برای سهيل عربی، حکم ساب‌النبی اعدام نيست، مازيار شکوری گيل چالان

نگارنده تاکنون از مفاد و محتويات پرونده محکوم‌عليه مطلع نبوده نمی‌تواند اتهام ساب‌النبی را تصديق و يا تکذيب نمايد اما اگر بنا را آن‌گونه که سيستم قضايی کشور حکم داده است پذيرفته و جرم محکوم‌عليه را ساب‌النبی بدانيم می‌توانيم از منظر و رويکرد دينی به تحليل و بررسی حکم ساب‌النبی همت گماريم

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

باسمه تعالی

"سهيل عربی" وبلاگ نويسی که شعبه چهل و يک ديوان عالی کشور حکم اعدام او را به اتهام جرم ساب النبی تأييد و پرونده وی را جهت اجرای حکم به اجرای احکام شعبه هفتاد و شش کيفری استان ارجاع داده است. آنچه از اخبار تراوش نموده اينکه سيستم قضايی کشور فقط جهت به اشتراک نهادن چند پست در فيسبوک متهم پرونده را مجرم تشخيص و محکم به اعدام وی داده است. با نظر به اينکه نگارنده تا کنون از مفاد و محتويات پرونده محکوم عليه مطلع نبوده نميتواند اتهام ساب النبی را تصديق و يا تکذيب نمايد اما اگر بنا را آنگونه که سيستم قضايی کشور حکم داده است پذيرفته و جرم محکوم عليه را ساب النبی بدانيم ميتوانيم از منظر و رويکرد دينی به تحليل و بررسی حکم ساب النبی همت گماريم.

"سب" در لغت به معنای توهين و دشنام بوده اما در دستگاه غالب فقهی به هرگونه عملی که از آن توهين و دشنام به رسول عظيم الشأن اسلام و ائمه معصومين بر آمده باشد اطلاق ميشود. دستگاه فقهی غالب حکم ساب النبی را اعدام و سب کننده را مهدور الدم ميشناسند. همين رويکرد دقيقا در قانون مجازات اسلامی تعريف و تدوين شده است.

اينکه نظر شريعت اسلام در اين مورد چيست بيش از پيش ميبايد متذکر شويم که دستگاه فقيهان بيش از پيش به روايات آحاد توجه داشته اند. اما روايت قرآن به عنوان اولين و محکم ترين منبع مورد استناد مسلمين در باب حکم ساب النبی چيست؟؟؟

قرآن به عنوان کتاب حقوق و اخلاق به جهت احترام به عقايد ديگران و زندگی مسالمت آميز، مسلمين را از توهين به معبود ها و مقدسات آنان منع نموده است. در اين راستا در آيه شريفه صد و هشتم سوره مبارکه انعام مسلمين را مخاطب قرار داده و ميفرمايد:
«وَلاَ تَسُبُّواْ الَّذِينَ یَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ فَیَسُبُّواْ اللّهَ عَدْوًا بِغَیْرِ عِلْمٍ کَذَلِکَ زَیَّنَّا لِکُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلَی رَبِّهِم مَّرْجِعُهُمْ فَیُنَبِّئُهُم بِمَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ»
«و معبود آنان را که به غير الله دعوت ميکنند توهين نکنيد چرا که از روی جهل به الله توهين خواهند کرد، پس برای تمام امت ها عملشان را آراستيم، آن‌گاه‌ بازگشت‌آنان‌ به‌ سوی‌ پروردگارشان‌ خواهد بود و ايشان‌ را از آنچه‌ انجام‌ می‌دادند آگاه‌ می‌سازد»

مطابق به آيه شريفه:
اول: اعتقادات هر شخص و يا گروهی برای او زينت داده شده و مقدس ميباشد. چه اين عقيده آسمانی بوده يا زمينی.

دوم: در صورت توهين به مقدسات ديگران امکان بروز مقابله به مثل رفته و در اين صورت زيست مسالمت آميز مخدوش ميشود.

سوم: قرآن به عنوان بما انزل الله مسلمانان را ازتوهين به مقدسات ديگران منع مينمايد.

برابر آيه شريفه مذکور نه تنها توهين به مقدسات مسلمين جرم بوده بلکه، توهين به مقدسات ديگر تفکرات هم از سوی مسلمانان جرم بوده و ميبايد برای آن مجازات در نظر گرفته شود.

اما آياتی که در قرآن به ريشخند و توهين به مقدسات مسلمانان پرداخته اند هيچ گونه مجازات دنيوی، از جمله اعدام را برای تمسخر کنندگان و سب کنندگان پيشبينی نکرده است.

« فَقَدْ کَذَّبُواْ بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءهُمْ فَسَوْفَ یَأْتِيهِمْ أَنبَاء مَا کَانُواْ بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ»
انعام / پنج
« آنان که حق را هنگامی که به سويشان آمد تکذيب کردند به زودی خبرهای آنچه را که به ريشخند می‏گرفتند به آنان خواهد رسيد»

در اين آيه آنچه مشخص است وحی الهی مورد تمسخر قرار گرفته است اما به مسلمين حکم نشده است که استهزا کنندگان را به جهت استهزايشان مجازات نمايند.

« یَحْذَرُ الْمُنَافِقُونَ أَن تُنَزَّلَ عَلَیْهِمْ سُورَةٌ تُنَبِّئُهُمْ بِمَا فِی قُلُوبِهِم قُلِ اسْتَهْزِئُواْ إِنَّ اللّهَ مُخْرِجٌ مَّا تَحْذَرُونَ»
توبه / شصت و چهار
«منافقان بيم دارند ازاينکه سوره‏ای در باره آنان نازل شود که ايشان را از آنچه در دلهايشان هست‏ خبر دهد بگو ريشخند کنيد بی‏ترديد خدا آنچه را که می‏ترسيد برملا خواهد کرد»

در اين آيه شريفه خبر از استهزا و تمسخر منافقين ميدهد اما حکم به مجازات دنيوی آنان در کار نيست و فقط خبر از برملا کردن استهزاء آنان ميدهد.

« وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِّن قَبْلِکَ فَأَمْلَیْتُ لِلَّذِينَ کَفَرُواْ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ فَکَیْفَ کَانَ عِقَابِ»
رعد / سی و دو
« و بی‏ گمان فرستادگان پيش از تو نيز مسخره شدند پس به کسانی که کافر شده بودند مهلت دادم آنگاه آنان را به کيفرگرفتم پس چگونه بود کيفر من»

در اين آيه شريفه هم فقط خداوند مسخره کنندگان را کيفر ميکند و حکم کيفر کردن را به مسلمين وانميگذارد.

« وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ وَیُجَادِلُ الَّذِينَ کَفَرُوا بِالْبَاطِلِ لِیُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ وَاتَّخَذُوا آیَاتِی وَمَا أُنذِرُوا هُزُوًا»
کهف / پنجاه و شش
« و پيامبران را جز بشارت‏ دهنده و بيم‏ رسان گسيل نداشتيم و کسانی که کافر شده‏اند به باطل مجادله می‏کنند تا به وسيله آن حق را پايمال گردانند و نشانه‏های من و آنچه را بدان بيم داده شده‏اند به ريشخند گرفتند »

در اين آيه رسالت رسولان انذار و تبشير بوده و حکم آنان که انذار آنان را به مسخره ميگرفتند اعدام و مجازات دنيوی از سوی رسولان نبوده.
« ذَلِکَ جَزَاؤُهُمْ جَهَنَّمُ بِمَا کَفَرُوا وَاتَّخَذُوا آیَاتِی وَرُسُلِی هُزُوًا»
کهف / صد و شش
« جزای آنان که کافر شدند و آيات من و پيامبرانم را به ريشخند گرفتند جهنم است»

در اين آيه مجازات مسخره کنندگان و کسانی که جرمشان ساب النبی است به مجازات اخروی محکوم شده اند نه مجازات دنيوی.

در هيچ يک از آيات فوق که ميتواند مصداق ساب النبی و حتی فراتر از آن ساب الله باريتعالی باشد مجازات دنيوی اعدام مرقوم و مکتوب نشده است. اما آنچه را قرآن به عنوان عکس العمل و تقابل در چنين مواقعی به مسلمين توصيه ميکند چيست؟؟؟

آيه صد و چهلم سوره مبارکه نساء در اين باب ميفرمايد:
« وَقَدْ نَزَّلَ عَلَیْکُمْ فِی الْکِتَابِ أَنْ إِذَا سَمِعْتُمْ آیَاتِ اللّهِ یُکَفَرُ بِهَا وَیُسْتَهْزَأُ بِهَا فَلاَ تَقْعُدُواْ مَعَهُمْ حَتَّی یَخُوضُواْ فِی حَدِيثٍ غَیْرِهِ إِنَّکُمْ إِذًا مِّثْلُهُمْ إِنَّ اللّهَ جَامِعُ الْمُنَافِقِينَ وَالْکَافِرِينَ فِی جَهَنَّمَ جَمِيعًا»

« و به تحقيق نازل شد بر شما در کتاب در کتاب همانا هر گاه شنيديد آيات خدا مورد انکار و ريشخند قرار می‏ گيرد با استهزا کنندگان منشينيد تا به سخنی غير از آن درآيند چرا که در اين صورت شما هم مثل آنان خواهيد بود خداوند منافقان و کافران را همگی در دوزخ گرد خواهد آورد»

در آيه فوق کتاب الله تکليف مسلمين را در برابر استهزا کنندگان و سب کنندگان به گونه ای بيين روشن کرده است. جزای دنيوی برای استهزا کنندگان پيشبينی نکرده است. مضافا آنچه به مسلمين حکم شده تا از اين گونه گفتارهای نفرت انگيز زدايش شود فقط اينکه جمع استهزا کنندگان را ترک کنند تا زمانی که استهزا کنندگان دست از استهزا و سب بردارند.

آنچه تا کنون نتيجه شده و ميشود آيات قرآن کاملا در تناقض و ابطال گر رواياتی ميباشند که دستگاه غالب فقيهان از آنها جهت اثبات حکم اعدام برای ساب النبی بهره ميجويند.

بر اين مبنا تمامی احاديث و رواياتی که فتاوی غالب فقيهان معتقد به مجازات اعدام برای حکم ساب النبی بهره جسته اند باطل بوده و چنين حکمی به جهت تناقض با حکم قرآن به عنوان اولين منبع مورد وثوق مسلمين از درجه اعتبار ساقط ميباشد.