تو فرهادی وجودت بین...ویدا فرهودی

مرا دردی است از هستی و جویانم ره عصیان
همان دردی که می جوشد ز جانم وقت هر حرمان

ببین ام گه چنان کولی، که گِـرد خویش می چرخد
نیابد گر حقیقت را شود حوا صفت رقصان

به دستش خوشه ای گندم، مرامش تلخ چون کژدم
که خواهد رَستن مردم ز باغی پوچ چون رضوان

ببین ام عشق می جویم، ره افسانه می پویم
مگر شیرین شود روزی، به فرهادان دل دوران

ولی بیهوده گفتم این، تو فرهادی وجودت بین
به حکم فکر بی باکت رسانی رنج بر پایان

تورا گویم که زیبایی، سیاوش وار شیدایی
تو که بی ترس و پروایی، و چونان سیل در طغیان

تو ای جا مانده در رویا ز رویایم برون می آ
وطن را تا کنی بر پا، در این جرثومه ی ویران

تو را می باورم تنها به رغم زخم سختی ها
بیا فرهادِ همواره بیا یرخیز تا عصیان
ویدا فرهودی
پاییز ١٣٩٤