انتخابات ریاست جمهوری، فرصت تحرک سیاسی، اکبر گنجی

انتخابات جمهوری اسلامی هیچ گاه آزاد و رقابتی و منصفانه نبوده است. برای این که شورای نگهبان صلاحیت مخالفان و متفاوت ها را رد کرده و کل دستگاه های تحت امر رهبری از جمله فقهای شورای نگهبان هم به سود فرد مد نظر رهبر وارد بازی شده و می شوند. در انتخابات همیشه تقلب موثر یا ناموثر صورت گرفته است

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

منبع: رادیو زمانه

اگر یک اصلاح طلب از درون این فرایند برون آید،دست و پایش در چنبره ی ساختار سلطانی بسته شده و امکان تحولات بنیادین از او گرفته می شود. اما 8 سال گذشته آن چنان وضعیت را دگرگون کرده که معلوم نیست رئیس جمهور بعدی حتی قادر به حل و رفع مسائل و مشکلات اقتصادی باشد( رجوع شود به مقاله ی "در صورت پیروزی در انتخابات،چه کاری از دست اصلاح طلبان بر می آید").

در عین حال، آیت الله خامنه ای و بخش های اطلاعاتی و امنیتی نمی خواهند که چهره های شاخص اصلاح طلب نامزد انتخابات ریاست جمهوری شوند. از آن مهمتر، نمی خواهند و نمی گذارند که یکی از چهره های شاخص اصلاح طلب رئیس جمهور شود. نیروهای نظامی و امنیتی دائماً از "فتنه ی 92 " سخن گفته و می گویند. اصلاح طلبان، احمدی نژاد و یارانش و دولت های غربی به رهبری آمریکا سه ضلع فتنه ی 92 را تشکیل می دهند(رجوع شود به مقاله ی "فتنه ی 92 یا فتنه سازی برای 92").

به عنوان نمونه، سردار جوانی- مشاور سیاسی نماینده ی ولی فقیه در سپاه- در 15/12/91 به فتنه ی اصلاح طلبان در انتخابات ریاست جمهوری 92 اشاره کرده و درباره ی آنان گفته است:

"همان کسانی هستند که فتنه 88 را به وجود آوردند مثل عناصر سازمان مجاهدین عناصر جبهه مشارکت و کسانی که مدیریت دوره دوم خرداد را در دست داشتند. هم در دوره اصلاحات و هم در فتنه 88 اینها با عوام فریبی به دنبال ربایش انقلاب و سرقت انقلاب بودند و به دنبال براندازی در کشور بودند...حالا اگر کسانی که در یک زمانی با انقلاب و امام بودند پیدا بشوند و با شعار دفاع از ملت با شعار دفاع از امام با نوعی عوام فریبی از طریق نفاق به دنبال براندازی نظام دینی باشند این آیا خیانت به مردم به انقلاب به کشور نیست؟...در دروه ی اصلاحات با این مساله مواجه شدیم کاری که دشمنان بیرونی با جنگ هشت ساله با کودتا با ترور با بمب گذاری و قائله های تجزیه طلبی نتوانستند کاری انجام بدهند اینها از طریق دیگری براندازی را شروع کردند...دقیقا اینها به دنبال سکولاریزه کردن و حذف دین از عرضه اجتماعی بودند...حجاریان به صراحت گفت که ما دنبال جمهوری و دمکراسی بودیم. جمهوری و دمکراسی با ولایت فقیه به دست نمی آید دیگر صریح تر از این که دنبال حذف ولایت فقیه بودند".

آنان برای عدم شرکت اصلاح طلبان دست به هر کاری زده و خواهند زد، از جمله مطرح ساختن فیلم های ارتباط دهند ی موسوی و کروبی به آمریکا(رجوع شود به مقاله ی "فیلم مستند مثلث و انتخابات ریاست جمهوری")، در اسارت نگاه داشتن موسوی و کروبی و رهنورد و دیگر زندانیان، تهدید دائمی فعالین غیر زندانی و...

پرسش: با این ساختار و در این شرایط چه می توان کرد؟

پاسخ: بهتر است که اصلاح طلبان انتخابات ریاست جمهوری را رها کرده و به کار خود بپردازند.

پرسش: کاری که آنان باید بدان بپردازند چیست؟

پاسخ: مطرح کردن آزادی موسوی و کروبی و بقیه ی زندانیان سیاسی.

پرسش: مگر طی چند سال گذشته محمد خاتمی، عبدالله نوری،موسوی خوئینی ها، احمد منتظری،آیت الله دستغیب، آیت الله صانعی، آیت الله بیات و...چنین نکرده اند؟ مگر خاتمی و نوری و احمد منتظری به دیدار خانواده ی موسوی و کروبی و دیگر زندانیان نرفته و نمی روند و خواهان آزادی آنان نمی شوند؟ سخن گفتن از آزادی زندانیان سیاسی توسط من مقیم خارج که هیچ هزینه ای ندارد، اما حمایت داخلی و دیدار با خانواده ی "سران فتنه" هزینه مند است و انصاف آن است که آنان در این زمینه کوتاهی نکرده اند. آخرین مورد دیدار عبدالله نوری با فرزندان موسوی است. به قول معروف،این خواست تحصیل حاصل است. چه کسی در خارج از ایران می تواند مدعی شود که از نظر فکری و عملی و دوستی بیش از خاتمی و نوری و خوئینی ها و...به موسوی و کروبی و رهنورد نزدیکتر است؟

پاسخ: همه ی نیروها و گروهای سیاسی اصلاح طلب و ساختارشکن باید حول آزادی کلیه ی زندانیان سیاسی جبهه ی واحدی تشکیل دهند.

پرسش: تأکید همه- از جمله نامزدهای انتخابات- بر آزادی کلیه ی زندانیان سیاسی(از جمله موسوی و کروبی) یک مطالبه ی حق است که بیش از همه توسط نیروهای داخل کشور دنبال می شود. اما آیا تا زمانی که کلیه ی زندانیان سیاسی آزاد نشوند، انتخابات ریاست جمهوری را برای آیت الله خامنه ای و نظام نباید "هزینه مند" کرد؟

اگر هیچ کس زندانی نبود، اگر احزاب و رسانه ها آزاد بودند، اگر انتخابات آزاد بود؛ سخن گفتن از هزینه مند کردن انتخابات فاقد معنا می شد. اما اینک که نظام آزادیخواهان را به اسارت گرفته است، هزینه مند کردن انتخابات بیش از هر وقت دیگری به کنشی اجتناب ناپذیر تبدیل شده است.

انتخابات ریاست جمهوری- با تمامی مسائل و مشکلاتی که دارد و به کوتاهی بیان شد- دارای کارکردهای فراوانی است که نباید رهایش کرد. نامزد نشدن چهره های شاخص اصلاح طلب ، خشنودی آیت الله خامنه ای و نیروهای سرکوبگر تحت امرش را فراهم می آورد. بدین ترتیب آنان از شر نیرویی که دارای قدرت بسیج اجتماعی است خلاص می شوند و فقط با نیروی مخرب فاقد توان بسیج اجتماعی- یعنی احمدی نژاد- دست به گریبان خواهند بود. این یعنی انفعال تمام عیار و ادامه ی سکوت خیل بی شمار فعالین سیاسی.

اگر شکستن فضای مرگ و ایجاد تحرک اجتماعی ضروری است،انتخابات ریاست جمهوری یکی از این فرصت هاست. نفس اعلام کاندیداتوری چهره های شاخص تحرک زا بوده، امیدها را زنده خواهد کرد و شاید مخالفان را از انفعال در آورد.

اگر مخالفان نمی خواهند که آیت الله خامنه ای انتخاباتی آرام و بدون دردسر داشته باشد،قطعاً باید سید محمد خاتمی،عبدالله نوری، موسوی خوئینی ها، احمد منتظری، محمد رضا خاتمی،محمد نجفی، هاشمی رفسنجانی، ناطق نوری و...کاندیدا شوند. رد صلاحیت همه ی اینها هزینه ی بسیاری برای جمهوری اسلامی به دنبال خواهد داشت. بدون تردید خاتمی، نوری، خوئینی ها، منتظری و هر فرد دیگری که اصلاح طلبان روی او اجماع کنند، رد صلاحیت خواهد شد.

مصطفی تاج زاده یکی از شجاع ترین زندانیان سیاسی کنونی است که دائماً از درون زندان اوین آیت الله خامنه ای را نقد می کند. جسم بیمار او را شکنجه کردند، اما همچنان ایستاده و زمامداری خودکامانه ی خامنه ای را سلطنتی و شاهانه می خواند. همچنان از شعار "انتخابات آزاد" دفاع کرده و "انتخابات فرمایشی و شاهنشاهی" مهندسی شده توسط سپاه را نفی می کند.

چرا او به همسرش می گوید: '' از قول من به آقای خاتمی بگو حتما برای کاندیداتوری ثبت نام کنه بی واهمه از رد صلاحیت''. روشن است، تاج زاده که هزینه می دهد و زندان خود را هم برای نظام هزینه مند کرده و می کند، به دنبال هزینه مند کردن انتخابات برای آیت الله خامنه ای است. می گوید:

''من دو سال پیش هم گفتم و هنوز هم معتقدم بزرگ شورای نگهبان که جنتی باشه در مقابل خاتمی خیلی کوچکتر از آن هست که فکر رد صلاحیت ایشون رو بکنه و اضافه می کنه اینا می خوان اصلاح طلب ها خودشون پا عقب بکشن ولی کور خوندن و باید یاد بگیرن که هزینه کاراشون رو خودشون بدن".

آیت الله خامنه ای و نیروهای نظامی و امنیتی تحت امرش به هیچ وجه حاضر نیستند با تکرار انتخابات ریاست جمهوری 1376 یا 1388 رویارو شوند. به همین دلیل با فضاسازی دائمی می کوشند تا اصلاح طلبان خود در انتخابات نامزد نشوند. برای این که پیامدهای رد صلاحیت چهره های شاخص اصلاح طلب نا روشن است.

آنان نه تنها اینها را رد صلاحیت خواهند کرد، بلکه از هم اکنون لیست صدها چهره ی سیاسی تحرک آفرین را آماده کرده اند تا در موقعیت ضروری همگی را بازداشت کنند. پرسش مهم این است: در صورت رد صلاحیت اینها، اصلاح طلبان و جامعه چه واکنشی نشان خواهد داد؟ یا چه واکنشی باید نشان دهد؟ با این که در این مورد می توان بسیار سخن گفت، اما سکوت مقتضای عقلانیت است.

اگر به چهره های شاخص اصلاح طلب اعتماد وجود دارد،از این "سرمایه ی اجتماعی" باید علیه استبداد و برای گذار مسالمت آمیز به نظام دموکراتیک ملتزم به آزادی و حقوق بشر استفاده کرد. آیا عبدالله نوری که سه سال در اوین زندانی بود، نگران هزینه دادن شخصی است؟ او به دنبال دموکراتیزه کردن ساختار سیاسی است، نه "سوریه ای کردن" یا "تجزیه ی ایران". آیت الله خامنه ای و نیروهای امنیتی با سرکوب نیروهای مخالف معتقد به روش های غیرخشونت آمیز، نیروهای تجزیه طلب و موجه ساز سوریه ای کردن ایران را به عنوان اپوزیسیون اصلی جمهوری اسلامی بر می گزینند(رجوع شود به مقاله ی "دلیل موجه حصر موسوی و کروبی"). اما دموکراسی خواهان وارد هیچ طرحی نمی شوند که ایران را به افغانستان و عراق و سوریه تبدیل کند(خشونت های سوریه را هم اخلاقاً موجه قلمداد نمی کنند). هدف آنان دموکراتیزه کردن جامعه و کل ساختار سیاسی است، نه تبدیل ایران به ویرانه ای با میلیون ها کشته و زخمی و آواره. گذار از "استبداد دینی" به "نظام دموکراتیک"- که نظامی سکولار است- یک چیز است، و گذار از ایران و تجزیه ی آن چیزی دیگر.