خواهد بود و شد که برای دیگر حاکمان خودکامه و نظام‌های اقتداگرا؛ آنان که مدت‌هاست به تاریخ پیوسته‌اند.