غلظت غم مديد شد، عاطفه ناپديد شد
غربت و دلشکستگی سهم پريشانی من

چيست ورای بودنم غير غمی فزودنم
توده ی یأس کرده پُر کوله ی ويرانی من

اميد خسته بال و پَر، از قفسش چگونه سر
برکشد و کند نظربه ژرف ويرانی من؟

خاطره ی شکوفه ها که خفته اند در بلا
به قعر رنج می برَد کلام طغيانی من

تلخ و سياه گويمت، ز خاطره چو مويمت
تا که به ياد آوری غربت طولانی من

تو هم چو من رميده ای،غم به نگه تنيده ای
به اشک ها رسيده ای، چو کلک بارانی من

نويد زندگی کنون اگر که می کند جنون
کجا بَرَد تو و مرا تا ره ايرانی من

وای دريغ زان دمان که در تلاطم زمان
داد خيال خام تو درس به نادانی من

راه تورا رفت دلم، دروغ شد چو حاصلم
منم کنون و مشکلم:بی سرو سامانی من