سیاست رقیق سازی اورانیوم-بخش دوم٬ مهران مصطفوی

بخش اول این مقاله را می‌توانید از اینجا دریافت کنید

این اولین بار است که ایران مجبور به رقیق کردن اورانیوم می شود. رقیق کردن اورانیوم یعنی کلیه هزینه هایی که برای آن پرداخت شده است از بین می رود و باید هزینه دیگری هم کرد تا اورانیوم 20 درصدی را به زیر 5 درصد رقیق کرد. البته میزان اورانیوم غنی شده 20 درصدی ایران نسبت به حجم اورانیومی که در روسیه رقیق شده است بسیار کم است. طبق آخرین گزارش آژانس بین المللی انرژی هسته ای، ایران تا کنون 410 کیلوگرم اورانیوم را در حد بیست درصد غنی کرده است که از این میزان، 213 کیلوگرم را قبلا برای تبدیل به میله های سوختی اختصاص داده و 197 کیلوگرم آن باقی مانده است که طبق توافق ژنو نیمی از آن تبدیل به سوخت و نیمی دیگر یعنی 98 کیلوی آن باید رقیق شود. میزان اورانیوم غنی شده بیست درصدی برای تهیه سوخت رآکتور تحقیقاتی تهران حدودا 15 کیلوگیرم در سال است.

این نیروگاه که اکنون نزدیک به 50 سال دارد، نمی تواند سالهای طولانی کار کند و در بهترین حالت حداکثر 10 سال دیگر می تواند به فعالیت خود ادامه دهد، با این حساب حدود 150 کیلو اورانیوم 20 درصد غنی شده نیاز دارد که اکنون ایران بیش از این میزان، سوخت برای نیروگاه تهران تهیه کرده است. حتی حیدر پورشهرضایی عضو فراکسیون اصولگرایان رهروان ولایت در گفتگو با خبرنگار مجلس نیوز گفته است: "من تصور می‌کنم موجودی فعلی اورانیم ۲۰ درصد برای نیاز ۵۰ سال آینده این راکتور کافی است و بنابراین دلیلی ندارد این مسئله فعلا ادامه یابد و هر زمان که این میزان به اتمام رسید ما با توافق آژانس این اقدام را انجام می‌دهیم."i البته او اغراق کرده است اما مسلما ایران نیاز به غنی سازی برای راکتور تهران ندارد. لازم به یادآوری است که ایران در سال 1993 با پرداخت حدود 5/5 میلیون دلار توانست از آرژانتین 30 کیلو سوخت رآکتور تحقیقاتی تهیه کند. اکنون ایران باید حدود 100 کیلو اورانیوم خود را رقیق کند که به قیمت بازار جهانی احتمالا حدود 30 میلیون دلار ارزش دارد.

البته ایران برای تهیه آن هزینه های بسیار سرسام آوری پرداخت کرده است. بدین قرار در می یابیم که هزینه های غنی سازی برای کشوری که نیازی به آن نداشته است تا چه میزان بالاست. خواننده محترم حال باید تصور کند که رقیق کردن اورانیوم برای مهندسین و متخصصین ایرانی

رقیق سازی اجباری، حتی به میزان کم از سوی ایران بطور آشکار پرده از سیاست فریب رژیم بر می دارد و از نظر سمبلیک بسیار مهم است. سیاست تحمیل رقیق سازی یا تشویق به رقیق سازی سیاستی است که امریکا و روسیه در آن با هم تشریک مساعی دارند. جمهوری اسلامی و در راس آن آقای خامنه ای از روز اول به دنبال استفاده از تکنولوژی هسته ای برای پیشبرد هدف اصلی نظام که همان ثبات پیدا کردن است، بوده است. نمی توان تمام مشکلات امروز را از آقای احمدی نژاد و سیاستهای مصیبت بارش دانست. کسانی که این ادعا را دارند به مردم ایران حقیقت را نمی گویند زیرا مسئول سیاست اسفبار غنی سازی و رقیق سازی اورانیوم کسی جز آقای خامنه ای نیست. سکوت در این باره بنام مصلحت سیاسی قابل قبول نیست.

تکرار این مسئله لازم است که وقتي ایران داراي منابع قابل توجه اورانيوم نیست و بعلاوه مصرف كننده عمده آن نیز نیست چون فقط یک نيروگاه اتمي دارد که سوخت آن نیز توسط روسها تامین می شود، چه نیازی به غنی سازی اورانیوم دارد؟ به عبارت ديگر چرا كشوري که نه منابع چشمگيري دارد و نه مصرفي دارد روي به غني سازي اورانيوم آورده است؟ سیاست غنی سازی ایران بی معنی است و هیچ منطق اقتصادی نمی تواند پذیرای غنی سازی اورانیوم از سوی ایران برای تولید سوخت بوشهر باشد. این مسئله را قبلا توضیح داده ام که ایران در آغاز برنامه اتمی خود اهداف نظامی ـ امنیتی داشته است و با آنکه رژیم بیش از 10 سال است از سیاست ساختن بمب دست کشیده است اما برای پوشاندن حقایق و توجیه سیاست خود مدعی است که می خواهد به راه اندازي 20 نيروگاه ديگر در آینده ـ یعنی 30 سال بعد ـ دست بزند. این هشدار لازم است که هرگونه توسعه دادن تعداد راکتورهای در ایران نسنجیده و بر خلاف محاسبات اقتصادی است. نباید به رژیم این امکان را داد که برای توجیه برنامه های خود وضعیت را از آنچه هست بدتر کند. حتی اگر کار مصالحه ایران با غرب پیش رود، باز هم باید به سیاست توسعه تعداد نیروگاه های هسته ای ایران اعتراض کرد. نباید اجازه داد تا هزینه های سیاست های اتمی ایران بیش از این شود.

5 بهمن 1392