ای آرزوی شادترين خورشيد!
پيش از تو با تبسمِ مهتاب بوده‌ام.
ای با تمامِ خاطره‌ی خوب، همنشين!
پيش از تو با تغزّلِ «سهراب» وُ «منزوی»
در کوچه‌های عاطفه‌ی آب بوده‌ام.

وقتی که چشمِ شادِ تو را باغ، مژده داد
گفتم: که آسمانِ مرا اين ستاره، بس.
وقتی در آرزویِ درخشانِ دوردست
جانم به غم نشست ـ
گفتم: اگر چه جانِ مرا، غم تباه کرد
اما مرا درخششِ آن ماهپاره بس.

آری به پيش چشم تو رندانه سرخوشم.
پيش از تو با تغزّلِ «سهراب» بوده‌ام
بعد از تو همنشينِ غزل‌های آتشم.

***

غروب