کمبود دارو در ايران بيداد می کند

• وقتی اقلام غذايی و غير غذايی مختلف ، گران می شوند ، بسياری از مردم ناچار آن ها را از سيد غذايی شان حذف می کنند ولی آيا دارو ، که با جان انسان ها سر و کار دارد نيز قابل حذف است؟ آيا درک اين موضوع برای دولتمردان و مشخصاً برای مسوولان وزارت بهداشت کار سختی است؟

عصر ايران ؛ رضا حبيب زاده - هر روز خبر جديدی درباره وضعيت نامناسب عرضه دارو به ويژه برای بيماران صعب العلاج منتشر می شود. براساس خبرهای منتشر شده، توزيع دارو های حياتی با مشکلات و کمبودهای زيادی روبه رو است. اين وضعيت باعث شده بخشی از بيماران به دليل نبود داروها، فوت کنند بخشی ديگر به دليل دير رسيدن داروها يا مصرف داروهای جايگزين با مشکلات و حتی معلوليت هايی روبه رو بشوند.

در اين باره بيان چند نکته لازم به نظر می رسد:

اول - در حال حاضر مشکل داروهای صعب العلاج در دو بخش قابل بررسی است. نخست: "هزينه بالا" و دوم: "کميابی" که دومی نسبت به مشکل دوم، سخت تر و غيرقابل پذيرش است.

اگر دارو وجود داشته باشد احتمالاً می توان با هزار مشکل و بدبختی پولی برای تهيه، فراهم کرد اما اگر دارويی نباشد در اين صورت بيمار و خانواده او حتی در صورت تمکن مالی ، چه می توانند بکنند؟

هيچ چيزی در کشور، مهم تر از جان و سلامت مردم نيست. دولت وظيفه دارد و وظيفه دارد و وظيفه دارد برای سلامتی و حفظ جان مردم بکوشد.

تهيه و توزيع دارو به ويژه داروهای حياتی از جمله وظايف اصلی و مهم هر دولتی در هر نقطه از دنياست.

وضعيت کنونی مانند آن است که هر روز شاهد موشک باران و بمباران نقطه ای از کشور به دست نيروهای دشمن و کشته و مجروح شدن روزانه تعدادی از مردم باشيم و دولت هم به جای دست زدن به کاری برای توقف اين روند و کشتار هر روزه مردم، مشکلات مختلف را بهانه کند و درگير حاشيه ها و برنامه های روزمره باشد. آيا چنين دولتی شايستگی ستايش را دارد؟

دوم - بخشی از مسؤولان سخن از تحريم می گويند و وجود تحريم های شديد و بسيار متنوع را دليل اين مشکلات می دانند. در اين باره بايد گفت اولا: مگر بروز اين تحريم ها پيش بينی نمی شد؟ اگر پيش بينی نمی شد که اين همه ديوان سالاری و ادارات و وزارتخانه ها و سازمان ها به چه کار می آيند؟

اگر پيش بينی می شد چرا تدابير لازم انديشيده نشد؟ چگونه برای وضعيت گندم و غله، پيش بينی لازم صورت گرفت و هر روز در حال واردات اين کالاها هستيم اما در بخش دارو، ناکام هستيم؟

ثانيا: آيا تهيه داروهای حياتی سخت تر از تهيه تجهيزات و قطعات مورد نياز در برنامه هسته ای است که در اولی با مشکلات بسيار روبه رو هستيم و در دومی حتی يک روز ، فعاليت های هسته ای ايران متوقف نشده است؟!

سوم - به جرائت می توان گفت آنچه بيماران صعب العلاج و خانواده های آنها از بابت کمبود داروهای حياتی می کشند را هيچ کس به جز خود آنها نمی توانند کامل درک کنند.

بسياری از مقامات با در دست داشتن وسايل و ابزارهای مختلف از دوستی که در فلان سفارتخانه ايران کار می کند تا فلان مقام دارای نفوذ، می توانند داروی مورد نياز را تهيه کنند اما مردم عادی که دستشان به کانال های ويژه نمی رسد و زخم بزرگ هزينه های سرسام آور قيمت دارو را بر تن دارند چه بايد بکنند؟

وقتی اقلام غذايی و غير غذايی مختلف ، گران می شوند ، بسياری از مردم ناچار آن ها را از سبد غذايی شان حذف می کنند ولی آيا دارو که با جان انسان ها سر و کار دارد نيز قابل حذف است؟ آيا درک اين موضوع برای دولتمردان و مشخصاً برای مسوولان وزارت بهداشت کار سختی است؟ تا کی بايد خانواده های ايرانی ، داغدار عزيزانشان شوند آن هم فقط به خاطر کمبود دارو؟!

بعد از تحرير:

دولتی که در مسؤوليت تهيه و توزيع داروهای حياتی برای مردم خود چنين ناتوان است چگونه سخن از مديريت جهانی می گويد و دم از خدمات شگرف می زند و رئيس اش از محبوبيت جهانی خودش سخن می گويد؟!