جمهوری اسلامی جرأت قطع ارتباط با انگليس را نداشت، حسين عليزاده

جمهوری اسلامی نيک واقف است که حلقه‌ها بر اين نظام تنگ‌تر می‌شود. از اين‌رو او خود نبايد اين حلقه‌ها را بر خود تنگ‌تر کند. جمهوری اسلامی در فرض در دست داشتن برگ‌هايی که بتواند ديگران را مورد تنبيه قرار دهد، فراتر از لفاظی‌های تهی جرأت توسل به مقابله‌به‌مثل را در عرصه ديپلماسی برای خود نمی‌بيند

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

حسين عليزاده ـ ويژه خبرنامه گويا

پيشگفتار

مجلس شورای اسلامی در جلسه روز ۶ آذر ۹۰ با تصويب طرحی به کاهش سطح روابط با لندن موافقت کرد. بر اين اساس قرار است طی دو هفته آينده سطح روابط از سفير به کاردار کاهش يافته و روابط اقتصادی – بازرگانی به حداقل ممکن تنزل دهد. آيا اين اقدام مجلس پاسخی به فراخور ادعاها جمهوری اسلامی عليه انگليس است؟

کدامين واکنش تهاجمی

دولت احمدی نژاد با اين شعار سياست خارجی خود را پی ريزی کرد که به جای پاسخگويی به مطالبات جامعه جهانی بايد به رويکرد تهاجمی عليه آنان بايد مبادرت جست. با نگاهی به اظهارات نمايندگان مجلس برای کاهش سطح روابط با لندن، در می يابيم که اقدام صورت گرفته هرگز نشان از سياست تهاجمی و اقتدار نظام ندارد. به بيان ديگر جمهوری اسلامی در خود جرأت مقابله به مثل با انگليس را نديده است. برای اثبات اين ادعا نگاهی می اندازيم به سخنان نمايندگان موافق طرح:

علاءالدين بروجردی، رئيس کميسيون امنيتملی و سياست خارجی به عنوان يکی از طراحان اين طرح از کارنامه سياه انگليس در قبال ايران ياد کرد و از نقش بسيار مخرب اين کشور در فتنه ۸۸ سخن گفت که هم در سفارت اين کشور انجام می‌شد و هم از سوی رسانه‌هايشان از جمله بی‌.بی‌.سی.

حسين سبحانی‌نيا، ديگر عضو کميسيون امنيت ملی نيز در موافقت با اين طرح از مواضع دشمنانه انگليس عليه ايران از دوران جنگ هشت ساله گرفته تا حمايت از جريان‌‌های ضد انقلاب و اقدامات براندازانه، ياد کرد و اظهار داشت نقش آفرينی انگليس عليه ايران در مجامع جهانی و همکاری تنگاتنگش با آمريکا نيز آشکار است. همچنين حمايت مالی و تجهيزاتی از ضد انقلاب‌‌های خارج از کشور و منافقين و استفاده ابزاری از آنها و گروهک ريگی عليه ايران نيز برای ما اثبات شده است.

زهره الهيان،عضو کميسيون امنيت ملی و سياست خارجی گفت: عناصر اصلی فتنه با سفارت انگليس رفت‌ وآمد داشتند و اين سفارتخانه اتاق جنگی عليه ما بود که ۲۴ ساعته فعاليت می‌کرد و عناصر آن نقش ميدانی برای ايجاد آشوب در کشور ما داشتند.

چنانچه ملاحظه می شود اظهارت سه عضو کميسيون امنيت ملی و سياست خارجی تا بدانجاست که سفارت انگليس را مرکز فرماندهی "عمليات براندازانه فتنه ۸۸" قلمداد می کنند و پيشينه اين رفتار را تا دوان جنگ ۸ ساله و همچنين حمايت از گروه های تروريستی (رجوی و ريگی) گسترش می دهد. با اين اوصاف چرا مجلس حکم به قطع کامل ارتباط با انگليس نداد؟

اين پرسش وقتی معنای بهتر و بيشتر می يابد که بدانيم در آخرين اقدام دولت انگليس که در واقع علت اصلی مصوبه اخير مجلس بود، لندن به صورت يک طرفه اعلام کرد کليه ارتباط های مالی خود با تهران را قطع و بانک مرکزی جمهوری اسلامی را تحت تحريم قرار خواهد کرد. اين تصميم لندن صرف نظر از اينکه شديدترين تصميمی بود که تاکنون عليه جمهوری اسلامی اتخاذ شده است ( که حتی امريکا نيز هنوز در اتخاذ چنان تصميمی تعلل کرده)، اقدامی است درس آموز به همپيمانان لندن و از جمله اعضای اتحاديه اروپا که آنان نيز راه و مسير انگليس را بپيمايند.

با اين توصيف، اقدام لندن از نگاه سياسی خصمانه ترين اقدامی بود که عليه جمهوری اسلامی اتخاذ شده است. جمهوری اسلامی نيک می داند که لندن با اين اقدام خود سرمشق ديگر کشورها خواهد شد تا بانک مرکزی ايران را تحريم و مناسبات مالی- تجاری خود را با تهران قطع کنند. ترديدی نبايد داشت که اقدام مجلس شورای اسلامی هرگز در فراخور اقدامی درس آموز به لندن در راستای سياست تهاجمی نبوده است.

جمهوری اسلامی جرأت برخورد فعالانه ندارد

در اثبات سخن بالا همين بس که به بررسی اظهارات برخی ديگر از نمايندگان مجلس در روز تصويب اين طرح بپردازيم. محمود احمديبيغش، نماينده شازند و عضو کميسيون امنيت ملی و سياست خارجی در مخالفت با اين طرح گفت: مخالفتم از اين رو نيست که دلم با انگليسی‌‌هاست، بلکه بر اين باورم که اين طرح بايد قاطع‌تر باشد. وی افزود: بايد به در سفارت انگليس قفل بزنيم و با شدت و حدت بيشتری با انگليس برخورد شود.

نورالله حيدری، نماينده فارسان هم دومين مخالف طرح کاهش رابطه با انگليس بود که خطاب به طراحان و موافقان به نکته مهمی دست گذاشت و گفت: چرا پس از هر حرکت خصمانه انگليس، ما رويکردی واکنشی داشته باشيم که نمايانگر انفعال باشد؟ اين ديپلماسی مقتدرانه‌ای از ايران به نمايش نمی‌گذارد؛ بنابراين، بايد کاری کنيم که ديگر اين موارد تکرار نشود.

چنانچه مشاهده می شود حتی نمايندگان مجلس هم اقدام اخير را ، نمايش اقتدار نظام ارزيابی نکرده و با آن مخالفت نموده اند اما علت تحفظ و خوددارای مجلس از قطع روابط با لندن در چيست؟

ترس از خودزنی های بيشتر

واقعيت اين است که جمهوری اسلامی بيش از هرکس ديگری از اوضاع متزلزل خود در داخل و خارج آگاه است. جمهوری اسلامی به خوبی در عرصه داخلی از اقتصاد غير مولد خود، منازعات درون ساختاری جناح های مختلف، جنبش اعتراضی مردم با قابليت اشتعال دوباره و در عرصه خارجی از تنش با کشورهای عربی ( اتحاديه عرب، شورای همکاری خليج فارس)، اتحاديه اروپا، تحريم های رنگارنگ ( پرونده هسته ای، پرونده حقوق بشر) آگاه است. از همه بالاتر جمهوری اسلامی سايه جنگی فراگير را به رهبری امريکا و متحدانش بالای سر خود می بيند. جمهوری اسلامی بيش از هر کسی می داند توسل به اقدامات تنبيهی عليه ديگر کشورها در شرايطی که انواع مشکلات داخلی و خارجی کيان رژيم را تهديد می کند، نوعی خودزنی است.

برای بيان اين خود زنی کافی است توجه داشته باشيم که اگرچه جمهوری اسلامی در مقابله با انگليس دستور کاهش سطح روابط تجاری با لندن را صادر کرده است ولی هرگز در توان خود نمی بيند که بتواند بانک مرکزی انگليس را تحريم کند. اين اهرم يک طرفه در دست انگليس وشرکای بين المللی اوست. نمونه ديگر آنکه اگر جمهوری اسلامی توان مقابله به مثل را در خود سراغ می ديد، يکجانبه فروش نفت خود را به کشورهای همچون فرانسه و انگليس که بی پروا خواستار مجازات تهران هستند، اعمال می کرد. همه اينها مثالهايی است از توان محدود و توأم با تحفظ جمهوری اسلامی برای مقابله به مثل.

به بيان ديگر جمهوری اسلامی از توان تاثير گذاری انگليس در اتحاديه اروپا و شورای امنيت آگاه است. اگر نبود اين نگرانی ها پيش تر از اين، جمهوری اسلامی تعداد ۱۳ ملوان انگليسی را که در آب های جمهوری اسلامی دستگير شده بودند با اهدای کت و شلوار و هدايا به خانه هايشان بدرقه نمی کرد. (موضوعی که در مناظرات انتخاباتی به طعنه توسط موسوی به احمدی نژاد گوشزد شد)

مجلس شورای اسلامی نيک واقف است، تصويب هر طرحی برای کاهش سطح روابط با ديگر کشورها بيش از لطمه زدن به طرف مقابل، نوعی خودزنی سياسی برای کشوری است که در طوفان تلاطم های داخلی و خارجی گرفتار آمده است. جمهوری اسلامی حتی در خود جرأت قطع رابطه با سنگال (به دليل اعتراض به ارسال سلاح از جمهوری اسلامی به مخالفان) را نديد چه رسد به قطع ارتباط با انگليس. جمهوری اسلامی در برابر اخراج يک ديپلمات خود از مصر (پس از سقوط مبارک) سکوت تحقيرآميز به خرج داد. جمهوری اسلامی نظامی است که اينک تنها متحد استراتژيک خود بشار اسد را در آستانه سقوط می بيند؛ سقوطی که بی ترديد کيان جمهوری اسلامی را نيز تهديد می کند.

جمهوری اسلامی اينک خود را در برابر سپر موشکی ناتو در همسايگی خود (ترکيه) می بيند و ناگزير شده است که ترکيه را تهديد به مقابله با اين سپر موشکی کند. سردارپاسدار اميرعلی حاجی‌زاده فرمانده هوا فضای سپاه پاسداران تصريح کرده است که "آماده هستيم در صورتيکه مورد تهديد قرار بگيريم اول سپرهای موشکی ناتو در ترکيه را خواهيم زد و بعد به دنبال اهداف بعدی خواهيم بود."

آنچه گفته شد و ده ها بيش از آن، اين گمان را تقويت می کند که جمهوری اسلامی نيک واقف است که حلقه ها بر اين نظام تنگ تر می شود. از اين رو او خود نبايد اين حلقه ها را بر خود تنگ تر کند. جمهوری اسلامی در فرض در دست داشتن برگ هايی که بتواند ديگران را مورد تنبيه قرار دهد، فراتر از لفاظی های تهی جرأت توسل به مقابله به مثل را در عرصه ديپلماسی برای خود نمی بيند.

حسين عليزاده
[email protected]