به خط شطّ رهايی کنار دشت تف آلود
گشوده افعی پيری دهان سبز کف آلود

به گرد حجم دهانش کشيده خيزر دندان
چو خارها که بپيچد بسيم بر در زندان

به روی نبض تأمّل نشسته خسته و خاموش
کشيده جبّه جلبک به دست حادثه بر دوش

بريده چشم اميد از سپهر نيلی روشن
گرفته گوشه عزلت کشيده از همه دامن

جدا ز مادر دريا اسير و بسته و تنها
نديده خيز و خروشی جدا نشسته ز غوغا

که از فراز فراروسپيده سرزد و خنديد
نسيم صبح بهاری سری به در زد و خنديد

به قلب خسته تالاب آسمان نظری کرد
به نبض خفته بيمار جنبش دگری کرد

فتاد پولک خورشيد روی برکه لرزان
جوانه زد گل سر بسته ای به ساقه رويان

سرير سبز زمّرد کشيد بر طبق آب
نشست شادو شکوفا گلی به پهنه مرداب !

زحسّ ساده آن گل کران کهنه جوان شد
زمين به زمزمه آمد چه چشمه ها که روان شد

به گرد او صف پروانگان به حلقه درآمد
ز راه دور پرستو عاشق از سفر آمد

نفس گرفته دوباره به خودن نموده نظاره
شکفته بر شکن آب کهکشان ستاره ...

تو روح جاری باران به دست سرد سکونی
به قلب خسته مرداب حسّ آتش و خونی

چه عاشقانه نشستی کنار برکه تنها
تو نور تازه دميدی به عمق تيره شبها

تو از روز نمودی تو دست شب بگشودی
چه ساده جلوه نمودی به آن نشانه که بودی

تو از زمانه گذشتی در اين زمينه نشستی
سديد سّد کهن را به هر بهانه شکستی

تويی که از دل مرداب سرد و بسته شکفتی
بگوش موج خروشان حديث حادثه گفتی

تويی که عاشق نوری ولی ز شب نگريزی
به آنچه غير تو باشد به دشمنی نستيزی

نشسته دختر خورشيد پشت پلک تو آرام
شرار شور و شعف آيد از نگاه تو در کام

به رود جاری مردم نهاده چشم اميدی
طلوع صبح وطن را تو چون نشان و نويدی...

من از حريم نيستان جدا شدن نتوانم
فتاده اگر از پا به پا شدن نتوانم

من از طلوع بهاران به انجماد رسيدم
گلی چنان که تويی در مسير باد نديدم

لوتوس اگر که به ناگه روی تو از بر مرداب
چه آيد از نفس شب دوباره بر سر مرداب!

غمين و ساکت و تنها، نه همنفس نه قرينی
به شب اسير ملالت چه روزهای حزينی

نه واژه ای نه بيانی نه فرصتی نه زمانی
نه روزنی نه اميدی نه طاقتی نه توانی