سعيد مظفری‌زاده پس از ديدار ٧٨ تيم های استقلال و پرسپوليس از داوری خداحافظی می‌کند

ايسنا ـ ديدار ٧٨ تيمهای استقلال و پرسپوليس آخرين قضاوت سعيد مظفری‌زاده در رقابتهای فوتبال ايران است.

به گزارش خبرگزاری دانشجويان ايران (ايسنا)، در اين يادداشت که با عنوان "رفتن... اما بی‌گلايه" روی وبلاگ مظفری‌زاده قرار گرفته آمده است: شخصيت اجتماعی ِ هر فرد از کانونِ گرم ِ خانواده تا دامانِ پرمهرِ جامعه، تمامی دستخوش فراز و نشيب است اما آرامش تنها در پناه اهداف بلند و صادقانه و بر مبنایِ پاکی و درستی است که اين فراز و نشيب ها را در سيطره ی خود نگاه می دارد و در نهايت به سرانجامی شادی آفرين می رساند.

خُرد و کلان می دانند؛ بازنمايی سره از ناسره، درست از اشتباه، حق از ناحق و خوب از بد اگرچه ريزه کاری هايی دارد ، سخت حساس و خطير اما اگر در بستری از پاکی و صداقت باشد انجامِ آن چندان هم سخت نيست.

با نيم نگاهی به پسوندِ مکانیِ تولد، هميشه دل نگرانِ انديشه ی پاک مردمان سخت کوش و درست رفتارِ يزد نيز بوده ام و آنان که اين باورِ ذهنی را ايمان دارند به خوبی می دانند که اعتقاد و ايمانِ قلبی به اين مقوله ، خود بزرگترين و مهمترين شيوه ی نظارت بر عملکردی است که سخت تأثير گذار است.

اين مقدمه ی کوتاه اگرچه با«نازپرورده تنعم نبرد...» فاصله ها دارد اما از اين جهت يادآوری شد که در پناهِ شخصيتی اجتماعی و برخاسته از گذشته و الانی سرافراز و با دريافتِ عمق و اهميتِ هنرِ والای قضاوت قدم به وادیِ دلبستگی های هميشه ام گذاشتم تا سهمی داشته باشم در چهارچوب های ذهنی که برای خود ترسيم کرده بودم و در اين راه هر آموختنی بود به قدر توان آموختم و برای کسب توان و آمادگی لازم از تلاش مجدّانه دريغ نکردم، تا قبل و بيش از همه، از عملکردی که بارها و بارها آن را از زوايای مختلف می بينم؛ خود خشنود و آرام باشم و شايد به همين دلايلِ برشمرده شده، هرآنکس که طی سال های رفته و بازنيامده قضاوت های مرا به داوری نشسته است اذعان می دارد که کم نگذاشتم.

به وادیِ فراموشی سپردن دلبستگی ها وقتی پای آرمان هايی فراگير به ميان می آيد چندان سخت نيست اما وقتی قدم به وادی آزموده شدن می نهی آنگاه با تمامِ حضور و غيابت درک می کنی در نبرد احساس و توان آن کس که بی پناه تر از آن بيست و دو نفر در پی ترسيم چهره ی زيبای واقعيت ها است، کسی نيست جز همان مردِ ؛ سياه پوش ميدانِ سبزِ مستطيلیِ فوتبال.

اين روزها اما نگاه ها سنگين تر شده است، زمزمه ها گوش خراش تر و طعنه و کنايه ها آزار دهنده تر و اين شکنندگی را تاب آوردن در ميدانِ تمرکز و عمل به وظيفه، تکليفِ مالايطاق است هرچند تا اين دقيقه هرگز از انجام سخت ترينِ صعب ها شانه خالی نکردم اما اينک ترجيحم بر رفتن بدون گلايه و خداحافظیِ بی حاشيه است.

منکر نيکی ها نيستم و قدردان تر از هميشه نسبت به همه ی آنانی که در اين حال و احوالِ امروزيم قدم ها برداشته اند بی مزد و منت اما... حرف گفتنی، راه رفتنی و امور شدنی، همه از مصاديقِ بارزِ لابد و ناگزير است... و من برای رفتن از آوردگاه ميدان سبز قدم به شهرآورد ميگذارم.

همه ی نيکانِ روزگار همواره در پناه حضرت باريتعالی

سعيد مظفری‌زاده

دی ماه"