ديشب درونِ آينه، ديدم
ناشادیِ زمانه‌ی بر باد رفته را.

ديشب کنار زردترين شاخه‌های باغ
در پيشِ رویِ ثانيه‌های پريده‌رنگ
ديدم دريغِ اين دلِ آتش‌گرفته را.

وقتی تمام چهره‌ی آيينه، تيره گشت
اين عشق بود عشق
ديشب به روسياهیِ اين قرن، خيره گشت.

***

صندلیِ پنج‌شنبه

زير آسمانِ تَک‌ستاره‌های دور
پشت، بر درختِ سربلندِ کاج
روی صندلیِ پنج‌شنبه‌ات نشسته‌ام.

بوی گفتگویِ روزهای رفته را
واژه‌های ناشکفته را
در زُلالِ لحظه‌های عاشقانه، راه می‌دهم.