بيژن کامکار: دلم برای خشکی زاينده‌رود می‌سوزد

شرق: بيژن کامکار در مراسم تجليل از خودش يک هديه به اصفهانی‌ها داد. او که به دليل بيماری ۱۰ساله‌اش، مجال کمی برای نواختن دف داشته، برای تشکر از مردمی که به پاس فعاليت‌هايش از او قدردانی کردند به‌صورت بداهه نواخت.

بيژن کامکار، از اعضای گروه «کامکار» و نوازنده دف که برای شرکت در مراسم تجليل خود به اصفهان سفر کرده بود، صبح روز جمعه هفتم شهريور با مردم اصفهان ديدار کرد. او در بخشی از اين ديدار از افزايش تعداد هنرمندانی که در زمينه موسيقی فعاليت می‌کنند، ابراز خوشحالی کرد: «قبلا گفته بودم به اميد روزی که هزار‌نفر دف بزنند اما امروز صدهزار‌نفر دف می‌زنند و جوانان خوبی در اين زمينه هستند، بنابراين می‌توانم با خيال راحت بازنشسته شوم.»

او با يادآوری دهه ۵۰ گفت: «در آن دوران اگر «لطفی» برای تکميل کنسرت خود به يک نوازنده عود نياز داشت، با زحمت فراوانی روبه‌رو می‌شد ولی خوشبختانه امروز نوازندگان بسياری در عود و ساير ساز‌ها وجود دارد.»

اما کامکار با اشاره به اينکه اولين سفرش به اصفهان ۴۰سال قبل انجام شد، افزود: «در آن زمان فکر می‌کردم اصفهان نصف جهان است. هنگامی که به اين شهر آمدم در اين توصيف اغراق‌آميز تعجب کردم زيرا آن زمان اصفهان چندان بزرگ نبود. وقتی اين موضوع را به سيامک افشار گفتم، او در برابر اين گفته، پاسخ داد که نصف جهان‌بودن اصفهان را در ساز جليل شهناز بايد ديد و کاشی‌های اصفهان، نه در مساحت آن.»

اين نوازنده شناخته‌شده دف نگاهی به وضعيت امروز اصفهان نيز داشت: «اميدواربودم زاينده‌رود را پر آب ببينم اما متاسفانه آب در آن نيست. هنگامی که پسوند رود را به‌کار می‌بريم، نمی‌توانم آن را خشک ببينم و دلم برای خشکی زاينده‌رود می‌سوزد.»

او همچنين گفت که با سفر دوباره به اصفهان ۲۰سال جوان‌تر شده و بعد از آن به موسيقی تلفيقی که اين روزها در ميان جوانان طرفداران زيادی پيدا کرده است، اشاره کرد: «نمی‌گويم موسيقی تلفيقی بد است ولی هر کدام از ساز‌ها تشخص و ويژگی خاص خود را دارند، از اين‌رو درست نمی‌دانم که با دف، موسيقی آفريقايی نواخته شود.»

البته اين نوازنده پيشکسوت در مراسم تجليلی هم که شب پيش از آن، ششم شهريور در هنرسرای خورشيد برگزار شده بود، مورد استقبال زياد حاضران قرار گرفت. کامکار عنوان کرد که از آمدن مردم به اين مراسم سپاسگزار است و با اينکه آمادگی لازم را ندارد اما فی‌البداهه قطعاتی را اجرا می‌کند. او گفت که بيماری ۱۰ساله‌اش نواختن را برای او سخت کرده است، با اين‌حال اين مساله مانع از آن نشد که برای جمعيت زيادی که منتظر شنيدن صدای سازش بودند، ننوازد و به‌همين دليل نيز مورد تشويق فراوانی قرار گرفت.

در بخش ديگری از اين مراسم نجمه تجددحسينی، همسر بيژن کامکار از اينکه هنرمندان در زمان حيات خود تقدير و قدردانی شوند، اظهار خوشحالی کرد و افزود: «هر کس به اندازه خود بايد از کار خوب ديگران استفاده کند و قدردان باشد.»

داوود آزاد، نوازنده دف هم از هنرمندان شرکت‌کننده در مراسم بود که بعد از اجرای کامکار گفت: «چنان از ساز کامکار لذت بردم که دوست داشتم شخصا از او تشکر کنم. من از اين شعر مولانا که می‌گويد ديگرانت عشق می‌خوانند و من سلطان عشق، استفاده می‌کنم و می‌گويم ديگرانت دف می‌خوانند و من سلطان دف.»
او در مورد دليل استقبال مردم از آثار بيژن کامکار اظهار کرد: «هميشه فکر می‌کردم چرا قطعاتی را که ما نيز می‌نوازيم، انعکاس و ظرافت او را ندارد. اکنون دليل آن را فهميدم. صدای دف کامکار انعکاس درون اوست که اصلا در آن من وجود ندارد و بی‌من می‌نوازد. کامکار حس و حال خاص خود را دارد.»

در انتها هم تابلوهايی با خوشنويسی حميد عجمی، نقاشی علی قطبی، خوشنويسی اميد گنجعلی، کاريکاتورهايی از پوريا پورفلاح و شهاب جعفر‌نژاد، همچنين خوشنوسی اميد پورسعيدی برای يادگار از سوی هنرمندان اصفهانی به کامکار اهدا شد.