امیرارجمند: نگرانی‌ ما در مورد موسوی و رهنورد جدی است

• دستورالعمل جدید ماموران امنیتی درباره موسوی و رهنورد مبنی بر این‌که مسئولیت مواد غذایی آن‌ها بر عهده فرزندانشان است، نگرانی خانواده این دو را در پی داشته است. اردشیر امیرارجمند می‌گوید این نگرانی قطعا به جاست.

دويچه وله ـ نزدیک به دو سال است که میرحسین موسوی و زهرا رهنورد به همراه مهدی کروبی در حبس خانگی به‌سر می‌برند. در تمام این مدت ماموران امنیتی از آوردن هرگونه مواد غذایی توسط فرزندان موسوی و رهنورد برای آنان، جلوگیری می‌کردند.

روز یک‌شنبه ۱۹ آذر، نهم دسامبر سایت "کلمه" به نقل از فرزندان این دو گزارش داد که ماموران امنیتی به ناگاه اعلام کرده‌اند که خود را مسئول غذای موسوی و رهنورد نمی‌دانند و خانواده باید این کار را برعهده بگیرد.

این سایت به نقل از فرزندان موسوی و رهنورد نوشته: «این رفتار عجیب، این نگرانی را در ما ایجاد کرده که نیت و غرض خاصی در کار باشد و عاملان و آمران این بازداشت غیرقانونی و طولانی مدت خانگی، قصد سوئی برای خدشه به سلامتی میرحسین و رهنورد و رفع مسئولیت از خود داشته باشند.»

اردشیر امیرارجمند مشاور موسوی و سخنگوی او در پاریس به دویچه‌وله می‌گوید این نگرانی جدی است.

دویچه‌وله: آقای امیرارجمند، سایت کلمه گزارش داده که زندان‌بانان آقای موسوی و خانم رهنورد در اقدام جدیدی اعلام کرده‌اند که از این به بعد مسئولیت غذا و مواد غذایی این دو نفر را برعهده نمی‌گیرند و غذای آن‌ها باید از طرف فرزندان‌شان تأمین شود. با توجه به این که تاکنون کاملاً خلاف این بوده و فرزندان‌شان اجازه نداشتند هیچ گونه مواد غذایی به این دو نفر برسانند، این تغییر رفتار از طرف فرزندان نگران‌کننده عنوان شده. آیا به نظر شما جای نگرانی در این زمینه وجود دارد؟

اردشیر امیرارجمند: قطعاً جای نگرانی‌ست. تغییر رفتار زندانبانان به صورت کاملاً مشهود قطعاً نگران‌کننده است. آنچه بیش از هر چه موجب نگرانی‌ست، ادامه‌ی وضعیت کنونی است که در آن این دو نفر همچنین آقای کروبی از هیچ گونه حق قانونی مشخص و معینی برخوردار نیستند. وقتی فردی در زندان است، مسئولیت سلامتی او کاملاً برعهده‌ی زندانبانان است و با توجه به این که می‌باید پروتکل‌های پزشکی در رابطه ‌‌با آن‌ها انجام شود، می‌توان نسبت به این که آیا زندانبانان مسئولیت خودشان را انجام داده‌اند یا نه قضاوت کرد.
در این خصوص ما تا به‌حال شاهد بوده‌ایم که درخواست خانواده‌ها مبنی براین که مهندس موسوی و خانم رهنورد و آقای کروبی باید تحت مراقبت پزشک‌های معتمد خانواده قرار گیرند، مورد قبول قرار نگرفته است و تا به امروز آقای موسوی و خانم رهنورد نتوانسته‌اند از مراقبت مستمر پزشک معتمد خودشان برخوردار باشند. در این‌جاست که بعد از چندین ماه که فقط مقامات حکومتی و زندانبانان مواد غذایی آقای موسوی و خانم رهنورد را تأمین می‌کردند، به‌ناگاه از خودشان سلب مسئولیت می‌کنند. این می‌تواند شائبه ایجاد کند که می‌خواهند مسئولیت عواقب مسائل بعدی را هم از خودشان ساقط کنند. این مسئله‌ای است که اصلاً قابل قبول نیست. مدت دو سال بوده که آن‌ها این مواد غذایی را تأمین می‌کردند و با فرزندان مخالفت می‌کردند و اجازه نمی‌دادند که آن‌ها مواد غذایی تهیه کنند. حالا می‌خواهند این مسئولیت را منتقل کنند و این قابل قبول نیست و بسیار هم جای نگرانی‌ست.

آقای موسوی ناراحتی قلبی پیدا کرده‌، یکی دو بار هم به بیمارستان منتقل شده ‌و خانم رهنورد هم دچار مشکلاتی شده‌اند، فکر می‌کنید به این دلیل نیست که ماموران امنیتی فکر کرده‌اند ممکن است مشکلی برای این دو نفر پیش بیآید و این تصمیم را اعلام کرده‌اند؟ یا حتی ممکن است چیزهای بدتر یا سوءقصدهای بدتری پشت این تصمیم نهفته باشد؟
هیچ کسی نمی‌تواند از نیت‌های نهانی این افراد خبر داشته باشد. اما چیزی که به صورت معقول می‌تواند مورد قضاوت قرار گیرد، این است که اگر این‌ها تحت مراقبت پزشکان معتمد خودشان بودند، هر وقت مشکلی پیش می‌آمد، می‌توانستند مشکل را رهیابی کنند و اگر از لحاظ غذایی بود، مشخص می‌شد. ولی چون این‌ها اجازه نمی‌دادند، همه‌چیز در تردید است و به همین جهت است که هر چیزی امکان‌پذیر است. این‌ها وقتی به حصر رفتند، هر دو از سلامت کامل برخوردار بودند. الان هر دو بیمارند و در شرایط بیماری هم به‌خصوص نیاز به محیط آرام و مراقبت‌های ویژه دارند و این مراقبت‌ویژه و محیط آرام فراهم نمی‌شود. این‌که اگر فرد دچار بیماری شود و به مرحله‌ی خطرناک برسد، بعد وی را نزد پزشک ببرند، این رعایت پروتکل پزشکی‌ نیست. می‌باید این‌ها محیط‌شان آرام باشد و بتوانند تحت مراقبت پزشک معتمد باشند و همچنین امکان خبررسانی درباره آن‌ها فراهم باشد و بولتن سلامتی‌شان هم منتشر شود.
از انتشار بولتن سلامتی این‌ها همیشه جلوگیری می‌کنند. پس در این شرایط هر اتفاقی ممکن است بیافتد و هر اتفاقی که بیافتد، مسئولیت‌اش مستقیماً با این‌هاست. این چیزی‌ست که تا به امروز از آن طفره رفته‌اند و هیچ کدام‌شان جرأت نکرده‌اند مسئولیت حقوقی و قضایی اعمال ظالمانه‌ای را که تاکنون در رابطه با آن‌ها انجام داده‌اند قبول کنند. من فکر می‌کنم که همه‌ی مردم ایران به این مسئله اشراف دارند و این نوع مانورها نمی‌تواند مانع مسئولیت‌پذیری زندانبانان آقای موسوی و خانم رهنورد شود و در این مسئله نه تنها مسئولین دستگاه قضا و زندانبانان که عالی‌ترین مقامات کشور درگیر هستند. چون بدون اجازه عالی‌ترین مقام کشور این افراد نمی‌تو‌انستند در زندان قرار گیرند.

دقیقاً به همین دلیل و به دلیل این که هر گونه اتفاق ناخوشایندی برای این سه نفر هزینه‌ی بسیار سنگینی برای کل نظام جمهوری اسلامی خواهد داشت، بعضی‌ها معتقدند که خیلی جای نگرانی در مورد سلامتی آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد نیست. نظر شما در این مورد چیست؟
نخیر، من چنین تحلیلی ندارم. آنچه مهم است، این که باید ضوابط و مقررات در رابطه با اینها روشن شود. اگر چنین بود که آن‌ها این قدر اهمیت می‌دادند، قطعاً پروتکل‌های پزشکی را در رابطه با این‌ دو تن رعایت می‌کردند، قطعاً اجازه می‌دادند پزشک معتمد خانواده آن‌ها را تحت مراقبت قرار دهد. خود همین کارهایی که انجام نمی‌دهند، جای سئوال است. مسئله‌ی مهم اطمینان خانواده و خود افراد از شرایط زیستی‌شان است. چون خودشان و خانواده‌شان اعتماد ندارند، پس بنابراین ما باید به این مسئله با دید تردید نگاه کنیم و خواست و مطالبه‌‌مان رعایت پروتکل‌های لازم و رعایت حقوق آن‌ها باشد. این‌که تحت مداوای پزشک معتمد قرار گیرند و همچنین از محیط آرام برخوردار باشند. این‌که سوءرفتار با این‌ها هزینه‌های زیادی برای حکومت دارد، یکی از تحلیل‌هاست، تحلیل‌های بسیار زیاد دیگری هم وجود دارد. آنچه مهم است، رعایت حقوق این‌هاست.

شش‌ماه دیگر انتخابات ریاست جمهوری در ایران برگزار می‌شود. آیا شما نشانه‌هایی می‌بینید مبنی بر این‌که در آستانه‌ی انتخابات، حصر این سه تن شکسته شود یا حداقل شرایط‌‌شان کمی بهتر شود؟
البته بسیار جای تعجب است که ما در آستانه‌ی انتخابات جدید قرار داریم، اما هنوز تکلیف دو کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری قبلی روشن نشده و آن‌ها را بدون کوچک‌ترین فرایند قضایی در حبس و زندان قرار داده‌اند و آقایان دارند خودشان را برای انتخابات جدید آماده می‌کنند. اگر انتخابات بخواهد معنا و اثری داشته باشد، باید رقابتی باشد، قانون رعایت شود، احزاب آزاد باشند، مطبوعات آزاد باشند. در حالی که رهبران مخالفین و معترضین در زندان هستند، من نمی‌دانم چه بارقه‌ای می‌تواند وجود داشته باشد که ما بگوییم انتخابات می‌تواند معنایی داشته باشد.
ما امیدواریم که حکومت سیاست‌هایش را تغییر دهد، شرایط را کلاً تغییر دهد و اجازه دهد انتخابات به صورت آزاد و با شرایط سالم و واقعی برگزار شود. انتخاباتی که در آن اگر کسی برنده شد، بعداً بتواند سیاست‌ها را تغییر دهد. نه انتخاباتی که هیچ فایده‌ای نداشته باشد، تصمیمات جای دیگری گرفته شود و این‌که رئیس جمهور این کس باشد یا آن کس، هیچ تفاوتی نداشته باشد. این تنها مستلزم این است که رهبر، محدود بودن اختیارات خودش را قبول کند، سیاست‌های کلی نظام را تغییر دهد و در واقع قبول کند که مشروعیت حکومت از مردم است.
مخصوصاً در شرایط بسیار سخت و دشوار کنونی که کشور از نظر اقتصادی و همچنین از نظر بین‌المللی تحت فشار است، بطور قطع و یقین تنها دولتی که برخوردار از حمایت قاطع مردم است، می‌تواند در مقابل مشکلات بایستد، در مقابل جامعه‌ی بین‌المللی تعامل مثبت و سازنده‌ای انجام دهد و با رعایت حقوق ایران مشکلات را حل کند. ما امیدواریم از این سرسختی و لجاجت و بی‌بصیرتی دست بردارند، عقل و درایت حاکم شود و اجازه دهند که انتخابات سالم برگزار شود. فعلاً چنین نشانی دیده نمی‌شود. اولین نشان تغییر شرایط به نظر ما آزادی آقایان مهندس موسوی و کروبی و خانم زهرا رهنورد است.