بر شهر خاموشان نظر، گاه ار کنی وقت ِ گذر
صد نکته ی نازک چو مو،بينی فراسوی زمان

از قعر خاک بی صدا، می بشنوی صدها نوا
بگشايدت چون عاشقی، هم گوش، هم چشم و زبان

آنان که آن جا خفته اند، بس قصه ها بنهفته اند
اما به کس ناگفته اند، زير و بم اسرارشان

"سهراب" و "اشکان" هم صدا با "احمد"ند و با "ندا"
فريادشان را واگشا، شايد شود هستی جوان

اين پيرک معصوم را، از کينه ها مسموم را
با ساز سبزرويشت،باشد که بگشايی بيان

تا بی مدارا گويدت، تاريخ را ،پس شويدت
از افترا های سيه،انبوه بهتان،جاودان...

يادی کن از توماج *ها کاندر دل تاراج ها
آرش صفت جان باختند تا سر کشد سرو چمان

هستی اگرکـُرد و بلوچ ،يا کولی ِ در حال کوچ
هم ميهنی هر جا روی، آواز همراهی بخوان

با لهجه ی شيرين خود،با جامه ی رنگين خود
تا آخر يکسان شدن، با کشتی ايمان بران

دل را بده بر عاشقی گر مومنانه صادقی
فرقی ندارد مسلکت ،عشق ات چو می گيرد سکان

سنّی و شيعه ،ارمنی، دل داده بر دين "بها" ،
موسا بود پيغمبرت يا آن که ذرتشت گران،

حتا اگر ايمان تو بر پوچی محض است و هيچ
انسانی و افزونی از کروبيان ِ آسمان**

تنها مرام مشترک آزادی انديشه ها است
پس وارهان پندار خود، از ورطه ی وَهـم و گمان

تهديد سرما را بهل، سبز است چون آيين دل
و ز بطن آن سر می کشد نسلی چـُنان تو، قهرمان

ای مادرت تهمينه خو، گردآفريدانه برو
می نوش از آزادگی، آتش بزن بر استخوان...