پناه جو٬ ویدا فرهودی

خزان اکنون که می آید نگاهم غرقه در باران
می اندیشد به تنهایی ،سکوت و تلخی ِ دوران

صدای عشق می گیرد، زبان در بغض می میرد
پناهی تلخ جوینده ، به دور از خود بسی انسان

پناهی زان که می خواهد دو سه وقتی از آرامش
و آن دیگر که می بافد لباس خویش از حرمان

خزانی سخت می آید هزاران چون من و چون ما
همه از راه بگسسته، پریشان،خسته و ویران

ببین در چشمشان شادی شکسته! مانده فریادی
که از اعماق اندوهی فرازد می شود عصیان!

به خود می آی، اینان را پناه عشق می باید
که مهمانند و ما را هم مرام عشق بر مهمان

به خود می آی ما خود هم فقط مهمان دنیاییم
پناهی ده به انسان ها مگر شیرین شود دوران

ویدا فرهوذی
خزان ١٣٩٤- فرانسه