نظامِ نظامیان! احمد وحدت خواه

اگر در پس هر دگرگونی انقلابی و یا جنگ با دشمنان خارجی نقش نیروهای نظامی هر کشوری در مقابل جامعه مدنی آن برجسته تر می شود، رژیم جمهوری اسلامی از نخستین روز تولد خود از هر دوی این «مواهب الهی» برای ظهور و تکامل به سوی یک نظام متکی بر سرنیزه بهره مند بوده است

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

ویژه خبرنامه گویا

مطالعه تاریخ چندهزارساله و پرفرازو نشیب ایران بدون بررسی تاریخ و فرهنگ نظامی گری آن تکمیل نمی شود.

از دوران پیروزی های نظامی برای فتح سرزمینهای جدید و دور و نزدیک برای گسترش امپراتوری هخامنشیان، تا شکست در جنگ های قرون وسطی با همسایگان افغان و ترک و روس، نقش ارتش و نیروهای نظامی ایران در شکل دهی به شخصیت ملی و جهان بینی ایرانیان تا به امروز انکار ناپذیر است.

هم کوروش و شاپور و اردشیر، و هم نادرشاه و شاه عباس و رضا شاه، ، پیش از آنکه پادشاهانی برجسته و تاریخساز باشند، فرماندهان نظامی مقتدری بوده اند که هر یک به نوبه خود مقدرات ایران و ایرانی را به درستی و نادرستی تا به امروز رقم زده اند.

با این حال علیرغم خوی نظامی این حاکمان، جامعه مدنی میهن ما در یک قرن اخیر و به ویژه پس از انقلاب مشروطه به موازات تحولات ناشی از نقش ارتشیان در سیاست آن شکل گرفته و به پیش رفته است.

هرچند که این پیشرفت در مقابله با خودکامگی زمامداران ما با سرعتی لا ک پشتی بوده است.

اما اگر در پس هر دگرگونی انقلابی و یا جنگ با دشمنان خارجی نقش نیروهای نظامی هر کشوری در مقابل جامعه مدنی آن برجسته تر می شود، رژیم جمهوری اسلامی از نخستین روز تولد خود از هر دوی این «مواهب الهی» برای ظهور و تکامل به سوی یک نظام متکی بر سرنیزه بهره مند بوده است.

۳۵ سال آتش و خون انقلاب، جنگ های ویرانگر خارجی و داخلی، سرکوب های امنیتی، وحشت و خفقان و... ماهیت این رژیم و گرایشات عقیدتی آن را هر روز نظامی تر از دیروز آن کرده است و امروز ملت ما با نظامی روبرو است که حرف اول و آخر آن را طبقه نوپایی می زند که پادگان ها به دفاتر فعالیت های تجارت آنها تبدیل گشته و اوامرشان برای دولتها لازم الاجرا می باشد.

اموری که در تضاد آشکار با حفظ حرمت جانباختگان نیروهای مسلح کشور در راه دفاع از آزادی و سربلندی میهن می باشد.

علیرغم این، برخی تحلیل گران ایرانی و خارجی با توجه به این چیرگی نظامیان بر صحنه سیاست ایران بر این باور بوده و هستند که گویا نیروهای سپاه و ارتش ایران توانایی گذار کشور از یک حکومت دینی به سکولار را دارند و نیروهای مخالف می توانند با موضع گیریهای متناسب در این روند به آنها یاری برسانند.

در این حقیقت که نظامی گری با توجه به نیازهای علمی و تسلیحاتی آن برای به روز شدن و آمادگی رزمی به خودی خود با خرافات دینی و فرهنگ تن پروری در تضاد می باشد و این خصلت ها با سازندگی و پیشرفت اجتماعی همخوانی دارد شکی نیست.

مشکل اما از آنجایی آغاز می شود که خود این نظامیان برای ادامه سلطه حکومت ظاهرا نامرئیشان مبلغان رسمی این خرافات دینی و اندیشه های ارتجاع مذهبی باشند!

مخالفت های سرداران رنگارنگ سپاه با تلاش های دیپلماتیک دولت روحانی برای بیرون آوردن ایران از انزوای جهانی و برداشتن تحریمها از گرده ملت ستمدیده ما نمونه بارز این واقعیت است که اگر روزگاری نه چندان دور طبقه روحانیت در ایران سپاه و ارتش را برای تضمین ادامه قدرت خود به کار می گرفت، امروز همان نظامیان نیازی به ادامه حمایت روحانیون از خود نمی بینند و به ترکتازی پرداخته اند.

بر این ها بیافزاییم دخالت های بسیجیان مسلح و نیروهای انتظامی و امنیتی در تعیین تکلیف برای دولتها و مجلس در مورد سیاست خارجی کشور و حجاب زنان و فعالیت احزاب و زندانیان سیاسی و آزادی مطبوعات و سوژه فیلم ها و هزار درد بی درمان دیگر میهن و مردم آن تا تصویر حاکمان واقعی کشور در چهره فرماندهان نظامیان آن روشن تر شود.