اعصاب عشق لرزید...ویدا فر

آن روزها چه آسان از عشق می سرودم
دروازه های دل را، برهرکه می گشودم

نبضم چه بی بهانه، پر می شد از ترانه
بر پرنيان رويا وقتی که می غنودم

هرلحظه بی محابا، می جـُست جان شيدا
طرح کرشمه ای را، دلها چو می ربودم

سرخای لاله زاران، نوروز رامی آورد
در فکرخاک رنگين از خون گل نبودم

تا آن که برق ماتم آکند ،چشم عالم
يخ بست شوق، نم نم، در رگ رگِ وجودم

اعصاب عشق لرزيد ، گاهِ طلوع خورشيد
چونَ زجر زندگی رااز دار ها شنودم

کلکم به چله بنشست دیدم چو دوست را پست
هم آن که صادقانه عمری عبث ستودم

پاشاند پس حقیقت تردید را به میدان
بشکست جام ایمان گــَردش چو می زدودم

شد ناگزبر عزلت تنها گریز گاهم
غم واژه های غربت را بر غزل فزودم

دور از وطن پریشان،نـَک این منم و عصیانی
دروازه های دل را از نو اگر گشودم!
ویدا فرهودی