حرف زدن از روياها در خواب، آشنايی با ۱۰ اختلال عجيب و غريب خواب، اعتماد

ترجمه؛ عليرضا مجيدی

خواب، کاری است که ما در هر شبانه روز انجام می دهيم. اما همين کار معمول ما، پر از اسرار و نکات ناشناخته است. مثل هر ارگان يا عملکرد ديگر بدن، خواب هم می تواند تحت تاثير بيماری ها و اختلالاتی قرار بگيرد. در اينجا ۱۰ عدد از اين اختلالات را فهرست می کنم. شايد خودتان يا يکی از اطرافيان تان مبتلا به يکی از اين اختلالات باشيد.

اختلال رفتاری در مرحله حرکات سريع چشم

يکی از مراحل خواب موسوم به مرحله «حرکات سريع چشم» يا خواب REM است. خواب REM حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد کل خواب را شامل می شود. به عبارت ديگر هر فرد در طول شبانه روز ۹۰ تا ۱۲۰ دقيقه در خواب REM است. با اين همه بسته به سن هر شخص طول مدت خواب REM متغير است. برای مثال شيرخواران، ۸۰ درصد طول خواب شان را در مرحله REM سپری می کنند. در طول خواب REM فعاليت سلول های مغزی يا «نورون ها» مشابه بيداری است. در اختلال رفتاری مرحله حرکات سريع چشم، عضلات بدن از حالت بی حرکتی و فقدان تونی که بايد به صورت طبيعی داشته باشند، در می آيند. بنابراين فرد به موازات ديدن روياها شبانه در بستر حرکت می کند و ممکن است به خودش يا اطرافيان صدمه بزند. اين اختلال قابل درمان است و غالباً به داروهای ضدتشنجی مثل کلونازپام پاسخ درمانی می دهد.

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

هراس شبانه

هراس شبانه عبارت است از هراس شديد و ناتوانی موقت در به دست آوردن هوشياری. در اين اختلال فرد به صورت ناگهانی از مرحله خواب امواج آهسته، بيدار می شود. اين بيدار شدن معمولاً همراه با نفس نفس زدن، ناله و فرياد زدن است. معمولاً وقتی فردی دچار اين حالت می شود، بيدار کردنش غيرممکن است و غالباً شخص بدون اينکه بيدار شود، مجدداً به خواب می رود. به علاوه «هراس های شبانه» به ندرت توسط شخص به ياد آورده می شوند.

توجه داشته باشيد که «هراس های شبانه» با کابوس تفاوت دارند. اولين تفاوت اين دو اين است که شخص دچار هراس شبانه کاملاً بيدار نمی شود و تلاش برای بيدار کردنش هم به جايی نمی رسد. به علاوه هراس شبانه می تواند برای بيمار خطرناک هم باشد چرا که ممکن است طی آن به خود يا اطرافيانش صدمه بزند.

دندان قروچه

دندان قروچه يک اختلال شايع خواب است. تقريباً ۴۰ ميليون امريکايی اين اختلال را دارند. طی دندان قروچه شخص دندان هايش را روی هم می فشارد. اين اختلال می تواند موجب آسيب شديد به دندان ها شود و بنابراين بايد درمان شود. علاوه بر اين دندان قروچه می تواند موجب سردرد و التهاب مفصل گيجگاهی- فک فوقانی شود. بيشتر کسانی که دندان قروچه دارند از بيماری خود آگاه نيستند و در ۵ تا ۱۰ درصد موارد، تنها با علائمی مثل سردرد و درد آرواره به پزشک مراجعه می کنند. معمولاً پزشکان برای اين بيماران «محافظ های دهانی» تجويز می کنند. در موارد شديد بيماری، حتی از تزريق بوتاکس در عضلات فک استفاده می شود.

سندرم پاهای بی قرار

سندرم پاهای بی قرار در يک فرد بيدار هم می تواند رخ دهد، اما در شکل شديد، می تواند در طول خواب يا زمان بی حرکتی بيمار هم اتفاق بيفتد. در سندرم پاهای بی قرار، فرد مبتلا تمايل غيرقابل مقاومتی به حرکت دادن بدنش برای گريز از حس ناراحتی بدن دارد. در اين سندرم غالباً پاها درگير هستند، ولی دست ها و قسمت بالاتنه بدن هم می توانند درگير شوند. در اين اختلال وقتی شخص بدنش را حرکت می دهد، به طور موقت احساس ناراحتی اش تعديل می شود و تسکين موقت می يابد. پزشکان معمولاً برای مبتلايان داروهای ضدتشنج يا شبه مخدرهايی مثل متادون يا داروهای خانواده بنزوديازپين تجويز می کنند. البته بر سر درمان دارويی يک فرد مبتلا به اين سندرم، تا حدی اختلاف نظر وجود دارد.

سندرم نبود بيداری- خواب ۲۴ساعته

در اين اختلال عجيب و نادر، بدن قادر به چرخه طبيعی خواب ۲۴ساعته نيست. بنابراين فرد مبتلا مثل يک فرد عادی، يک چرخه خواب طبيعی شبانه روزی ندارد و چرخه خواب و بيداری بيمار، در هر ۲۴ ساعت تغيير می کند. اين اختلال بيشتر در افراد نابينا رخ می دهد.

قطع تنفس در طول خواب

در اين اختلال، تنفس شخص مبتلا در طول خواب دچار وقفه می شود. در هر وقفه يک يا دو تنفس انجام نمی شود. چنين وقفه هايی می توانند به صورت مکرر در طول خواب شخص مبتلا رخ دهند. اين اختلال وقتی از لحاظ پزشکی اهميت پيدا می کند که تعداد اين وقفه های تنفسی به پنج بار در ساعت برسد. اشخاصی که دچار وقفه تنفسی در طول خواب می شوند از بيماری خود آگاه نيستند، حتی اگر به خاطر همين وقفه ها مرتب از خواب بيدار شده باشند. بيشتر اطرافيان بيمار هستند که متوجه اين اختلال می شوند. ممکن است سال ها حتی يا دهه ها، شخصی به اين اختلال مبتلا باشد و متوجه نشود. مبتلايان به اين اختلال غالباً در طول روز خواب آلوده و خسته هستند و مراحل خواب طبيعی شان به هم می خورد. معمول ترين درمان وقفه تنفسی طی خواب استفاده از وسيله يی به نام PAP است که مجاری تنفسی را با به جريان انداختن هوای با فشار مثبت باز نگاه می دارد. از درمان دارويی و جراحی هم برای درمان اين اختلال استفاده می شود.

سندرم کلاين- لوين

در اين سندرم، شخص مبتلا احتياج به خواب زياد دارد که گاهی به ۲۰ ساعت در شبانه روز می رسد. معمولاً شخص مبتلا به غذا خوردن (پرخوری جبری) تمايل زيادی دارد. بعضی از محققان عقيده دارند اين بيماری زمينه ارثی دارد و بعضی ديگر اعتقاد دارند اين اختلال يک بيماری خودايمنی است. اين اختلال درمان قطعی ندارد، اما غالباً داروهای محرکی مثل آمفتامين و متيل فنيديت و همچنين ايمی پرامين و مودافينيل برای اين دسته از بيماران تجويز می شود. به خاطر شباهتی که بين اين بيماری و بعضی از اختلالات خلقی وجود دارد از ليتيوم و کاربامازپين هم در درمان بيماری استفاده می شود. اما غالباً پاسخ به درمان، محدود است.

حرف زدن هنگام خواب

شخص مبتلا ممکن است تنها صداهای ساده هنگام خواب ادا کند، اما ممکن است به صورت طولانی هم حرف بزند. ممکن است کسانی که صدای فرد مبتلا را می شنوند، بفهمند که او چه می گويد و ممکن است قادر به فهم حرف های او نباشند. حرف زدن هنگام خواب می تواند در مرحله خواب REM رخ دهد. در اين حالت شخص حرف هايی را که طی روياهايش می زند، بر زبان می آورد. حرف هنگام خواب می تواند در خواب غيرREM هم واقع شود. درمانی برای اين اختلال وجود ندارد.

حمله خواب

حمله خواب يا Narcolepsy اختلالی است که در آن شخص مبتلا در زمان هايی به صورت تصادفی به خواب می رود. فرد مبتلا غالباً در طول اين خواب ها به خواب REM می رود و کمتر وارد مرحله خواب غيرREM می شود. شخص مبتلا به کرات دچار خواب آلودگی شديد می شود و نمی تواند مدت زيادی خود را بيدار نگه دارد. علامت ديگر اين بيماران «کاتاپلکسی» است. در کاتاپلکسی عضلات يک قسمت يا همه بدن سست می شود، به اين صورت که ممکن است يا عضلات صورت و آرواره ها و گردن درگير شود يا همه عضلات بدن درگير شود. در حمله کاتاپلکسی توانايی گفتاری و بينايی شخص مختل می شود، اما شنوايی و هوشياری اش باقی می مانند. علت اين اختلال به درستی شناخته نشده است. درمان شامل داروهای ضدافسردگی، محرک ها يا هيپنوتيزم است.

فعاليت جنسی حين خواب

اين اختلال شکلی از «خواب گردی» محسوب می شود و طی آن شخص مبتلا هنگام خواب درگير فعاليت جنسی با پارتنر خود می شود. به خاطر هراس از قضاوت ديگران و ناآگاهی از اينکه اين حالت، يک مشکل پزشکی است، افراد مبتلا تا مدت ها برای درمان اختلال خود اقدامی نمی کنند.

www.listverse.com