با بلندِ آتشی که در دلم زبانه می کشد
در کشاکشم.

امشب اين دلِ مشوّشم
ره، به سوی آرزوی تازه باز کرد.

خون ِ من اگر که ريخت
گر سرود ِ سينه ام دوباره رنگ ِ غم گرفت
شادی ِ زمانه از دلِ اميدوار ِ مردمم اگر گريخت
باغ را به خنده ، مژده آوريد
لاله های دشت را خبر کنيد
آن بهار ِ بی قرار ِ برگ ُ بار ِ ما
می رسد ز راه.

با دلی ،پُر از ترانه های سبز ِ دوستی
با تنی ،شکفته از شکوفه های عشق
با طراوتی ،ز خنده ی بنفشه های صبحگاه.

آه ... ای دل ِ غمين ! ببين!
امشب از اميدهای تازه، سرخوشم
در سپيده های آسمانِ ميهنم
بال می کشم.