"مذاکرات هسته‌ای و ایجاد هیجان کاذب توسط آشتی‌طلبان"؟

یادداشت ف.م.سخن - خبرنامه گویا، در سالی که محمد خاتمی به عنوان رییس جمهور اسلامی انتخاب شد٬ ایشان سخنرانی در دانشگاه داشت که قرار بود سیما آن را بعد از اخبار شبانه پخش کند. همه ی دوستان با شوق و ذوق بسیار٬ چنان دور تلویزیون حلقه زده بودند که گویی قرار است معجزه ای در تلویزیون نشان داده شود. محمد خاتمی آمد و یک سخنرانی عادی و بدون هیچ نکته ی خاص که به مردم مربوط باشد کرد و ما همچنان منتظر بودیم چیزی غیر از کلیات از دهان او بیرون بیاید که نیامد

علت ناامید شدن و دست خالی ماندن ما یک چیز بود: «محمد خاتمی را در متن نظام جمهوری اسلامی نگاه نمی کردیم و او را به صورت فرد می دیدیم».

مذاکرات هسته ای جمهوری اسلامی با کشورهای بزرگ جهان٬ دقیقا شکلی این چنین دارد: آن ها که بی تجربه اند٬ یا تجربه دارند ولی همچنان به دنبال امیدهای واهی اند٬ «این مذاکرات را در متن نظام جمهوری اسلامی نمی بینند». تصور آن ها این است که اگر این مذاکرات به نتیجه برسد٬ ایران گلستان خواهد شد؛ همان طور که با انتخاب خاتمی قرار بود چنین شود؛ همان طور که با انتخاب روحانی قرار بود چنین شود؛ همان طور که با پشت میز مذاکره نشستن تدریجی مقامات عالی رتبه ی جمهوری اسلامی با امریکا قرار بود چنین شود...

اگر مذاکرات هسته ای و نتایجی که از آن به دست خواهد آمد را در متن نظام جمهوری اسلامی ببینیم٬ آن گاه امیدهای ما تبدیل به ناامیدی خواهد شد. خوش بینی یا درست تر بگویم خوش خیالی ما نقش بر آب خواهد شد. چنان که بعد از دو دوره ریاست جمهوری خاتمی چنین شد؛ چنان که...

مذاکره کنندگان هسته ای٬ اگرچه به عنوان نماینده ی جمهوری اسلامی٬ پشت میز مذاکره نشسته اند٬ اما نماینده ی واقعی جمهوری اسلامی نیستند.

از آن واضح تر و آشکارتر٬ نماینده ی مردم ایران و کشور هم نیستند. افرادی هستند٬ که به سادگی خوردن یک لیوان آب٬ می توانند توسط نظام کنار گذاشته شوند٬ به زندان بیفتند٬ و تحقیر شوند. نمونه های قوی تر از این ها را در زندان و مهاجرت و گوشه ی عزلت دیده ایم و می بینیم. ظریف٬ از منوچهر متکی٬ وزیر خارجه ی احمدی نژاد که با خفت کنار گذاشته شد٬ قوی تر نیست. از مهندس موسوی و کروبی و عطاءالله مهاجرانی و یونسی رای اش در نزد سپاه پاسداران٬ وزارت اطلاعات٬ کلان سرمایه داران پشت پرده ی وابسته به نهادهای جمهوری اسلامی٬ حزب اللهی های همیشه در صحنه٬ بسیجیان آماده به خونریزی و درگیری٬ سردار قاسمی ها و نقدی ها و طائب ها٬ و در نهایت سید علی خامنه ای پذیرفته تر نیست.

اگر با تمام فشارهای شرق و غرب و حیله گری های جمهوری اسلامی و وقت خریدن های زیرکانه دیپلماتیک توافقی صورت پذیرد٬ نهایت مانند توافق قوام با شوروی ها خواهد بود؛ مجلس یا سپاه یا «آقا» آن را در وقت مناسب وتو خواهند کرد و دور جدیدی از مذاکرات آغاز خواهد شد اگر اسراییل با پشت گرمی به جمهوری خواهان امریکا و سناتورهای «تندرو»٬ دست به اقدام غافلگیرانه نظامی نزند و کشور به آتش و خون کشیده نشود؛ کاری که عربستان و کشورهای عربی متحد او در باره ی یمن انجام دادند.

اگر مذاکرات بعد از «کش دادن های متمادی» بالاخره به نتیجه برسد و دارایی های ایران آزاد شود و تحریم های تجاری برداشته شود چه حاصلی برای مردم ایران خواهد داشت؟ اگر این موضوع فرخنده را نیز از بالا٬ و در متن کلیت نظام جمهوری اسلامی نگاه کنیم٬ به نتایج ناامید کننده ای خواهیم رسید. درست مثل روزهای اول انتخاب خاتمی٬ به ناگهان٬ قیمت ارز سقوط خواهد کرد٬ حجم صادرات و واردات در ماه های نخست افزایش پیدا خواهد کرد٬ مقدار زیادی ارز وارد سیستم بانکی ما خواهد شد٬ که بعد از مدتی ایجاد تورم خواهد کرد٬ و در نهایت٬ صرف پروژه های پنهان نظامی و کشورهایی مانند سوریه و حوثی های یمن و حزب الله لبنان خواهد شد. ولی این ها٬ با کمال تاسف نان و نفت بر سر سفره ی مردم نخواهد آورد؛ آزادی برای زندانیان سیاسی نخواهد آورد؛ موجب آزادی مطبوعات و رسانه ها نخواهد شد؛ موجب کاهش پایدار و دراز مدت تورم نخواهد شد...

دلیل آن نیز واضح است: «این توافق٬ در متن جمهوری اسلامی صورت گرفته است». امریکا و جهان غرب٬ که نیک می دانند جمهوری اسلامی٬ تحت هیچ شرایطی دست از غنی کردن اورانیوم و تکمیل پروژه های نظامی خود برای باج خواهی از جهان آزاد بر نخواهد داشت -و به دلایل مختلف تجاهل العارف می کنند- فرصتی کسب خواهند کرد تا فضای منطقه برای تحت فشار گذاشتن جدی جمهوری اسلامی آرام تر شود...

وارد این مقولات نمی شوم چون موضوع پیچیده تر از آن است که بتوان آن را در یک مطلب با اشاره به سر فصل های کلی بیان کرد.

به طور خلاصه٬ توافق هسته ای برای آحاد مردم ایران٬ چیزی به ارمغان نخواهد آورد. هیاهو و موج هیجان کاذبی که امروز برخی از آشتی طلبان (اصلاح طلبان سابق) به وجود آورده اند٬ عاقبتی جز سکوت و سرخوردگی نخواهد داشت. همان سکوتی که بعد از پایان دوره ی ریاست جمهوری خاتمی بر مردم ایران حاکم شد٬ همان سرخوردگی یی که امروز مردم ایران از ریاست جمهوری روحانی احساس می کنند٬ همان بی خیالی و بی حسی که بعد از پایان جنجال های انتخابات هشتاد و هشت بر جامعه ی ایران مستولی شد...

دل بستن به هر رویداد خوشایندی که در ایران اتفاق می افتد٬ بدون در نظر گرفتن آن «در متن نظام فاسد و استبدادی جمهوری اسلامی» که باید به طور کامل دگرگون شود٬ عاقبتی جز ناامیدی و یاس نخواهد داشت.