مگريزيد دستهای من
ازمن مگريزيد
عمر
پله برقی بی مقصدی بود
که قمريان پربريده فقط
به ديدن مان بال می زدند.

جوانی مان
اقيانوسی بود
که در تۀ استکانی غرق شد

شادی
ميوه دزدانه يی
که نچيده فرو ريخت
مگريزيد صفحات سفيد
ازمن مگريزيد!

و به شکل نمکزاری در نياييد
روياهای مان
عظيم تر از ما بودند
و ما قطرات برفی
که در شن رويا فرو غلتيديم.

واو زيبا بود
ماچون بوفی از درخشش نيمروز به خرابه پناه برده بوديم
زيبا بود بال های او
وکناره هايش از ليموها و عسل بارور بود
عسل، که از کف شيرينش می چکيد
وبهار، مست در کف راهرو ها دراز می کشيد

زيبا بود زندگی
در چرکين جامه ما
مسکين به نظر می رسيد
ما
ملاحان نقشه های پارچه يی بر ديوار
که طعام حباب ها شديم
خودکار های مان را به هم چسبانديم
وپلی ساختيم
تا از خود بگذريم

و آنان بازگشتند
پيچيده در مۀ اشکهای ما
وما که از اتاق های کوچک مان دور می شديم
در ستايش شان کف زديم.