اگر رژیم ایران با حمله‌خارجی مواجه‌ گردد، قادر وریا

«آژیرها» به‌ صدا در آمده‌اند و یا حداقل وانمود می‌شود که‌ آژیرها به‌ صدا در آمده‌اند. «آژیر» نشانه‌ی وضعیت فوق العاده‌ و یا «قرمز» است. «آژیر» نشانه‌ی واقعی شدن تهدید و ترس و یا نشانه‌ی آغاز هجوم است. آنچه‌ در رسانه‌ها می بینیم، می‌خوانیم و یا می‌شنویم، پیامها، اظهارنظرها و مواضعی که‌ از زبان سخنگویان و یا مسؤولان برخی از دولتها و مراکز سیاسی جهان منتشر می گردند، بوی «جنگ» را به‌ مشام می رسانند، جنگ علیه‌ جمهوری اسلامی ایران.

هرچند جمهوری اسلامی هرگز مورد تأئید جامعه‌ی بین‌المللی نبوده‌ است، ولی هیچ گاه‌ همچون این روزها با تهدید و هجمه‌ی تبلیغاتی و مواضع خصمانه،‌ آن هم در چندین بعد مختلف مواجه‌ نشده‌ است. هنوز جوهر قطعنامه‌ی شورای امنیت در محکومیت این رژیم در رابطه‌ با توطئه‌ی ترور سفیر عربستان در واشنگتن خشک نشده‌ بود، که‌ شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، قطعنامه‌ای علیه‌ فعالیتهای اتمی ایران تصویب کرد. متهم کردن دوباره‌ رژیم ایران به‌ دست داشتن در ترور و تلاش برای دستیابی به‌ سلاح اتمی در حالی مطرح می شود که‌ رژیم، پرونده‌ای دیگر نیز در مجامع و محافل بین المللی، گشوده‌ دارد که‌ همان پرونده‌ی قطور نقض مدام حقوق بشر و عدم تمکین به‌ تعهدات بین المللی در این رابطه‌ می باشد.

حال جمهوری اسلامی سوای آنکه‌ با فشار محافل و مجامع بین المللی در رابطه‌ با اقداماتش در حوزه‌ی حقوق بشر، فعالیت های اتمی و تروریسم دست و پنجه‌ نرم می کند، با تهدید نظامی کشورهایی در سطح منطقه‌ و جهان مواجه‌ است که‌ اسرائیل و آمریکا از بارزترین آنها می باشند. سابقه‌ی روی آوردن جامعه‌ی بین المللی به‌ حمله‌ی نظامی علیه‌ رژیمهای بعث عراق، حکومت طالبان و اخیرا دیکتاتوری لیبی از سویی و یاغیگری جمهوری اسلامی و نوعی اتفاق جهانی بر سر خطرناک بودن این رژیم و اظهارنظرها و مواضع آنان از سوی دیگر، احتمال مواجهه‌ی نظامی جهانی با این رژیم را تقویت کرده‌ است.

در داخل اپوزیسیون ایرانی و در درون کشور نیز نگرانی از تحقق این احتمال و عواقب آن شدت یافته‌ است. انتشار پیاپی بیانیه‌ها علیه‌ «حمله‌ و دخالت خارجی›› از این نگرانیها نشات گرفته‌ است. در چنین شرایطی که‌ احتمال مواجهه‌ نظامی بین رژیم ایران و قدرتهای خارجی وجود دارد باید گروهها و جریانات سیاسی ایران که‌ بیش از سه‌ دهه‌ است توسط این رژیم سرکوب و قتل عام می شوند چه‌ موضعی اتخاذ نمایند؟ تحت عنوان دفاع از میهن و برای جلوگیری و مخالفت با عواقب جنگ، به‌ جلاد خود _ جمهوری اسلامی _ پیوسته‌ و در مقابل حمله‌ی نظامی به‌ این رژیم بایستند؟ یا به‌ متحد و «پیاده‌ نظام» قدرت خارجی مهاجم علیه‌ رژیمی تبدیل شوند که‌ با موجودیت آن مخالفند؟

بحثهایی که‌ پیرامون این موضوع در ماههای اخیر آغاز شده‌اند، دارای اهمیت و ارزش خاصی می‌باشند. حداقل از این نظر که‌‌ راه‌های دیگری را در فراروى اپوزیسیون جمهوری اسلامی و مردم ایران می گشایند که‌ جلب تقابل و ضدیت جامعه‌ی جهانی با یاغی گریها و استبداد جمهوری اسلامی و تبديل آن به‌ حمایتهای سیاسی جدی و همه‌ جانبه‌ از مبارزات ضد دیکتاتوری مردم ایران از آن جمله‌‌ است، تا بدین ترتیب از سوی عامل خارجی و فشار بین المللی علیه‌‌ این رژیم بجای مخالفت، مورد استقبال قرار گیرد و در جهت منافع مردم ایران از آن بهره‌ گرفته‌ شود، از سویی دیگر سقوط رژیم دیکتاتوری جمهوری اسلامی با اراده‌ و دستان مردم ایران و در راستای تحقق آینده‌ای بهتر باشد.