باز، تو باز آمدی
ظلمتِ آن خاک وُ خِشت!
باز، نمی‌خواهمت
بهمنِ خونين سرشت!

با نفَسِ سرد تو
شاخه‌ی شادم شکست.
غم، به سراپرده‌ام
خيمه زد وُ ريشه بست.

با من وُ نيلوفرم
حرفِ تو از برف بود.
با دلِ گُلرنگِ من
گفتگو از برف بود.

کينه‌ی ديرينه‌ای!
سنگِ هر آيينه‌ای!

زندگی، از دستِ تو
اين‌همه، فريادگر.
باز، نمی‌خواهمت
بهمن بيدادگر!

***

۲
چکامه‌ی تاريک

بعد از تو هرچه خنده که در هر شکوفه بود
در پيش رویِ چشم ما از باغ ما گريخت.