گزارشی از تامس پیج در وبسایت «سی ان ان»
فیلمسازی در ایران کار ساده ای نیست. راه های زیادی شما را به سد سانسور می رساند: از ارائه تصویری منفی از جامعه تا نمایش تصاویر «غیرفرهنگی».
همین محدودیت ها در ایران باعث شده کارگردانان و فیلمنامه نویسان استاد تمثیل سازی در بیان حقیقت باشند. اما فیلمسازان خارج از ایران چطور؟ آزادی های محتوایی با چالش های دیگری برای آن ها همراه است: ارائه تصویری دقیق از ایران در بیرون از کشور دشوار است. نخستین فیلم علی سوزنده «تهران تابو» به دلیل رویکرد بی پروایش نسبت به زندگی شهری در ایران خبر ساز شده است.
فیلم از صندلی پشت یک خودرو در تهران آغاز می شود. مکانی که فیلم «تاکسی» جعفر پناهی و «طعم گیلاس» عباس کیارستمی هم در آن شروع می شود.
سوزنده با تکنیکی ویژه امکان روایت داستان در ایران را برای خود فراهم کرده و فساد درونی و فضیلت بیرونی و تقابل آن دو را در تهران به تصویر کشیده است.
مواد مخدر، مشروب، روابط نامشروع، فساد، سقط جنین و خودکشی موضوعاتی است که او به آن می پردازد.
«تهران تابو» پس از نمایش در جشنواره سینمایی کن در بسیاری از کشورهای جهان به روی پرده رفته است و اکنون در بریتانیا اکران می شود. از نمایش این فیلم در سینماهای ایران خبری نیست.
بسیاری از فیلم های عباس کیارستمی و جعفر پناهی هم هرگز در ایران به نمایش درنیامده اند. پناهی اکنون با به چالش کشیدن حکم بیست سال منع فیلمسازی به طور زیرزمینی به کار سینمایی اش ادامه می دهد.
علی سوزنده می گوید فیلم او انعکاسی از تمام تهران نیست، بلکه نمایانگر بخش فراموش شده جامعه است. کارگردان برای حفظ ارتباط خود با داخل ایران به خواندن وبلاگ ها، تماشای کانال های یوتیوب و مصاحبه با دانشجویان، پناهجویان و تاجرانی که به اروپا می آیند، ادامه می دهد.
واکنش ها به فیلم «تهران تابو» در فضای آنلاین مجادله آمیز است. گروهی فیلم را تحسین کرده و گروهی آن را بدترین فیلم ایرانی توصیف می کنند.
سوزنده می گوید خوشحال است که مردم در ایران فیلم اش را تماشا کنند، حتی اگر کپی غیرقانونی آن باشد.
