پيام کنشگران لگام (لغو گام به گام مجازات اعدام) درباره ديدار دو هيئت اروپايی از ايران

هم ميهنان
مردم آزاده‌ی ايران

همان طور که می دانيد ما فعالان لگام (لغو گام به گام مجازات اعدام) خود را مدافع حقوق بشر در يکی از عرصه های آن، يعنی رهانيدن هر انسان از مجازات مرگ، می دانيم. ما تا کنون با ياری همه ی آزاديخواهان و انسان دوستان آگاه و مسئول، گامهايی در اين راه برداشته ايم که، گرچه به نتايج مشخص نرسيده است، به همدلی شما مردم ياری رسانده است. می دانيم که حقوق بشر ابعادی گوناگون، به هم پيوسته و رو به تکامل دارد. ازاين رو، ما پيگيری هدف خود را، با وانهادن ديگر عرصه‌های وابسته، ناکافی می دانيم.

لازم است يادآور شويم که به گمان ما حق استقلال و حاکميت ملی و حق تعيين سرنوشت به صورت دمکراتيک نيز بخشی مهم از حقوق بشر است و بنابراين، هرگونه مداخله ی سياسی، نظامی و تجسسی در آن از ديدگاه ما مغاير با حقوق اساسی مردم و محکوم است. ما ضمن تأکيد بر ضرورت رعايت اين حقوق، اين نکته را فراموش نمی کنيم که حقوق شهروندی و امکان گفتگو و مذاکره ی آزادانه و مستقلانه ِ مردم را نمی توان به بهانه های سياسی، با جنجال آفرينی و اتهام پراکنی اين يا آن جناح دولتی به مخاطره افکند.

اگر ديدار با اشخاص و نمايندگان خارجی در مکان و زمان مشخص يا با شهروندان خاص ممنوع است، نهادهای قانونی بايد اين ممنوعيت را، در چارچوب حقوق مصرح قانونی، و حقوق انکارناپذير بشر، تعيين، اعلام و ابلاغ کنند؛ و نهادهای تصويب کننده و مجری نيز بايد پيامدهای اين اقدام، به ويژه انتقاد به آن را بپذيرند.

آگاهيد که چندی پيش، به فاصله ی چند روز، دوهيئت حقوق بشر و پارلمان اروپا که نمايندگان برگزيده ی مردم اروپا، نه کارگزاران دولتی، بودند به ايران آمدند و در کنار ديدار با دولت‌مردان، هر يک چند دقيقه ای را نيز به ديدار با فعالان حقوق بشر در ايران گذراندند. اين دو ديدار کوتاه مدت، محدود و عادی بودند؛ اما با تاسف و شگفتی ديديم که همين مقدار از همدردی هيئت های اعزامی نيز چگونه در معرض خشم و غضب و واکنش‌های عصبی و تحريک آميز شماری از مسئولان دولتی و نمايندگان مجلس شورای اسلامی قرار گرفت. ما دريافته ايم که ريشه ی اين رخدادها، در به خطرافتادن امنيت ملی نيست، بلکه در نگرانی از به خطرافتادن آينده ی مراکز قدرت نهفته است. اين واکنش ها تنها حقوق مسلم شهروندی، ازجمله آزادی انديشه و بيان و نيز امنيت مردم، به ويژه فعالان آزاديخواه و خيرانديش را به خطر می اندازد و از اين رو ما آن را محکوم می کنيم.

ما برآنيم که دردها را می توان با مردم دردمند داخل يا مردم آزاد جهان درميان گذاشت و به چاره جويی از رهگذر گفتگو با آنان پرداخت. البته، به باور ما سمت‌گيری به سوی نمايندگان قدرت‌های سياسی و اجتماعی، گزينه ی مقدم وهوشمندانه نيست؛ بلکه بهتراست اين ارتباط ها ويژگی جمعی و دمکراتيک داشته باشد و ازطريق مسيرهای قانونی، شفاف و توجيه پذير صورت گيرد. بهترين راه در اين زمينه بيان مستقلانه ی مسائل و ايجاد همبستگی مردمی ملی و جهانی است.

به هر روی، حق مسلم هرکس اين است که به گفتگو با هرکس ديگر که خود بخواهد، به ويژه درچارچوب موازين قانونی و قابل دفاع بپردازد. اگر مسئولان احساس نگرانی می کنند، بايد پيش از هر چيز امکان عملی را برای بيان آزادانه، طرح شکايتها در محاکم ملی و بين‌المللی، حضور وکيلان مدافع درهمه ی محاکمه ها و هموارکردن راه آزادی زندانيان سياسی و عقيدتی، تن دادن به حق ايجاد تشکلهای صنفی، سياسی و حقوقی و مانند آنها را فراهم و تضمين کنند؛

به جای تعصب و سرکوب به منظور محدود کردن مردم و فعالان حقوق بشر، چاره ای برای لغو مجازات اعدام که از زمان آغاز کار کابينه ی جديد شتابی بی‌سابقه و نگران کننده به خود گرفته است بينديشيد و به کند و کاو در ريشه های دردمندی و نارضايتی مردم بپردازيد.

سيمين بهبهانی، جعفر پناهی، علی رضا جباری، فريبرز رئيس دانا، نسرين ستوده، نرگس محمدی، اسماعيل مفتی زاده، محمد ملکی، محمد نوری زاد