بازی اتمی از بيت رهبری تا کاخ سفيد، مازيار شکوری گيل چالان

آنچه بيان خامنه ای بر آن دلالت دارد اينکه، او دقيقا از وضعيت رقابت سياسی ما بين کاخ سفيد و جمهوری خواهان کنگره بر سر انتخابات آتی رياست جمهوری بر سر تصاحب کاخ سفيد کاملا واقف بوده و بر آن بر آمده تا پيامی را به کاخ سفيد مخابره نمايد که در صورت در نظر نداشتن منويات او بر اتمام مذاکرات توافق را نخواهد پذيرفت و در اين صورت دموکرات ها بايد از کاخ سفيد نقل مکان نمايند

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

باسمه تعالی

«قدرتهای غربی توافقی را پيشنهاد کرده‌اند که اجازه فعاليت صلح آميز هسته‌ ای را به ايران می‌دهد و در عين حال تضمين می‌کند که ايران برای ساخت سلاح اتمی تلاش نخواهد کرد. اختلافات ميان دو طرف در جريان مذاکرات ايران و پنج بعلاوه يک کاهش پيدا کرده و ايران به مفاد توافقنامه موقت پايبند بوده است. موضوع توافق هسته ای با ايران ديگر فنی نيست، بلکه به اراده سياسی بستگی دارد. ايران قاعدتا بايد بتواند پيشنهاد قدرتهای جهانی را بپذيرد، اما معلوم نيست که چنين خواهد کرد يا نه؟»

اين سخنان را چند روز قبل باراک اوباما رئيس جمهور امريکا پيرامون پرونده اتمی حکومت فقيه ايران و روند مذاکرات هسته ای پيرامون نشست مونيخ عنوان کرده است. اما آنچه از بيانات رئيس جمهور ايالات متحده به ذهن متبادر می شود چيست؟

اول: پيش از اين حکومت فقيه ايران در مذاکرات ژنو تسليمنامه اتمی را به امضای خود مزين و بر مفاد آن متعهد شده است. برابر تسليمنامه ژنو حکومت فقيه بسياری از فعاليت های اتمی خود را تعطيل کرد. تسليمنامه ژنو تا بدانجا دستان اتمی جمهوری اسلامی را بست که حتی به گونه ای شفاف در مورد رآکتورهای اراک، فردو و نطنز مفادی را مصوب نموده بود.

دوم: تسليمنامه ژنو از بار حقوقی بسيار بالايی برخوردار بوده و چنانچه جمهوری اسلامی در صدد آن بر می آمد که مفاد آن را نقض و معاهدات را مخدوش نمايد مسلم با گزارش های آژانس بين المللی انرژی اتمی به پنج بعلاوه يک پرونده مذکور به شورای امنيت سازمان ملل متحد ارجاع و در نهايت هر گونه اقدامات تنبيهی از قبيل اعمال تحريم های شديد تر و برخورد های نظامی عليه حکومت فقيه می توانست به بهانه اقدام عليه امنيت جهانی در دستور کار شورای امنيت قرار گيرد. در اين مورد به نوشتاری با عنوان "توافقنامه ژنو و سری زير گيوتين" مراجعه شود.

سوم: رجوع به مناظرات انتخابات رياست جمهوری در حکومت فقيه به خوبی اين مهم را بيانگر بود که، پرونده اتمی رژيم از حق مسلم تهی و به معضلی مسلم برای حاکميت بدل شده بود. با ياد آوری مجدد مناظرات کانديداهای انتخابات رياست جمهوری يازدهم آنچه به بهترين وجه ممکن مشهود بود اينکه، جدی ترين چالش ها بر سر چگونگی مواجهه با چالش اتمی ميان سه کانديدای ديپلمات يعنی روحانی، ولايتی و جليلی ظهور و بروز يافته بود. با علم به اين واقعيت تلخ بايد بر اين مهم صحه نهاد که کفکير حکومت ولايی چه به جهت سياست خارجی و داخلی و چه به جهت سياست اقتصادی به ته ديگ برخورد کرده بود و از اين جهت حکومت ولايی فقط و فقط در اين جهت گام می نهاد که به هر طريق ممکن جام زهر را سرکشيده و معضل اتمی را بی سرو صدا به پايان رساند.

چهارم: اکنون پرونده اتمی ايران از حد و مرز صرف يک مسئله حقوقی و سياسی بين المللی فراتر رفته و به دوئل اتمی در داخل دو کشور ايران و آمريکا تغيير ماهيت داده است. در آمريکا سياست های اتمی کاخ سفيد مورد اعتراض رقبای جمهوری خواه قرار گرفته و جمهوری خواهان موفق شده اند کرسی های کنگره را از حاميان کاخ سفيد باز پس گيرند. اکنون کاخ سفيد بر آن است تا بتواند از پرونده اتمی جمهوری اسلامی در انتخابات رياست جمهوری آينده سود جسته تا کاخ سفيد را برای دموکرات ها تضمين نمايد. اما در ايران هم وضعيت متفاوتی با امريکا ندارد. ديکتاتور فقيه ايران با ايدئولوژيک نمودن بحث هسته ای و شيوع شعار "حق مسلم ماست" در توان ندارد با شهامت تمام مسئوليت فضاحتی را که به بار نشانده و اکنون پليديش بر ملت ايران باريده را به عهده گرفته و علنا به مردم ايران اعلام دارد که يا از حق مسلم عدول کرده و تسليم باطل شده و يا از ابتدا حق مسلمی در کار نبوده و او تبليسی ابليس وار در کار آورده و امروز ملتی ميبايد هزينه حماقتش را تاب تحمل آورد.

پنجم: نطق اخير باراک اوباما از وجوهی قابل تأمل ميباشد. اولين وجه اعلام موضع او به سياست داخلی و جنگ قدرت ميان کاخ سفيد و کنگره بازگشت ميکند. در بعد داخلی کاخ سفيد روند پرونده اتمی را به رخ کنگره نشينان کشيده و با بين اين نکته که:« اختلافات ميان دو طرف در جريان مذاکرات ايران و پنج بعلاوه يک کاهش پيدا کرده و ايران به مفاد توافقنامه موقت پايبند بوده است» مدعی ميشود که برابر تسليمنامه تحميلی به حکومت فقيه ايران توانسته به بهترين وجه ممکن سياست اتمی ولايی را کنترل و ممانعت از ادامه فعاليت ها را تضمين نموده و بيش از اين تضمين نمايد.

ششم: در وجه خارجی اعلام موضع باراک اوباما پاسخی صريح به ديکتاتور فقيه ايران بود. يک روز قبل از اظهارات باراک اوباما علی خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی در اظهار نظری عنوان کرده بود:
«اين حرف را که می گويند در يک برهه درباره اصول کلی توافق شود و بعد درباره جزئيات، نمی پسندم. با تجربه‌ای که از طرف مقابل داريم، اين را وسيله‌ ای برای بهانه گيری های پی در پی در جزئيات خواهند کرد . . . توافق نکردن بهتر از توافقی است که با منافع ملت ما در تضاد باشد و باعث تحقير ملت بزرگ ايران شود . . . حربه تحريم را از دست دشمن بگيرند. اگر توانستند که چه بهتر، اما اگر نتوانستند همه بدانند که راه های فراوانی در کشور هست که اين حربه را کند می کند»
آنچه بيان خامنه ای بر آن دلالت دارد اينکه، او دقيقا از وضعيت رقابت سياسی ما بين کاخ سفيد و جمهوری خواهان کنگره بر سر انتخابات آتی رياست جمهوری بر سر تصاحب کاخ سفيد کاملا واقف بوده و بر آن بر آمده تا پيامی را به کاخ سفيد مخابره نمايد که در صورت در نظر نداشتن منويات او بر اتمام مذاکرات توافق را نخواهد پذيرفت و در اين صورت دموکرات ها بايد از کاخ سفيد نقل مکان نمايند.

هفتم: ديکتاتور فقيه در ژنو با امضای تسليمنامه رسما از شعار حق مسلم برای هميشه تاريخ پا پس کشيده . در اين باب محمد فروزنده رئيس بنياد مستضعفان و جانباران و از نزديکان ديکتاتور فقيه در اظهار نظری بيان داشته بود:
«همان روزی که توافق ژنو صورت گرفت، همه چيز تمام شد. توافق ژنو، مانند قرارداد پانصد و نود و هشت است. نظام تصميم به بسته‌ شدن اين پرونده گرفته است. آنچه از الان به بعد اتفاق می افتد، فقط جلسات کاری است. قرارهايی که برای تسهيل کار هستند. ديگر نه آمريکا و نه ايران، قصد کش‌ دادن اين ماجرا را ندارند. ايران به دانش هسته‌ ای دست يافته و دنبال بمب اتم هم نيست. حالا اگر يک عده‌ ای شلوغ‌ کاری می کنند و می خواهند سنگ بيندازند، برای اين است که خودشان روی خط باشند. من به چند نفر از آنها نيز پيغام داده‌ ام که شلوغ‌‌ کاری نکنيد، اما آنها گوش نمی دهند. کار خودشان را می کنند. می خواهند خودشان را زنده نگه دارند»
اما آنچه برای ديکتاتور فقيه ايران بسيار حائز اهميت بوده و ميباشد در دو مورد خلاصه می شود. خامنه ای به هيچ وجه من الوجوه تمايل ندارد که جام زهر در برابر ديدگان ملتی سر کشد که هر لحظه در انتظار فرو ريختن قداست دروغينش ميباشند. اما دومين نکته در بيان خامنه ای که دقيقا از ضمير نا خود آگاه او طراويده اينکه، تحريم ها رژيمش را به زانو در آورده و او را مستأصل نموده است. حال او به جد خواهان اين مهم است که هر چه سريعتر مذاکره نهايی شده و جام زهر را در خفا سر کشد تا تحريم ها سريع تر مرتفع و حکومتش از ورشکستگی اقتصادی جان بدر برد.

هشتم: اوباما نيز همچون ديکتاتور فقيه يک روز پس از اعلام موضع خامنه ای به نيکی نشان داد به وضعيت او و رژيم به گل نشسته اش وقوف کامل دارد. اوباما علم بدين مهم دارد که خامنه ای از هر زاويه که بنگريم محتاج به پذيرش قريب الوقوع تسليمنامه نهايی است. با اين داشته ها او پيام نهايی را برای بيت رهبری مخابره کرده و با بيان اين نکته که:
«موضوع توافق هسته ای با ايران ديگر فنی نيست، بلکه به اراده سياسی بستگی دارد»
به خامنه ای گفته است، بايد جام زهر را نه در خفا، بلکه در عيان و جلوی چشم ملت ايران و جهانيان سر بکشد تا همواره اوباما و دموکرات ها بتوانند از به زانو در آوردن او و مخدومه نمودن پرونده اتميش نهايت استفاده را در انتخابات آتی رياست جمهوری برده و حضور خود را هم چنان در کاخ سفيد تضمين نمايند. اوبا ما با اين بيان که:
«ايران قاعدتا بايد بتواند پيشنهاد قدرتهای جهانی را بپذيرد، اما معلوم نيست که چنين خواهد کرد يا نه؟»
در صدد توجيه ديکتاتور فقيه بر آمده و با صراحت به او ياد آوری کرده که، راهی جز تسليم در برابر خواسته های کاخ سفيد ندارد. گويی نتيجه بازی اتمی برای کاخ سفيد هرچه که باشد، برای بيت رهبری فقط و فقط تسليم است و ديکتاتور فقيه راهی و چاره ای جز به در آوردن خرقه تقدس و بر تن کردن جامه ذلت نداشته و ندارد.