با این حال، ظاهرا مدتی طول کشید تا این اصطلاح‌ــ و حتی کاربرد آن‌ــ در ایالات متحده آمریکا رایج شد. آن‌طور که کرشِنبام توضیح می‌دهد تازه بعد از جنگ جهانی دوم بود که آمریکایی‌ها رفته‌رفته به بوسه فرانسوی عادت کردند. او راه یافتن فرهنگ بوسه فرانسوی به آمریکا را به نظامی‌هایی نسبت می‌دهد که زمان جنگ برای خدمت به اروپا رفته بودند و در بازگشت، این سبک و سیاق ماچ‌و‌بوسه را به خانه آوردند. آیا تصویر نمادین ملوان آمریکایی را که در حال بوسیدن زنی در میدان تایمز است به یاد می‌آورید؟ دقیقا از همان دوران این سبک ماچ‌و‌بوسه باب شد.

البته در فرانسه این نحوه بوسیدن تابو نبود و افراد با آن مشکلی نداشتند. مهم‌تر این‌که اسم خاصی برایش وجود نداشت؛ صرفا یک‌ جور بوسه بود و بس.

جالب‌تر آن‌که حتی تا سال ۲۰۱۴، در زبان فرانسه هیچ واژه‌ای برای اشاره به این سبک بوسه وجود نداشت تا این‌که واژه‌نامه «پتی روبر» (Petit Robert) واژه جدیدی به فهرست واژگانش افزود: «Galocher» که تحت‌اللفظی یعنی «بوسیدن با (دخالت) زبان».

به‌رغم افزوده شدن این واژه، فرهنگستان فرانسه، که مسئول نظارت بر روند واژه‌سازی و چاپ لغت‌نامه‌های رسمی است و نسبت به راهیابی واژگان بیگانه به زبان فرانسه حساسیت و سختگیری به خرج می‌دهد، همچنان کاربرد این واژه را پذیرفتنی نمی‌داند.

بوسه فرانسوی برای سلامتی مفید است

شاید احمقانه به نظر برسد، اما واقعا ارزشش را دارد که بوسیدن را بیش از پیش ترویج کنیم. مطالعات نشان می‌دهد که بوسیدن به کاهش فشار خون و افزایش هورمون‌های شادی‌بخش (سروتونین، دوپامین و اکسی‌توسین) کمک می‌کند و در سوزاندن کالری بیشتر، افزایش عزت نفس و حتی جلوگیری از پوسیدگی دندان‌ها موثر است.

در حالی‌که بوسه‌ای ماهرانه می‌تواند عشقی ابدی را رقم بزند، بوسه ناشیانه می‌تواند بلافاصله به از دست رفتن رابطه‌ای نوپا منجر شود. گذشته از این‌ها، ماچ‌وبوسه مخصوصا از نوع فرانسوی‌اش اسباب تفریح و خوشگذرانی را فراهم می‌کند. همین هم بهانه‌ای به دست داد تا در «روز جهانی بوسه» از انواع بوسه تجلیل کنیم.