حمله گسترده رسانه‌های دلواپس به روحانی

ايسکانيوز: رئيس جمهوری روز گذشته و در مراسم مراسم گراميداشت هفته محيط زيست، گفت: «ما وقتی می‌گوييم بايد تحريم‌های ظالمانه رفع شود، بعضی‌ها چشمان‌شان زياد نچرخد. تحريم‌های ظالمانه بايد از بين برود تا سرمايه بيايد و مشکل محيط زيست، اشتغال، صنعت و آب خوردن مردم حل شود، منابع آبی زياد شده و بانک‌ها احيا شوند. آنها که ملت ما را تحريم کرده‌اند ظلم بزرگی مرتکب شده‌اند اما عده‌ای در داخل هم نمی‌دانستند تحريم چيست».

حسن روحانی در سخنان خود "تحريم" را به "بيماری" تشبيه کرد که ابتدا با يک تب کوچک آغاز می شود، اما به تدريج و در اثر کم توجهی، بيمار را زمينگير می کند.

بسياری از روزنامه های امروز(دوشنبه) به انتشار سخنان رئيس جمهور پرداختند. اما در اين ميان برخی ديگر از رسانه های نزديک به جريانی که خود را "دلواپس" مذاکرات هسته ای می نامد، از زاويه نقد دولت سخنان روحانی را بازتاب دادند و کوشيدند با انتشار تيتر ها و گزارش هايی، دولت را به فرافکنی و ناتوان از حل مشکلات کشور متهم کنند.

برای نمونه روزنامه کيهان در مطلبی با عنوان " حل همه مشکلات در گرو مذاکرات، حتی آب خوردن!" نوشت: با گذشت نزديک به دو سال از عمر دولت يازدهم، رئيس جمهور در تازه‌ترين موضع‌گيری خود، وعده حل همه مشکلات کشور را به نتيجه مذاکرات هسته‌ای و توافق احتمالی گره زد. از مشکل محيط زيست تا اشتغال و صنعت و حتی آب خوردن مردم!

در نمونه ای ديگر روزنامه وطن امروز نيز با عنوانی مشابه روزنامه کيهان به انتشار گزارشی در اين خصوص پرداخت و از قول رئيس جمهور نوشت: تحريم بايد از بين برود تا مشکل آب خوردن مردم حل شود!

اين در حالی است که جريان دلواپس منتقد دولت و رسانه های نزديک به ايشان سهواً و يا از روی عمد نسبت به دو نکته تغافل می کنند:

نخست آنکه حل معضلات زيست محيطی، همانطور که رئيس جمهور نيز در سخنان خود تأکيد کرد، نياز به سرمايه فراوان و ابزارهای فنی مورد نياز دارد. با تحريم های گسترده مالی و بانکی که عليه کشورمان اعمال می شود، امکان سرمايه گذاری دولت در اين زمينه بسيار محدود است. ضمن آنکه ابتياع ابزارهای مورد نياز نيز منوط به رفع تحريم های مالی و تکنولوژيک است.

نکته دوم که اين افراد و رسانه ها تمايلی به بازگويی و پرداختن به آن ندارند اين است که اگرچه نمی توان و نبايد مشکلات زيست محيطی ايران را به تک علت "تحريم" فروکاست، اما عمده ترين مشکلات زيست محيطی کشور از زمانی آغاز و يا شدت يافت که دولت وقت از سويی تحريم ها را ورق پاره هايی بی اثر می خواند، و از ديگر سو در سايه همان تحريم ها و با توجيهات گوناگون، دست برخی افراد و نهادهای حامی اش را برای بهره‌برداری بی رويه از منابع محيطی کشور باز گذاشته بود.

برای نمونه تحريم واردات بنزين به ايران، توليد بنزين آلوده و بی کيفيت را همراه داشت که مصرف آن در سطح کشور منجر به آلودگی بالای هوا، بارش باران های اسيدی و به تبع آن آسيب ديدن منابع آب و، خاک و پوشش گياهی شد.

همچنين در بارز ترين نمونه تخريب های زيست محيطی، يعنی روند خشک شدن درياچه اروميه، سدسازی های بی رويه و بی توجهی دولت وقت به آن، اصلی ترين عامل بود. آسيب وارده به درياچه اروميه در دولت محمود احمدی نژاد چنان گسترده بود که علی رغم وعده انتخاباتی حسن روحانی برای احيای آن و پی گيری اين وعده از فردای تشکيل کابينه از سوی سازمان محيط زيست و ساير ارگان های دولتی مسئول، همچنان راه زيادی برای جبران تنها بخشی از آسب ها در پيش است.

اکنون رسانه های منتقد دولت می کوشند تا از سويی نقش جريان های مورد حمايت خود را در تخريب محيط زيست و اخلال در اکوسيستم های منطقه ای کمرنگ و به تعبيری "بی رنگ" جلوه دهند، و از ديگر سو نقش تحريم های گسترده اعمال شده عليه کشور را ناديده بگيرند.

اين در حالی است که تا کنون و در هيچ رسانه منتقد دولت طرح و تبيين گزينه های جايگزين مشاهده نشده و تحليل گران و گزارش نويسان اين رسانه ها به اين موضوع نمی پردازند که بدون لغو تحريم ها بر اساس چه مکانيزمی حل مشکلات کشور و به خصوص مشکلات زيست محيطی نظير خشک شدن درياچه اروميه ميسر است؟ بدون ورود سرمايه و ابزار فنی به کشور که هر دو به لغو تحريم ها گره خورده بايد چه کرد؟