تبريک به شيوه م. سخن، مارال سعید

• این مطلب چندی پیش از طریق ایمیل برای گویا ارسال شده بود که با تأخیر منتشر می شود. از تأخیر در انتشار آن پوزش می خواهیم.

ادیتور گویانیوز

***

باخبر شديم خانم مسيح علی نژاد به پاس يکی از سويه های فعاليت مدنی – ژورناليستی خويش، مفتخر به دريافت جايزه ويژه حقوق زنان از طرف "تشکل ژنو برای حقوق بشر و دمکراسی" گرديده است.

جای بسی مباهات است کوشش کوشندگان راه آزادی و حقوق زنان ايران از چشم مجامع بين المللی پوشيده نمی ماند. جوايزی همچون جايزه اخير، گرمی بخش تنور کارزار مبارزه با تضييع حقوق زنان در ايران خواهد بود.

بدون شک اينگونه اخبار هر ايرانی که دل در گرو آزادی ميهن دارد را به وجد و سرور می آورد و بدين سبب است که اينروزها سيل تبريکات در رسانه ها سرريز کرده. ليک بعضا ً چون م – سخن حتا وقتی ميخواهند تبريک بگويند نميتوانند از اما و اگرها و اينکه اين کارها را بايست با فلان کارها گره زد و غيره دست بردارند و تبريک را موقعيتی می انگارند برای ارائه تفکرات و سنجه ی خويش. به گوشه هايی از تبريک او نگاه کنيم:
" دليل تبريک من به علی نژاد اما٬ رشد مثبتی است که در فعاليت ها و بينش و نحوه عملکردش مشاهده می کنم. کسی که خود٬ حجاب بر سر داشت و مدت ها با کلاه در محافل عمومی حاضر می شد٬ اکنون پوششی همچون يک بانوی آزاده دارد و اين شرط لازم برای دفاع از حقوق و آزادی زنان است."

خواننده از خود ميپرسد: اين نويسنده هنوز درنيافته که "پوشش" يک مسئله ی شخصيست و اصلا ً با آزادگی ی فرد ارتباط ندارد. به پوشش مسيح علی نژاد نيز بايست بر همين سياق نگريسته شود. با روسری، با کلاه و يا بدون هر دو، او مسيح علی نژاد است که در فعاليت های ژورناليستی و اجتماعی خويش سعی بليغ می نمايد که قابل تقدير است. اينکه بگوئيم او چه بپوشد، چه بنوشد، چگونه راه برود و الاآخر نشان از رسوبات تفکر قرون وسطائی در ماست ولاغير. شايد م- سخن بد نباشد در خلوت خويش عکس ماهاتما گاندی را پيش رو نهد و با سنجه ی خويش او را بررسد شايد ببيند پای سنجه اش می لنگد و بفکر يافتن سنجه ای ديگر افتد. البته با اشاره ی خود نويسنده به چهار سال پيش، در می يابيم که سال هاست بينش او مجهز به اين سنجه است و با بيان و تاکيد بر آن نيز بر خويش مباهات دارد!

البته کار بدين جا خاتمه نمی يابد او حتا فرصت "تبريک" را غنيمت شمرده خيرخواهانه خط و ربط خويش ديکته کرده و با طعنه به نامه ای که خانم علينژاد برای رئيس جمهور وقت ايران در ارتباط با آزادی همکار صنفی اش نوشته ميگويد:
"... به خبرنگار و فعال اجتماعی‌يی ارتقا يافته که به نوشتن از کوس رسوايی خبرنگاری ديگر و مهرورزی ايران بر باد دهندگان نمی پردازد بلکه از طريق فعاليتی مستقل و مدنی٬ بدون دعوت به خشونت٬ يا کرنش و چاپلوسی در برابر حکومت٬ صدای زنان و زندانيان سياسی را در جهان انعکاس می دهد."

آری حق با شماست، م – سخن از خواجه حافظ نياموخته که ميگفت:
نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
نه هر که آينه سازد سکندری داند

نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست
کلاه داری و آيين سروری داند

م – سخن در جای ديگری مسيح علی نژاد را هشدار ميدهد که از فرصت بدست آمده در جهت رساندن "صدای زندانيان سياسی و زنان دربند" استفاده کند. پاسخ اين خيرخواهی!؟ را از زبان مسيح علی نژاد در مصاحبه با دويچه وله بخوانيم:

چه کسی تعيين می‌کند اولويت مردم ايران چيست؟
يکی از انتقادهايی که به کمپين "آزادی‌های يواشکی" می‌شود اين است که اصولا در شرايط کنونی، حجاب اجباری اولويت اول زنان ايران نيست.

مسيح علی‌نژاد در پاسخ به اين انتقاد می‌گويد: «در هر زمينه ای که کار کرده ام اين انتقاد را از ايرانی ها شنيده ام. وقتی که پنج سال تمام تمام تمرکزم روی پرونده کشته شدگان بعد از انتخابات بود، بارها به من گفتند پرونده ای که تمام شده، کشته شدگانی که دفن شده اند را بايد جمع کرد و رو به اميد رفت، به سمت جلو و آينده قدم برداشت و اين پرونده ها را بايد کم کم بگذاريم کنار، چون الان دغدغه اصلی مردم مشکلات اقتصادی و مشکلات سخت معيشتی ست که با آن دست و پنجه نرم ميکنند.»

مارال سعيد