فرصت جهانی والیبال، اکبر گنجی

جشن های ملی 25 و 28 خرداد روحیه بخش بود. همه در سراسر کشور شادی و پایکوبی کردند. همه از لاک "تنهایی" و "تک افتادگی" برون آمده و در قلمرو عمومی از راه همبستگی "بروز" و "ظهور" کردند.

شاید فردا هم پیروزی دیگری آفریده شود و در عرض یک هفته مردم سه بار خود را همچون اثر هنری خلق کنند. منظورم همان جمله ی مشهور فیلسوف مدرن است که فرد مدرن خود را همچون اثر هنری می آفریند.

ایران برای اولین بار به لیک جهانی والیبال راه یافته است. این پیروزی بزرگی برای ورزش ایران است. این لیگ جهانی با شرکت 12 تیم برتر جهان- در دو گره 6 تیمی- برگزار می گردد. بازی ها هم رفت و برگشتی نیست، بلکه هر دو بازی در یک کشور صورت می گیرد.

ویژه خبرنامه گویا

ایران در گروه تیم های قدرتمند روسیه، کوبا، ایتالیا، صربستان و آلمان قرار دارد. رتبه ی جهانی ایران به گونه ای است که حتی اگر تمامی بازی هایمان را ببازیم، سال آینده هم در این لیک جهانی حضور خواهیم داشت.

دو بازی اول را به تیم روسیه در آن کشور باختیم. تیم قدر صربستان نیز هر دو بازی با روسیه را در روسیه باخته است. دو بازی ایران و صربستان قرار است فردا(جمعه ساعت 5 بعدازظهر به وقت تهران) و یکشنبه در تهران برگزار شود.

فوتبال- به جز در آمریکا- مهمترین ورزش مردمی جهان است. مردم هیچ کشوری به والیبال به اندازه ی فوتبال اهمیت نمی دهند. اما راه یافتن ایران به این لیک افتخاری بزرگ است و ایرانیان باید قدر فرزندان غیور خود را بدانند که کشورشان را به چنین مقامی رسانده اند.

حالا اگر والیبالیست های ایران شاهکار کرده و بتوانند تیم بسیار قوی صربستان را شکست دهند، این پیروزی نیازمند شادی ملی و قدرشناسی همگانی است. مردم می توانند دوباره در سراسر کشور به خیابان ها آمده و شادی کنند و جشن بگیرند. در این صورت، "خرداد" ی تاریخی خواهیم داشت، آن هم در عرض یک هفته.

اما چگونه می توان این قصه را به روز زنان و از حق گذشتگی مردان وصل کرد؟ جمهوری اسلامی زنان را از حضور در استادیوم های ورزشی برای تماشای مسابقات محروم کرده است. در جشن صعود تیم ملی فوتبال به جام جهانی هم زنان را به آزادی راه ندادند.

اما تا حدی که اطلاع اندک من اجازه می دهد، فردا روزی متفاوت است. در سال های اخیر- باز هم تا جایی که حافظه یاری می کند- ایران دو بار میزبان مسابقات آسیایی جوانان و نوجوانان والیبال بوده است. قانون مسابقات این بود که میزبان باید زنان را هم به استادیوم راه دهد، وگرنه میزبانی از او گرفته خواهد شد. به همین دلیل زنان در استادیوم حضور داشتند و بیش از مردها شعار می دادند. در واقع در یک طرف زنان نشسته بودند و در طرف مقابل مردها. مردها شعاری در تشویق تیم ملی سر می دادند و زنان بلندتر به شعار آنان پاسخ می گفتند. مسابقات قهرمانی جام ملتهای آسیا نیز در تهران برگزار شد و ایران قهرمان شد( به فیلم اول و دوم بنگرید. عکس های حضور زنان را در این لینک ببینید. همچنین در این لینک) این تجربه ی موفق در جمهوری اسلامی اتفاق افتاده است.

چرا این تجربه جمعه و یکشنبه تکرار نشود. ایران که نمی خواهد این میزبانی مهم را از دست بدهد. حالا فرض کنیم در لیگ جهانی هم این قانون وجود دارد. فرض کنیم فردا زنان را هم به استادیوم راه خواهند داد. کجای این قصه به از حق خود گذشتن مردها مربوط می شود؟

به طور طبیعی آقایان بلیط های زیادی خریده یا می خرند. فردا آنان می توانند از حق خود بگذرند و این بلیط ها را به زنان تحویل دهند و بگذارند که فقط زنان در این بازی شرکت داشته باشند. استادیوم 12 هزارنفری- البته ایرانی ها تا حدود 20 هزار نفر هم در آنجا می نشینند- را در ذهن خود به تصویر بکشید. بازی تیم ملی ایران و صربستان است. اگر تمامی تماشاگران زنان باشند،"حماسه" ای ملی از حضور زنان خلق خواهد شد. اطمینان دارم که زنان بیش و بهتر از مردها تیم ملی شان را تشویق خواهند کرد. این از خود گذشتگی زیادی نیست، بسیار هم کم هزینه است.

حالا نوبت زنان است که از طریق شبکه های ارتباطی خود زنان را بسیج کنند تا به سوی استادیوم بروند. اگر درست اطلاع رسانی شود، گرد آمدن 12 هزار زن برای تشویق تیم ملی، نیازمند کار زیادی نیست. زنان می توانند 31 خرداد را از آن خود کنند. مسأله، فقط و فقط ، تشویق تیم ملی ایران است و حکومت نمی تواند مخالف دفاع از ایران و ایرانی باشد. این حالت اگر رخ دهد، تصویری واقعی از زنان ایرانی به جهانیان ارائه خواهد کرد.