صدايت از جنس ِآتش است، رضا مقصدی

سيمين بهبهانی ،غزلبانوی شکوهمند، بی شک عزيزِ شعر پارسی ست که نام ِ نازنينش از ديرباز بر سر زبان مردم مانده است و بپاسِ حضور گسترده ی شاعرانه اش در گستره ی گوناگون اجتماعی، می توان اورا يکی از وجدان های بيدار زمانه ی ما دانست. درباره ی تحول چشمگيری که درغزل نوين پارسی ايجاد کرده است می نويسد:"چرا غزل ، فقط بايد دستمايه ای باشد برای شعرهای عاشقانه؟ در حالی که می تواند حرفهای ديگری هم داشته باشد و با همان لطافت و همان احساس ،عرضه شود... من دوست تر دارم که رستاخيزی در غزل بپا کنم و آن منجمدِ زيبا را به صورت موجودی زنده و فعال در آورم. من دوست دارم که در غزل بميرم. در غزلی که دوباره، سالهای سال خواهد زيست".

عکس، به اتنخاب سیمین بهبهانی از کتاب "گهواره سبز ِ افرا" زندگی و شعر بهبهانی، چاپ ایران

يکی از شماره های شايسته ی "دفتر هنر" که به سردبيری عزيزم بيژن اسدی پور در امريکا انتشار يافت "دفتر هنر، ويژه ی سيمين بهبهانی"ست که در مهرماه ۱۳۷۷ خورشيدی نشر يافته است و در آن، چهره های برجسته ی ادب امروز درباره ی آثار ماندگار ِ اين بانوی بزرگ سخن گفته اند. غزل زير از من، پيشکش به اين فرهيخته ی فرزانه، برگرفته از اين "دفتر هنر"است.

***

صدايت از جنس ِآتش است

بخوان! صدای تو خوشتر است زمانه‌ات همزبان تو
که تا سپيده گُل آورَد، چمن - چمن در زمان تو
**
رها کن از سينه، عاشقا! ترانه‌های تپنده را
که دل، به عشق تو می‌تپد، به جانِ عاشق، به جان تو
**
اگرچه در غربتم غمين، غمت مباد وُ بيا ببين !
چگونه می‌رقصدَم زمين، به شورِ شعرِ جوان تو
**
مرا هوای تو بر سر است ازين هوا، دل معطر است
سرودِ رودِ تو خوشتر است درود بر باغبان تو
**
خوشا که باران بباردش به ريشه - ريشه، به ساقه‌اش
که عطرِ ديگر در افکنَد، به باغ ما ارغوان تو
**
اگر بهار تو بشکند سکوتِ سردِ بنفشه را
کجا تواند فرو چکد؟ صدای زردِ خزان تو
**
صدايت از جنس آتش است بخوان هماره! که دلکش است
همين، همين جانِ سرکش است درين ميانه، نشان تو
**
در ازدحامِ تبر اگر، شکسته شد شاخه‌های تر
مرا ز جنگل دهد گذر، شکفتنِ شادمان تو
**
"دوباره می‌سازمت وطن"، سرودِ سبز دلِ من است
زمانه را گو! چه می‌سزد اگر نبوسد دهان تو

مهرماه ۱۳۷۷ خورشيدی