کدام برگ؟ کدامين درخت می‌داند؟
که در برابر توفان بی‌امانِ خزان
دلِ ترانه‌ی تابانِ‌مان، چگونه شکست.

به غم نشستم و گفتم:
به دخترانِ شکفته، سلام بايد گفت
که در زمانه‌ی بيداد، اوجِ فريادند.

و شعله‌بارترين لحظه‌های هستی را
به روسفيدیِ جان‌های خويش می‌بخشند.

که تا زمانه بداند
هجومِ تيره‌ترين بادهای پاييزی
دهانِ مژده‌ی مهتاب را نخواهد بست.

خوشا سپيده‌دمانی که با سرودِ بلند
ز شرق چشم شما ای کبوتران سپيد!
بهارِ تازه‌تری را به ارمغان آرند.

درونِ آينه‌ها شورتان شناور باد!
که دخترانِ درخشانِ آرزوی من‌ايد.