از رهبران کارگران و معلمان زندانی حمایت کنیم٬ پرویز داورپناه

مهم ترین مسئله امروز کارگران ایران همان عدم آزادی سندیکا های مستقل است، که سابقه ای طولانی دارد و پس از کودتای آمریکائی ـ انگلیسی بیست و هشت مرداد نه تنها هر دو رژیم استبدادی بدان متوسل شدند، بلکه در این جهت تا جایی پیش رفتند که حتی کارگران را از برگذاری مراسم جشن اول ماه مه نیز بازداشتند.

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

در جمهوری اسلامی بسیاری از کارگران و معلمان، از بدیهی ترین حقوقی که در تقریبا همهً کشورهای جهان برای کارگران و معلمان قائل شده اند و در اعلامیهً جهانی حقوق بشر نیز به رسمیت شناخته شده، از قبیل بیمه درمانی، حق بازنشستگی، حق مسکن، استراحت و برخورداری از تعطیلات سالیانه با حقوق بهداشت، مزد کافی و بیمه امنیت در برابر حوادث و سوانح، محرومند

نرخ بيکاری زنان دو برابر نرخ بيکاری مردان اعلام شده است. زنان در بسياری از واحدهای بزرگ و قالی‌بافی گاهی دو سوم دستمزد مصوب شورای عالی کار را دريافت می‌کنند. اما به دليل ترس از دست دادن شغل از شکايت صرف‌نظر می‌کنند.

آقایان جعفر عظیم زاده رئیس اتحادیه ی آزاد کارگران ایران و اسماعیل عبدی دبیر کانون صنفی معلمان ایران، در آستانه ی روز جهانی کارگر و  روز معلم در ایران، اعتصاب غذای نامحدود خود در زندان اوین را آغاز کردند. 

در نامه ی جعفر عظیم زاده و اسماعیل عبدی آمده است:

" در اعتراض به امنیتی کردن فعالیتهای صنفی و تجمعات و اعتصابات کارگران و معلمان ، دستمزدهای زیر خط فقر ، ممنوعیت برگذاری مستقلانه و آزادانه روز جهانی کارگر و روز جهانی معلم، عدم شفافیت و عمل موثر سازمان جهانی کار ILO در قبال نقض حقوق بنیادین کارگران و معلمان ایران و با خواست خارج کردن اتهام "اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی کشور" و دیگر اتهامات امنیتی از پرونده های مفتوح کارگران و معلمان معترض و برداشتن اینگونه اتهامات جعلی و ساختگی از پرونده های خود و دیگر فعالین کارگری و معلمان زندانی از امروز دهم اردیبهشت ماه سال ۱٣۹۵ از دریافت غذای زندان خودداری و دست به اعتصاب غذای نامحدود میزنیم."

قبلاً نیز این دو رهبر زندانی کارگران و معلمان ایران طی بیانیه ای از درون زندان اوین در اعتراض به آنچه که خود اینگونه به شرح آن پرداخته اند:
«تحمیل دستمزدهای زیر خط فقر،عدم پرداخت به موقع دستمزدها در ابعادی گسترده، نابودی کامل امنیت شغلی اکثریت قریب به اتفاق کارگران با قراردادهای موقت و سفید امضا و بخش چشمگیری از معلمان تحت عناوین مختلفی همچون معلمان آزاد،حق التدریس،شرکتی،پیمانی و پیش دبستانی،بکارگیری معلمان آزاد بامدارک تحصیلی لیسانس و بالاتر با حقوق سیصدهزارتومانی و بدون بیمه،نهادینه کردن گسترده شرکتهای پیمانکاری در صنایع بزرگ و متوسط دولتی و غیردولتی و غارت مضاعف دسترنج کارگران ،گسترش کار کودکان، عدم اجرای کامل قانون نظام هماهنگ پرداخت و مصوبات هیات وزیران در مورد فرهنگیان شاغل و بازنشسته، رشد فزاینده مدارس غیرانتفاعی و هیات امنایی و نابودی تدریجی آموزش و تحصیل رایگان، غارت و چپاول صندوق تامین اجتماعی و برخی دیگر از صندوقهای بازنشستگی، ممنوعیت ایجاد تشکلهای مستقل کارگران و معلمان و امنیتی کردن اعتراضات آنان، قطع سوبسید کالاهای اساسی مانند نان،آب،برق، گاز، لبنیات وغیره...»

واعلام کرده بودند که از روز دهم اردیبهشت به مدت نا محدود دست به اعتصاب غذا خواهند زد.

مهم ترین مسئله امروز کارگران ایران همان عدم آزادی سندیکا های مستقل است، که سابقه ای طولانی دارد و پس از کودتای آمریکائی ـ انگلیسی بیست و هشت مرداد نه تنها هر دو رژیم استبدادی بدان متوسل شدند، بلکه در این جهت تا جایی پیش رفتند که حتی کارگران را از برگذاری مراسم جشن اول ماه مه نیز بازداشتند.

در کشور ما، درنتیجه ی وجود نظام های دیکتاتوری گذشته و حال ـ به استثنای دوران حکومت دکتر محمد مصدق و در سایه ی آزادی های دموکراتیک تأمین شده در آن دوران ـ زحمتکشان ایران هیچگاه نتوانسته اند این جشن بزرگ بین المللی را آزادانه برگذار کنند.

باید دانست که بزرگترین عاملی که می تواند به کارگران و زحمتکشان در دستیابی به شرایط بهتر زندگی و بطور کلی در دفاع از حقوق اجتماعی و اقتصادی خود مدد رساند استقرار، تقویت و تحکیم آزادی و دموکراسی است.

در یک حکومت ملی و ضامن آزادی های قانونی است که آنان مثل هر نیرو و مؤلفه ی اجتماعی دیگر می توانند آزادانه سندیکا ها واتحادیه های خود را ایجاد کرده با دیگر نیروهای جامعه برای استیفای بهتر حقوق خود بکوشند.

خواست مشخص جعفر عظیم زاده رئیس اتحادیه ی آزاد کارگران ایران و اسماعیل عبدی دبیر کانون صنفی معلمان ایران، در آستانه ی روز جهانی کارگر و ۱۲  اردیبهشت روز معلم در ایران از زندان،  رفع کلیه مشقات معیشتی و بر قراری امنیت شغلی و حذف نابرابریهای آموزشی و در دسترس قرار گرفتن امکانات تحصیلی رایگان و یکسان مطابق با استانداردهای پیشرفته برای همه است که ضمانت رسیدن و برخورداری از این مطالبات، حذف کلیه اتهامات امنیتی موجود در پرونده های فعالین زندانی و آزادی آنها، مختومه شدن پرونده های قضایی علیه معترضان به وضعیت موجود، آزادی اعتراض و اعتصاب، حق ایجاد تشکلهای مستقل و آزادی عضویت در آنها می باشد.

خواست این دو رهبر زندانی همانطور که در بخشی از بیانیه آنها تاکید شده و به روشنی واضح و گویا است، خواست و آرزوی اکثریت انسانهای جامعه است.

نباید جعفر عظیم زاده و اسماعیل عبدی را که در زندان صدای اعتراضشان را بلند کرده اند، تنها گذاشت.

اگرچه امروز امکان برگذاری جشن کارگران ایران در جمهوری اسلامی وجود ندارد، اما آن روز که رنجبران کشور ما نیز بتوانند این روز بزرگ جهانی را آزادانه جشن بگیرند، از آزادی های سندیکایی و حزبی بار دیگر برخوردار شده از آن همچون وسیله ای در راه تأمین حقوق و حیثیت انسانی خود و همدوشی با دیگر عدالتخواهان جامعه برای برپایی جامعه ای انسانی سودجویند دور نیست.

دکتر پرویز داورپناه
۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۵ - ۳۰ آوریل ۲۰۱۶