وقت است از این یلدا، فردا بدَمـَد تنها
تا سلسله‌ی یغما لرزد ز پریشانی

جوشد هوس گفتن از حنجره‌ی خفتن
چون چشمه شَـوی سرکش، با همت طغیانی

از اشک بپرهیزی، با فاصله بستیزی
اوهام به هم ریزی، بی خوفِ پشیمانی

شوریده شود هستی از این همه سرمستی
تا جامه دران عشقت یابد ره عریانی

مهمان شودت شادی در نوبت آزادی
پیمان شکنی با غم، پیمانه بگردانی

ماتم اگرت گم کرد، در دود و دمی مبهم
افسرده کنی ماتم از این غم ویرانی!