بصيرت يا حقارت؟ دو سال حصرِ موسوی و کروبی و رهنورد، علی کشتگر

از جنبش سبز و اصلاح‌طلبان می‌خواهند که تنها سرمايه‌ی خود که همان اعتماد بخشی از مردم است را در راه آشتی با ديکتاتوری آقای خامنه‌ای قربانی کنند. اين دعوت، چيزی مگر هل دادن بدنه جنبش سبز به سوی احمدی‌نژاد نيست. اين دعوت چيزی مگر پيشنهاد به خودکشی سياسی نيست. و اتفاقا حصرشدگان و زندانيان به دليل رد چنين دعوتی در حبس‌اند

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

ويژه خبرنامه گويا

روز يکشنبه ۶ اسفند ماه ۱۳۹۱ به مناسبت سالگرد حصر خانم رهنورد و آقايان ميرحسين موسوی و مهدی کروبی گردهمايی اعتراضی از طرف مدافعان حقوق بشر و کنشگران سياسی در پاريس برگزار شد. در اين مراسم اردشير اميرارجمند، بابک امير خسروی، نوشابه اميری، پروين بختيار نژاد، بيژن حکمت، تقی رحمانی، احمد سلامتيان، محمد صادقی، مهدی فتاپور، علی کشتگر و عبدالکريم لاهيجی هريک به مدت چند دقيقه سخنرانی کردند. در اين جا متن کامل صحبت من (علی کشتگر) که بخشی از آن در آنجا قرائت شد، درج می شود:

از ديکتاتور خيلی کارها ساخته است. می تواند رای مردم مردم را بدزد. می تواند به نام مردم، مردم را سرکوب کند. می تواند زبان ببرد، قلم بشکند، ثروت های ملی را برباد دهد. زندان کند. شکنجه کند، خون بريزد و حتی در روز عاشورا جای حسين و يزيد را عوض کند. اما يک کار هرگز از ديکتاتور ساخته نيست. او در يک ميدان مطلقا عاجز است. ديکتاتور نمی تواند هزاران رشته اعتمادی که ميان شهروندان و رهبرانی که به عهد خود وفا می کنند و در دفاع از حق و حقوق شهروندان در برابر ديکتاتور می ايستند، پاره کند. در اين ميدان ديکتاتور هرچه کينه توزانه تر عمل کند، حقارت و عجز وی در انظار عمومی آشکارتر و رشته اعتماد مردم و زندانيان محکم تر می شود. و همين چشم اسفنديار همه ديکتاتورهای عالم از جمله "رهبر معظم" جمهوری اسلامی است.

موسوی، رهنورد و کروبی هر گذشته ای که داشته اند، امروز بخاطر همراهی باخواسته ها ی عادلانه مردم و بخاطر آن که در اين همراهی حصر و زندان را به جان خريده اند محبوب بسياری از مردم اند. و اتفاقا بخاطر همين محبوبيت و اقبال مردمی است که ديکتاتور از ارتباط آنا ن با مردم وحشت دارد. و اگر ميليونها رای دهنده خرداد ۸۸ همچنان از موسوی و کروبی حمايت نمی کردند، خامنه ای هيچ ضرورتی برای زندانی کردن آنان نمی ديد. اگر نامزدی موسوی از همان گوشه زندان پذيرفته شود، بدون آن که به وی فرصت تبليغ دهند، بر کانديدای رسمی و مورد حمايت دستگا ه به آسانی پيروز می شود. آنهم با رايی عظيم تر از انتخابات ۲۲ خرداد۸۸. آقای خامنه ای که ادعای "بصيرت" اش گوش فلک را کر کرده، اگر در جريان انتخابات ۸۸ به رای مردم گردن می گذاشت و يک موجود نامتعادل را به زور بر کرسی رياست جمهوری نمی نشاند، نه خود امروز تا به اين حد رسوای خاص و عام بود، نه اقتصاد کشور با وجود ۷۰۰ ميليارد دلار درآمد نفت و گاز به ورشکستگی می افتاد و نه اوضاع داخلی و بين المللی ايران در شرايط مخاطره آميز امروز بود. جايزه بصيرت اگر قرار باشد به کسی تعلق بگيرد، بايد به همان شخصی داد که در جريان مباحث و مناظره انتخاباتی، اوضاع امروز کشور را در صورت آوردن مجدد احمدی نژاد پيش بينی کرد. مشارکت شرافتمندانه در انتخابات خرداد ۹۲، در شرايطی که برگزيدگان انتخابات ۸۸ در زندان اند، چگونه ممکن است؟ اگر کسی بخواهد با حفظ وفاداری به جنبش سبز در انتخابات نامزد شود، قطعا آزادی انتخابات و آزادی موسوی و همه زندانيان سياسی ديگر را در صدر برنامه خود قرار می دهد و طبعا اگر چنين نامزدی تاييد صلاحيت شود (که نمی شود) رای اکثريت مردم را خواهد داشت.

اما شگفتا، کسانی به نام اصلاح طلبی از بازگشت به دوره پيش از ۲۲ خرداد ۸۸ سخن می گويند و موسوی و کروبی را بخاطر همراهی با اعتراضات مردم سرزنش می کنند. مبلغان اين نگرش که آقای عباس عبدی نمونه شاخص آنان در داخل کشور است، اساسا با هرگونه جنبش اجتماعی و تجمعات اعتراضی عليه ديکتاتوری مذهبی مخالفند و زندانيان سياسی جنبش سبز را عامل تشديد استبداد و تخريب مناسبات اصلاح طلبان و حاکميت می دانند. اين نگرش که خواهان آشتی با خامنه ای به هر قيمتی است و در خارج از ايران نيز طرفدارانی دارد، اصلاح طلبان را به جدا کردن حساب خود با موسوی و ساير زندانيان سياسی فرا می خواند. آنان از جنبش سبز و اصلاح طلبان می خواهند که تنها سرمايه خود که همان اعتماد بخشی از مردم است را در راه آشتی با ديکتاتوری آقای خامنه ای قربانی کنند. اين دعوت، چيزی مگر هل دادن بدنه جنبش سبز به سوی احمدی نژاد نيست. اين دعوت چيزی مگر پيشنهاد به خودکشی سياسی نيست. و اتفاقا حصر شدگان و زندانيان به دليل رد چنين دعوتی در حبس اند. اين روزها استدلال ديگری نيز از زبان برخی از چهره های اصلاح طلب و يا ملی مذهبی می شنويم که می گويند نبايد آزادی موسوی و کروبی را به مساله انتخابات ۹۲ مربوط کرد. می گويند آيت اله منتظری هم در حصر بود، اما خاتمی و اصلاح طلبان در انتخابات شرکت کردند. چرا بايد آن تجربه را فراموش کرد و امروز مشارکت در انتخابات را به حصر موسوی و کروبی مربوط کرد. اما آنان فراموش می کنند که اولا آيت اله منتظری يک مرجع مذهبی بود و نه رهبر سياسی يک جنبش اجتماعی. او بخاطر انتقاد از اعدام های دسته جمعی زندانيان سياسی توسط آيت اله خمينی از مقام جانشينی ولايت فقيه عزل شد. در حالی که موسوی برنده قطعی انتخابات رياست جمهوری شده و رای بيش از ۲۰ ميليون ايرانی را در يک انتخابات به خود اختصاص داده است. خامنه ای و ايادی او در يک کودتای انتخاباتی رای موسوی را به نفع احمدی نژاد مصادره کرده اند. مردم به اعتراض برخاسته اند، موسوی و کروبی و رهنورد و ساير زندانيان سياسی با مردم همراه و همصدا شده است . و رژيم اين اعتراضات بی خشونت را به خون کشيده است.موسوی و ساير زندانيان در جريان اعتراضات هشت ماهه مردم همراه با آنان هر روز عليه ديکتاتوری گام جديدی برداشته اند. و موسوی نهايتا در بيانه شماره ۱۷ خود گامی بلند به پيش برداشته و خواستار انتخابات آزاد شده و تاکيد کرده است که در صورت برگزاری چنين انتخاباتی به رای مردم هرچه که باشد گردن می گذارد. حصر او نه با حصر آيت اله منتظری بلکه اگر قرار بر مقايسه باشد بايد با حصر دکتر مصدق مقايسه کرد. چرا که اين هر دو صرفنظر از تفاوت های عقيدتی و پيشينه سياسی آنها (که مصدق را به عنوان يک رهبر سکولار و دموکرات ملی و يک چهره بين المللی از موسوی متمايز می کند)، بخاطر آن که رای اکثريت مردم را داشتند و بر مواضع خود در برابر ديکتاتور ايستادند به حصر محکوم شدند! و ثانيا آن که شرايط امروز با شرايط دوره حصر آيت اله منتظری- بکلی متفاوت است. چرا که در آن زمان هنوز رقابت انتخاباتی ميان اصلاح طلبان و اصول گرايان يعنی جناح های مختلف نظام حاکم پذيرفته می شد، در حالی که از کودتای ۲۲ خرداد ۸۸ به اين سو، ولی فقيه بر اين آزادی محدود نيز خط بطلان کشيده است.امروز عرصه مبارزه برای آزادی زندانيان سياسی بويژه آزادی رهبران شاخص جنبش سبز، همان عرصه ای است که می تواند همه ما را به زعم اختلافات عقيدتی و سياسی و پيشينه ای با هم همراه و همدل کند.

هيچ جريان و هيچ فردی نمی تواند خود را مدافع آزادی و حقوق بشر بداند، اما به بهانه ای از مبارزه برای آزادی زندانيان عقيدتی و سياسی سرباز زند.

مبارزه برای پايان دادن به حصر موسوی، رهنورد، کروبی و زندانيان سياسی ديگر، مبارزه ای است که می تواند همه مخالفان ديکتاتوری مذهبی ايران را با هم همراه و هم صدا کند. چرا که آزادی زندانيان سياسی هم خواست کسانی است که خواهان تحولات بنيادی در ايران هستند و هم خواست آنانی است که هنوز بر امکان اصلاح نظام حاکم اصرار دارند. به اين اعتبار، امروز اين مبارزه، مهمترين عرصه پيوند مخالفان ديکتاتوری مذهبی و راه گسترش جنبش دموکراسی خواهی در داخل و خارج از ايران است.