واكنش جمهورى اسلامى در مقابل ترامپ بسيار جالب است. در زمانى كه ارتش امريكا وارد عرصه ى عراق و افغانستان شد، جمهورى اسلامى و رهبر، با اندرز هاشمى رفسنجانى، حرف زيادى نزدند و لام تا كام سخن نگفتند. احساساتى هاى حكومت هم كه تصور مى كردند جمهورى اسلامي واقعا صاحب قدرت است و شعار دادن ها و لاف و گزاف هاى او از سرِ همين قدرت است، تا خواستند صدا بالا ببرند و به يارى برادران (!) عراق و افغانستان بشتابند، از بالا فرمان، «خفه باش» آمد و در پشت پرده، مذاكراتى صورت گرفت كه جمهورى اسلامى در صورت ضرورت حتى مى تواند به امريكا كمك كند، و امريكا هم كه نمى خواست با جمهورى اسلامى جبهه جديدى بگشايد، از كنار ايران گذشت.

اما ترامپ ظاهرا اهل سكوت و در پشت پرده مذاكره كردن و امتياز دادن و امتياز گرفتن نيست. و حال بايد ديد كه سكوت جمهورى اسلامى و آيت الله خامنه اى و مودب شدن ناگهانىِ دستگاه حكومتى چه نتيجه ى مثبتى براى آن ها خواهد داشت. بيانيه ى ٢٢٠ تن از نمايندگان مجلس شوراى اسلامى مبنى بر ضرورت افزايش توانمندى هاى موشكى جمهورى اسلامى و تقويت بنيه دفاعى در چهارچوب راهبرد بازدارندگى بسيار مودبانه و با حداقل استفاده از نام كشور امريكا بود و از طلبكارى و گردن كشى در آن مطلقا خبرى نبود.

البته خامنه اى طى چند روز آينده براى تامين خواسته ى هواداران اش سخنانى خواهد گفت و اشاره ى غير مستقيم به رفتار سياسى ترامپ و امريكا خواهد داشت از موضع بالا و حكيمانه (!)، و گرفتن ژست اهميت نداشتن اين رفتارها و تاكيد بر قدرت بى حد و حصر جمهوري اسلامى در مقابل متجاوزان احتمالى و پند و اندرز دادن به «اين آقا كه تازه بر سر كار آمده» و امثال اين ها. ولى ريشه ى اين بى خيالى و سخنان عادى كه گويى اتفاق خاصى در جهان به وقوع نپيوسته در ترس است؛ ترسى كه از هم اكنون نيروهاى نظامى جمهورى اسلامى را به حالت آماده باش كامل در مقابل تهديدهاى احتمالى در آورده است.

عاقبت اين مناقشات به كجا خواهد انجاميد، قابل بيان نيست. همين كه رهبر جمهورى اسلامى با ترامپ دهن به دهن نگذارد، استراتژى مناسبى ست براى حفظ و بقاى جمهورى اسلامى. ولى ترامپ جمهورى اسلامى را به صورت هاى مختلف تحريك خواهد كرد و منتظر واكنش تند او خواهد بود تا مهره هاى دومينو شروع به فرو ريختن كنند...