گرچه، ای همنشين ِ هميشه!
واژگان ِ درختان ِ سيبت
در کنار ِ انار ِ دلم نيست
مثل ِ لبخنده ی يک شقايق
عاشق ِ لحظه های صبورم.

با دل از رمز وُ راز ِ تو گفتم
با تو در کوچه باغت شکفتم
يک صدا، يک صدای صميمی
از غزلواژه های تو گفته ست.
با بُلندای ِ آواز هايش
جان ِ ما را به دريا سپرده ست.

پيک وُ پيغام ِ« چمخاله*» يی تو!
آتش ِ هر نی وُ ناله يی تو !
تو منی، من تو ام تلخ وُ غمگين.

روی گلدان ِ ايوان ِ جانت
يادگار ِ دل ِ ما نوشته ست.
دست ِ شوريده ی سبز ِ نقاش
آهِ ما را چه آبی، کشيده ست.

اين همان، آبی ِ عاشقان است.
رنگ ِ آهنگ ِ زيبای جان است.

شهر ِ من ! شهر ِ رنج وُ برنجم!
يک صدا، يک صدای صميمی
درشب ِ شوم ِ دنباله دارت
از بُلندای ِ مِهرش فروريخت.
تا که با جان ِ باران، نشيند
با صدای «ندا » يش در آميخت.

اين صدا همصدای غزل بود
با من وُ آرزو های من زيست.
کيست اينک نداند، نخوانَد:
اين صدا از برای غزل بود.