جرم بزرگ وزير علوم مشخص شد

عصر ايران؛ سروش بامداد - «مباحثی همچون بازگشت دانشجويان ستاره‌دار به تحصيل از حاشيه‌هايی است که در عمر يک ساله وزارت علوم دولت يازدهم شاهد آن هستيم. جای بسی تاسف است که فرجی دانا در اين خصوص در گفت وگويی اعلام کرد که اين دانشجويان می‌توانند ادامه تحصيل دهند و بنده تا پايان از اين تصميم وزارت علوم دفاع می‌کنم.»

روزنامه کيهان- روز دوشنبه ۱۶ تيرماه- با درج اين مطلب از جرم بزرگ رضا فرجی دانا وزير علوم، تحقيقات و فناوری پرده برداشته است: بازگشت دانشجويان ستاره دار به تحصيل!

واقعا جرمی از اين بزرگ تر می توان سراغ گرفت که وزير علوم، مطابق قانون اساسی و سوگند رييس جمهور و دولت از حق ادامه تحصيل فرزندان اين مملکت در دانشگاه ها دفاع کند؟ مگر او نمی داند حق اظهار نظر سياسی و ادامه تحصيل دانشگاهی بايد در انحصار عده ای خاص باشد؟

ما تا حالا تصور می کرديم در وزارت علوم اختلاسی، سوء استفاده ای ، جرم و جنايتی يا رذالت و فضيحتی رخ داده که نمايندگانی را به صرافت انداخته وزير را استيضاح کنند. اما با گزارش کيهان مشخص می شود جرم اصلی او اين است که با بازگشت دانشجويان ستاره دار به دانشگاه ها موافقت کرده است.

ما تا حالا خيال می کرديم رييس جمهور حق دارد در پاسخ به اعتماد ۱۹ ميليون از شهروندان اين مملکت که او را به اين جايگاه رساندند و بر پايه نص قانون اساسی که او را عالی ترين مقام رسمی کشور پس از رهبری معرفی کرده حق دارد وزيران مورد نظر خود را به مجلس معرفی کند و آنان نيز پس از اخذ رای اعتماد از مجلس حق دارندسياست های دولت منتخب را به اجرا بگذارند. اما ظاهرا اين گمان باطل بوده و رييس جمهور يا بايد وزير قبلی را ابقا می کرده يا اگر هم وزير را تغيير داده وزير بايد مديران و سياست قبلی را ادامه می داده است!

اجازه ادامه تحصيل به فرزندان اين مملکت که پيش تر از اين حق قانونی و انسانی و شرعی محروم شده بودند نه ننگ است نه جرم که "مدال افتخار" وزير علوم و کمترين انتظار دانشگاهيان از دولت حسن روحانی بوده است و تنها کف توقعات آنان را برآورده ساخته و تازه هنوز برخی پشت در مانده اند.

با اين حال به نظر می رسد مشکل اصلی استيضاحيون اين نيست. بلکه انگشت گذاشتن وزارت علوم دولت اعتدال بر روی دانشجويانی است که در دوران موسوم به عدالت و مهرورزی به صورت غير قانونی بورسيه شده بودند و همين ظاهرا به مذاق راديکال ها خوش نيامده است و چه بسا از اين ناحيه خود يا بستگان يا دوستان و آشنايان يا دست کم همفکران شان زيان ديده باشند.

حساسيت بر سر وزارت علوم شايد هم به اين خاطر باشد که دست مخالفان از وزير خارجه و وزير ارشاد کوتاه شده و سراغ وزير علوم رفته اند تا قبل از يک سالگی دولت يکی را به زير کشند.

انگار نه انگار که خود هشت سال دولت را در اختيار داشته اند و هر گلی که توانسته اند به سر مردم و مملکت زده اند.

بار ديگر جمله صدر اين گفتار را بخوانيد تا ببينيد کار کسانی که ۸ سال با ادعای رفع تبعيض بر سر کار بودند به کجا رسيده که جرم وزير کنونی علوم را تلاش برای احقاق حق و رفع تبعيض ذکر می کنند.

نوشته اند: «جای بسی تاسف است که وزير علوم گفته است اين دانشجويان می توانند ادامه تحصيل بدهند»! لابد انتظار داشتند وزير علوم از حق ادامه تحصيل آنان دفاع نمی کرد! مثل اين که وزير کار را استيضاح کنند که چرا از بازگشت کارگران به کارخانه ها دفاع می کند! همان گونه که وزير کار بايد از حق اشتغال و وزير بهداشت از حق درمان دفاع کند و برای انجام آنان بکوشد وزير علوم نيز نمی تواند نسبت به تعليق دانشجويان بی تفاوت باشد.

شايد لازم باشد يکی با صدای بلند بگويد: اينجا ايران است. آفريقای جنوبی دوران نژاد پرستی نيست که يک عده خيال کنند آنان سفيد پوستان اند و برخوردار از هر حقی و ديگران سياه پوستانی که حقی ندارند.

با اين همه گيريم که وزير علوم را به زير کشيدند. آيا گمان می کنند رييس جمهوری وزير مورد علاقه آنان و کسی را معرفی خواهد کرد که از حق ادامه تحصيل دانشجويان محروم دفاع نکند؟

وزير علوم آماده است تاوان مبارزه با ويژه خواری در قالب ادامه تحصيل با پول بيت المال و بعضا خارج از ضوابط قانونی را بپردازد. بايد ديد مدعيان عدالت و رفع تبعيض نيز آيا آماده اند از باور خود به تبعيض و محروم ساختن حقوق ديگران دفاع کنند يا نه؟

فرجی دانا در بهترين دانشگاه کانادا تدريس می کرد ، وضعيت مالی بسيار خوبی داشت و به دعوت روحانی آمد. او به ضرب سهميه و توصيه روزگار نمی گذراند که بی وزارت گرسنه بماند. اما آنان که هم تحصيل شان سهميه ای است هم ادامه تحصيل شان بورسيه ای و هم پيشاپيش کانديدای عضويت در هيات های علمی شده اند چگونه می خواهند در دولت کنونی نيز خود را برتر بنشانند؟

در هر يک از سه حالت متصور دولت برنده است. در حالت اول اگر اراده رييس مجلس بچربد و استيضاح منتفی شود اصول گرايان سنتی ائتلاف خود را با دولت به نمايش گذاشته و راديکال ها منزوی شده اند. اين احتمال البته از همه بيشتر است و علی لاريجانی اجازه نخواهد داد در اين دولت هم پروژه شيخ الاسلاميزاسيون ( ماجراهای استيضاح شيخ الاسلامی وزير کار دولت احمدی نژاد در ۱۵ بهمن ۱۳۹۱ که به تقابل رييس جمهور وقت با رييس مجلس انجاميد) به اجرا درآيد.

اگر استيضاح صورت پذيرد و وزير ابقا شود باز هم فرض قبلی محقق خواهد شد و در بدترين گزينه نيز حسن روحانی نشان داده که به آنچه گفته بود پای بند است و او و وزير او کوتاه نيامده اند و تنها هنگامی به اين داوری خدشه وارد می آيد که در معرفی جانشين معيارهای قبلی کنار گذاشته شود.

يک بار ديگر مهم ترين دليل استيضاح کنندگان را بخوانيد تا دريابيد رضا فرجی دانا چه جرم بزرگی مرتکب شده است!