انتشار يکصدمين شماره مجله بخارا، ف. م. سخن

مجله ی بخارا مجله ای ست که همانند ندارد. حجم پانصد ششصد صفحه ای آن هرگز باعث نشده است تا کيفيت مطالب آن پايين بيايد. دانشمندان گرانقدری هستند که فقط به بخارا مطلب می دهند. مطالبی کم نظير و با کيفيت عالی که نظير آن ها را در هيچ نشريه ی ديگری نمی توان مشاهده کرد

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

انتشار يکصدمين شماره مجله ی بخارا را به اهل فرهنگ ايران و به مدير و سردبير اين نشريه گران قدر جناب آقای دهباشی تبريک می گوييم. اهل قلم می دانند که انتشار يکصد شماره از يک مجله ی پر محتوا که نامدارترين دانشمندان در آن قلم می زنند آن هم در شرايط دشوار تورم و کمبود کاغذ و مشکلات و مسائل جانبی٬ به اندازه ی عمر يکصد ساله ی آدمی کار و زحمت می طلبد؛ کار و زحمتی که در دو فيلم «بخارای من» و «سلام من دهباشی هستم» قابل مشاهده است. انتشار ۹۴ شماره ی مجله ی کلک از اول فروردين ۶۹ و به دنبال آن ۱۰۰ شماره از مجله ی بخارا تا سال ۹۳ مقدور نمی شد مگر با همت و کوشش آقای دهباشی. درست تر بگويم بدون عشق و علاقه ی آقای دهباشی حتی اين همت و کوشش ثمر نمی داد.

مجله ی بخارا مجله ای ست که همانند ندارد. حجم پانصد ششصد صفحه ای آن هرگز باعث نشده است تا کيفيت مطالب آن پايين بيايد. دانشمندان گرانقدری هستند که فقط به بخارا مطلب می دهند. مطالبی کم نظير و با کيفيت عالی که نظير آن ها را در هيچ نشريه ی ديگری نمی توان مشاهده کرد.

بخشی از يکصدمين شماره ی بخارا اختصاص دارد به جشن نامه مترجم نامدار ما نجف دريابندری.

در ساير بخش ها مثل هميشه مطالب خواندنی فراوان است. باورها و آيين های زرتشتی در شاهنامه نوشته محمود متقالچی٬ تمدن گمشده اشکانی نوشته تورج دريايی٬ ميراث علمی ايرج افشار نوشته محمد افشين وفايی٬ دو نکته در شرح حال مرحوم سعيد نفيسی نوشته محمود اميدسالار٬ از جمله مطالب منتشر شده در اين شماره از بخاراست.

از چشمه ی خورشيد استاد هاشم رجب زاده که يادداشت هايی ست در باره ژاپن به شماره ۳۲ خود رسيده است. يادداشت های يک کتابدار يزدان منصوريان به شماره ی ۴ و قلم رنجه ی استاد بهاءالدين خرمشاهی به شماره ی ۲۱ رسيده است.

ميلاد عظيمی در آويزه های ۲۵ خود يادی کرده است از يکصدمين شماره بخارا. نوشته است:
«بخارای دهباشی به شماره ی صدم رسيد. اين واقعه ی خجسته را بايد به فرهنگ ايران شادباش گفت. بخارا در نگاه من صرفا يک مجله ی خوب نيست؛ نهاد فرهنگی پويايی است که شوق و همت مدير خسته نفس و کار بلدش آن را از گردنه های سخت هزار دشواری آشکار و پنهان و گفتنی و نگفتنی گذرانده و به اين جای و جايگاه رسانده است. نمی گويم بخارا عيب و ايرادی ندارد. می گويم و از عهده اش بيرون می آيم که يگانه است و بديل ندارد. برای بخارا پايداری بر همين مرام ايران دوستی و اهتمام به فرهنگ ايران و زبان فارسی و احترام به بزرگان و پيران ميوه ی خويش بخشيده و برای دهباشی تندرستی و توفيق آرزو می کنم.