سرخ ترینیم...٬ ویدا فرهودی

ما را بنـِگر جملگی از جنس بهاریم
پاییز چو از ره یرسد زرد و خماریم
عاشق تر از عشقیم به دوران شقایق
در نوبت پژمردن او رنگ نداریم
***

وقتی که طلوعی شکفد، سرخ ترینیم
خورشید صفت با سبب عشق قرینیم
با ما بگذر زین همه اوقات سیه بار
آزاد شو از وَهم، که در نور نشینیم
***

وقتی که نشینیم صدا هلهله جوید
از غایت هجران کسی هیچ نمویـَد
تنها سخنش عشق شود، شوق سرایـَد
هر گفته ی نا گفنه به فریاد بگوید
***

اما نکند یاد گلان هیچ فراموش
آهی بکشد گر شودش رنج هماغوش
بر خاور شهرش نگـَرد باز و بسی باز
تا زنده شود فرصت هر رفته ی خاموش...
ویدا فرهودی
شهریور ١٣٩٤